ตอนที่ 6 ห่างไกลกัน
1214 คำ
ก๊อกๆ
"แพรเราเอง ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม" แทนไทที่ห้ามใจตัวเองไม่ไหวเดินตามมาเพื่อพูดคุยกับเพื่อนรักให้รู้เรื่องก่อนจะจากกันไกล
"ไม่ได้ล๊อค"
เมื่อได้รับสัญญาณให้เข้าไปได้แทนไทก็เดินเข้าไปในห้องที่เป็นสีชมพูหวานเสียทุกอย่าง ห้องเจ้าหญิงที่สมัยเด็กแทนไทชอบเข้ามาเล่นพ่อแม่ลูกกับเธอ
"มีอะไรรีบๆ พูดมาเราง่วง"
"เราแค่จะมาบอกว่าอีกสองวันเราจะไปแล้วแพรไปส่งเรานะ"
แทนไทไม่ได้พูดถึงเรื่องคืนนั้นให้เธอได้อายแต่เขาอย่างเห็นหน้าเธอก่อนที่จะไปไกลจากเธอหลายปี
"ไม่รู้เราจะว่างรึเปล่านะรู้สึกจะมีถ่ายแบบ ถึงไม่มีเราแทนก็ไปได้อยู่แล้วทีจะไปยังไม่บอกเราสักคำ" หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงนั่งหน้างอพูดด้วยความไม่พอใจ
"เราจะบอกแล้วแต่แพรมัวแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องพี่กายนั่นจนไม่มีเวลาให้เราเลย"
"ไม่ต้องมาโทษเราหรอก เอาเป็นว่าถ้าเราว่างเราก็จะไปส่งแล้วกัน "
แพรพลอยตัดบทอยากให้เขารีบออกไปเพราะอยู่ดีๆ น้ำตาเธอก็จะไหลออกมาด้วยความน้อยใจที่เขาไม่ให้ความสำคัญกับเธอแบบที่เคยเป็นมาตลอดหายสิบปี
"เรื่องคืนนั้น..."
"แพรบอกแล้วไงว่าให้แทนลืมมันไปซะ เราก็แค่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ทำไมแทนต้องพูดถึงมันอีก"
เมื่อได้ยินว่าเขาจะพูดอะไรหญิงสาวก็แว้ดขึ้นมาทันทีจนแทนไทตกใจ น้อยใจเสียใจไม่รู้จะเป็นอันไหนก่อนที่มันตีขึ้นมาตอนนี้
"เธออาจจะลืมได้แต่ฉันจะไม่มีวันลืม "
พูดจบแทนไทก็เดินออกจากห้องไปทันทีด้วยความเสียใจกับท่าทีของเธอที่ไม่มีเขาอยู่ในหัวใจเลยแม้แต่นิด
ปัง!
สิ้นเสียงประตูปิดลงแพรพลอยก็ยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองร้องไห้สะอึกสะอึ้นด้วยความเสียใจ เธอไม่ได้ตั้งใจตวาดเขาเธอแค่กลัวว่าเขาจะทำเหมือนคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยต้องชิงพูดออกไปก่อนไม่ต้องให้เขาลำบากใจ
ทำให้ตัวเธอเองต้องมานั่งเสียใจอยู่แบบนี้ แล้วคำพูดสุดท้ายของเขาคืออะไรเธอควรจะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ที่กำลังเกิดขึ้น
วันเดินทางมาถึงจนแล้วจนรอดแพรพลอยก็ไม่ได้มาส่งเขา มีเพียงคุณดนัยพ่อของเขาและพรเพชรที่มาส่งเพียงเท่านั้น
"ไปเถอะเดี๋ยวตกเครื่อง ถึงแล้วโทรหาพ่อด้วยพ่อโทรบอกป้าแกที่นั่นแล้วล่ะ"
คุณดนัยโอบกอดลูกชายใจหายเหมือนกันเพราะไม่เคยห่างกันไกลถึงอีกซีกโลกขนาดนี้
"โชดดีน้องชายรีบเรียนจบนะ คนทางนี้พี่จะดูแลให้อย่างดี"
พรเพชรกอดพร้อมกับตบบ่าน้องชายคนสนิทที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กเบาๆ แอบโมโหน้องสาวตัวแสบของตัวเองเหมือนกันที่ใจแข็งมากไม่แม้แต่จะมาส่งเพื่อนสนิทเลย
"ผมไปแล้วนะครับ"
เมื่อได้ยินเสียงประกาศเรียกจากสายการบินที่เขาจะไป แทนไทมองไปรอบๆ อีกครั้งเผื่อหญิงสาวที่เขารอคอยจะมาแต่ก็ไม่มีจึงตัดใจเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปจนลับตาคนทั้งสองที่มองตามอยู่
"ป่ะเรากลับกันเถอะ"
"ครับคุณลุง"
เมื่อแน่ใจว่าแทนไทขึ้นเครื่องเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็เดินกลับออกมาแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นคนที่บอกมีงานมาไม่ได้วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
"แค่กๆ คุณลุง พี่เพชร แทนล่ะคะแทนไปไหนแล้ว แค่กๆ"
กว่าแพรพลอยจะฝ่ารถติดมาถึงได้ก็เล่นเอาเกือบชั่วโมงเธอจึงรีบวิ่งมาแต่ก็เหมือนว่าเธอมาช้าเกินไปแล้ว
"ไปแล้ว เครื่องออกไปแล้วด้วย"
"กลับกันเถอะลูกไว้เราค่อยไปเยี่ยมเจ้าแทนที่นั่นถ้ามีเวลาว่าง"
แพรพลอยรู้สึกเหมือนวิญญาณออกจากร่างเธอมาช้าไป เธอมาไม่ทันเห็นหน้าเขาได้แต่โทษตัวเองที่คิดช้าแทนที่จะยกเลิกงานแล้วมาทำเรื่องที่สำคัญกว่า
หญิงสาวได้แต่โทษตัวเองไม่แม้แต่จะกล้าโทรศัพท์ไปหาแทนไทเลยตลอดระยะเวลาสามปีที่แทนไทเรียนและฝึกงานที่นั่น
ได้แต่ฟังจากผู้เป็นพี่เป็นครั้งคราวว่าเขาสบายดีและเรียนใกล้จบแล้ว แต่แล้วเมื่อปีที่สองที่คุณลุงไปเยี่ยมเขาที่ต่างประเทศบอกว่าแทนไทมีแฟนแล้วเป็นสาวไทยที่ไปเรียนที่นั่นเช่นกัน
ได้ยินแบบนั้นคนที่ตัดใจคบใครไม่ได้เลยตลอดสองปีที่ผ่านหลังเขาไปไกล พอได้ยินแบบนั้นแม้จะเสียใจ แต่ความเสียหน้าไม่ได้ทำให้แพรพลอยทำตัวใหม่มีข่าวว่าคบหนุ่มๆ ในวงการและไฮโซไปเรื่อยจนได้ฉายาคาสโนวี่แห่งวงการนางแบบและไฮโซสาว
3 ปีต่อมา
"จะไปไหนอีกแม่คาสโนวี่ อยู่บ้านไม่ติดเลยนะ"
พรเพชรถามน้องสาวที่นับวันยิ่งใส่เสื้อผ้าชิ้นเล็กลง แถมยังเปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้าเป็นข่าวอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน
"เอ๋คุณพ่อคุณแม่กลับมาแล้วเหรอคะเนี่ย"
"ไม่ต้องมาประชดประชัน ไม่มีเงินใช้รึไงทำไมเสื้อผ้ามันเล็กลงทุกวัน ฉันก็โอนเงินให้เดือนล่ะหลายแสนอยู่นะ"
พรเพชรที่รับหน้าเป็นผู้ปกครองให้น้องสาวมาหลายปีเอ่ยขึ้น พ่อแม่เขาก็กระไรเที่ยวไม่ยอมกลับมาดูลูกสาวเลยปล่อยให้เขาปวดหัวอยู่คนเดียว
"แหมพี่ชายคะ ไม่เข้าใจคำว่าแฟชั่นเหรอคะ ไม่คุยด้วยแล้ววันนี้แพรมีนัดไปปาร์ตี้กับยัยเจนค่ะ"
แพรพลอยที่เปลี่ยนไปเป็นสาวสังคมและเที่ยวกลางคืนบ่อยบอกพี่ชายพร้อมกับตั้งท่าจะเดินออกไปวันนี้เธอสายมากแล้ว
"อย่ากลับดึกแล้วก็อย่าเมาจนเสียตัว "
เป็นประโยคติดปากที่พรเพชรพูดประจำเวลาน้องสาวออกนอกบ้าน
"จ้าาา คุณพ่อ"
"อ๋อรู้รึยังแทนกลับมาวันนี้นะ"
ชื่อของคนที่พรเพชรเอ่ยออกมาทำให้หญิงสาวชะงักไปทันทีเขาจะกลับมาแล้วงั้นเหรอ
" แล้วไงคะ ได้เกี่ยวกับแพรสักหน่อย"
แพรพลอยพูดอย่างไม่ใส่ใจแล้วเดินออกจากบ้านไปแม้ใจจะเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาเพียงแค่ได้ยินชื่อของเขาก็ตาม
เธอได้แต่โมโหตัวเองที่ขนาดเขาไปนานขนาดนี้แล้วยังจะคิดถึงเขาอยู่ อีกอย่างเขามีคนรักแล้วเพื่อนสนิทที่เคยเผลอใจมีอะไรด้วยแบบเธอก็ต้องเจียมตัวเลิกคิดถึงเขาสักที
- ผู้เขียน
