หวานใจนายฉลาม

ความผิดหวังของฉลาม

ทำไมมือเย็นขนาดนี้วะ กล้าๆ หน่อยดิฉลาม เราเป็นลูกผู้ชายนะ

ผมสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ สายตาตอนนี้ มองไปยังร่างของรุ่นพี่สาวที่อายุห่างกันหนึ่งปี เหมือนเธอกำลังรอใครสักคนมารับที่หน้า มอ. ผมควรเข้าไปสารภาพกับเธอว่าผมคิดแบบไหน ผมควรอธิบาย ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น มันไม่ได้เร็วเกินไป แต่ผมชอบเธอมาก่อนหน้านี้ แอบมองมาก่อนหน้านี้ ผมชอบรอยยิ้ม ชอบการหัวเราะในแบบของเธอ เอาจริงๆ เถอะ ผมควรบอกว่า ผมชอบทุกอย่างที่เป็นเธอ 'หมวยลี่'

"เอาเถอะไอ้หลาม สู้ๆ เว้ยเพื่อน มึงต้องได้เมีย"

เป็นอีกครั้ง ที่ผมมองแรงใส่เพื่อน อะไรกันวะ คนกำลังจะเริ่ม คนกำลังรวบรวมความกล้า ไอ้บ้านี่ก็ยุกันอยู่ได้

"โอกาสเป็นของมึงเว้ยหลาม ดูสิ อยู่คนเดียว เหมือนกำลังรอมึงเลย"

ผมมองกลับไปยังทิศทางเดิมอีกครั้ง เอาแล้วไง เป็นอีกครั้ง ที่ดวงตาคู่นั้นมองมาที่ผม

"เขาเห็นมึงแล้ว กูขอตัว" ไอ้เจ้าบาสเปิดทางเต็มที่ หลังจากที่มันทำการกระซิบกระซาบอยู่ทางด้านหลังเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มันก็หายตัวออกไปจากตรงนั้นทันที

เอาล่ะ นี่เป็นโอกาสดี โอกาสที่จะเริ่มต้นบอกความในใจกับใครสักคน

ผมรวบรวมความกล้า ก่อนจะก้าวขาไปที่เบื้องหน้าทันที

ปึกก~

"โอ๊ย" ร่างของผมถูกชนอย่างแรง โดยร่างของใครสักคน

ยัยนั่นล้มลงไปที่ตรงหน้า มันเป็นเหตุผล ที่ทำให้ผมละสายตาออกมาจากผู้หญิงที่ผมชอบ

"ฮึก... ฮื่อ..."

เสียงร้องไห้?

ผมนั่งยองๆ ลงตรงนั้น ทั้งที่เธอเป็นคนเข้ามาชนผมเองนะ แล้วทำไมต้องร้องไห้เหมือนผมทำเธอด้วยวะ

"เป็นอะไรหรือเปล่า"

ผมเอ่ยถาม คนกำลังตั้งใจจะทำในสิ่งที่มันสำคัญ ทำไมต้องสะดุดด้วยวะ แล้วในขณะที่ผมแแอบรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ผุ้หญิงที่เข้ามาชนผม ก็เงยหน้าขึ้นมามองสบตากัน

"เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหน"

ที่ต้องถาม เพราะเธอร้องไห้ แต่ความจริงแล้ว คนที่ควรเจ็บคือผม เพราะเธอ ที่วิ่งเข้ามาชนผมเต็มๆ เลย

ผู้หญิงคนนั้นมองผม มองอยู่แบบนั้น มองโดยที่ไม่ตอบอะไรเลย

"เป็นอะไรหรือเปล่า เธอเจ็บตรงไหน ทำไมถึงร้องไห้"

"..."

"ฉันรีบ ถ้าเธอไม่ตอบ ฉันจะคิดซะว่าเธอไม่เป็นอะไร"

ตาแดงๆ ช้ำขนาดนั้น ร้องไห้มาก่อนหน้านี้แล้วหรือเปล่า ถ้าพึ่งร้องตอนที่เราพึ่งจะชนกัน ไม่สิ ตอนที่เธอชนผม คงไม่ร้องไห้จนตาบวมได้ถึงขนาดนี้

เมื่อไม่มีคำตอบจากผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ผมจึงดึงสายตา กลับไปที่ทิศทางเดิมอีกครั้ง เห็นหมวยลี่ กำลังลุกจากที่นั่งเช่นกัน

"ถ้าเธอไม่เป็นอะไรมาก ฉันขอตัวก่อน มีเรื่องสำคัญที่ต้องไปทำ"

ผมหยัดกายลุกเต็มควมสูง ไม่ได้มองผู้หญิงที่นั่งพับอยู่ตรงหน้าด้วยซ้ำ เพราะสายตา ยังคงจับจ้องที่ร่างของผู้หญิงอีกคน

หมวยลี่กำลังเดินออกไปจากตรงนั้น แล้วปากของผม ที่พลั้งเรียกชื่อเธอออกไป

"หมวย..."

เคยแค่แอบมองอยู่ห่างๆ ไม่เคยแสดงตัว ไม่เคยบอกกว่าชอบด้วยซ้ำ นี่เป็นครั้งแรก และเป็นคำพูดประโยคแรกที่ผมพูดกับเธอ

ได้ผล หมวยลี่หันกลับมาที่ผมทันที

"เรียกเราเหรอ" เสียงเธอนุ่มมาก แล้วยิ่งพอได้เห็นหน้าใกล้ๆ บอกได้คำเดียวว่าสวย สวยไปหมด สวยแบบไม่มีที่ติเลย

"กำลังจะกลับบ้านเหรอ"

"อื้อ" เธอพยักหน้า พลางยิ้มอ่อนๆ กลับมา มือเย็นอีกแล้วว่ะ ใจสั่นไปหมดเลย

"คือว่า แบบ..."

"มีอะไรหรือเปล่า เราเห็นนายแอบมองเราตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว ตอนแรกไม่แน่ใจ แต่พอเห็นนายมาทัก นายแอบมองเราจริงๆ ใช่ไหม"

คำถามตรงๆ ยิ่งทำให้ผมไปไม่เป็น ผมยิ้มแห้งๆ กลับไป แล้วมองซ้ายมองขวาทันที

"คะ คือว่า..."

"มีอะไร นายเป็นผู้ชายนะ เวลาคุย ทำไมถึงไม่มองหน้าเราล่ะ" คำพูดนั้น ทำให้ผมหันกลับมามองที่ใบหน้าของเธอดังเดิม

"คือเรา..." คนตรงหน้าเอีียงคอมอง แขนขาวกอดกระเป๋าผ้าเอาไว้ รู้อะไรไหม ยิ่งเธอมองผม ยิ่งเธอไม่หลบตา ยิ่งเห็นเธออมยิ้มออกมา มันยิ่งทำให้ผมใจเต้นแรง

"นายกำลังเขินเราหรือเปล่า หน้าแดงไปหมดแล้ว"

โอ๊ย ผมแย่แล้ว ทำไงดีวะ เกิดมาไม่เคยเผชิญหน้ากับผู้หญิงตรงๆ แบบนี้ ยิ่งเป็นผู้หญิงที่แอบชอบอีก ตายแล้วฉลามเอ้ย หน้าร้อนไปหมดแล้ว

"คือว่า ระ เรา..."

"...เราชอบเธอนะ"

"หมวย"

ผมเอ่ยความในใจออกมา ในเวลาที่ใครบางคน เรียกชื่อหมวยออกมาพอดี ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของผมมองกลับหลัง

หมายความว่า เสียงของผู้ชายคนนั้นที่เอ่ยเพียงชื่อของเธอ สำคัญมากกว่าคำว่าชอบจากปากของผม

"ระ เราชอบเธอนะ" ผมเอ่ยออกไปอีกครั้ง จึงเรียกสายตาของหมวยลี่ให้มองกลับมา

"ขอบใจนะ ที่รู้สึกแบบนั้นกับเรา แต่เรามีแฟนแล้ว"

"มีแฟนแล้ว" ผมเอ่ยตามเธอออกมา ทำไมอยู่ดีๆ แขนขาถึงรู้สึกไม่มีแรงวะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมตื่นเต้น ผมทำตัวไม่ถูก แต่ในตอนนี้ เรี่ยวแรง ความกล้าที่รวบรวมมา มันกลับมลายหายไปหมดเลย

"เราขอตัวก่อนนะ แฟนเรามารับแล้ว"

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ยิ้มให้ผมเพียงนิด ก่อนที่เธอจะเดินออกไป ไปหาผู้ชายคนนั้น ผมเห็นเขาถือกระเป๋าให้กัน จับมือกัน ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นด้วยกัน

เขาไม่ได้หันกลับมามองที่ผมด้วยซ้ำ มีแต่ผม ที่ยืนมองภาพนั้น เจ็บที่อกข้างซ้ายแปลกๆ เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลย

"ไอ้หลาม เกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมหมวยลี่ของมึง..."

"กูบอกชอบเขาไปแล้ว..."

"...แต่เขาบอกกูว่า เขามีแฟนแล้ว"

"สะ แสดงว่าผู้ชายคนเมื่อกี้"

"เออ ตามนั้น" ผมปรายตามองไอ้เจ้าบาสเพีียงนิด ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมาจากตรงนั้นทันที

ฉลามเอ้ยฉลาม แค่แอบมองเงียบๆ เนียนๆ มันก็ดีแล้วไหม คิดการใหญ่ สุดท้ายเป็นไง ใจสลายไปในทันที

"เดี๋ยวก่อนหลาม ไอ้หลามเว้ย" ไอ้เจ้าบาสรีบวิ่งมาดักหน้าผมไว้ สีหน้าของมันน่ะเหรอ ตกใจไม่ได้ต่างกัน

"กะ กูขอโทษเว้ย กูเองก็ไม่รู้เหมือนกันกับมึง"

"เออ ช่างเถอะ คนแบบเขา ไม่มีแฟนน่ะสิ เรื่องแปลก เพอร์เฟคขนาดไหน ใครเขาจะมารอเรา"

ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ผมคิดแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะว่า ผมเคยมีมุมมองที่ว่า คนที่ใช่ หรือคนที่เป็นเนื้อคู่กัน มีบุญร่วมกัน ไม่ช้าหรือเร็ว ก็คงได้มาเจอกัน แต่เหมือนกับว่า คนที่ผมแอบชอบ คงไม่ใช่เนื้อคู่ของผมเลยว่ะ คนที่มารับเธอนั่นแหละมั้ง ที่เป็นเนื้อคู่ของเธอ

"เห้ยหลาม ไม่ทำหน้าเครียดแบบนั้นสิวะ กูรู้สึกผิดชะมัดเลย"

"เออ รู้สึกผิดมาก คืนนี้กำตังค์ไว้เลี้ยงเหล้ากูก็แล้วกัน!"