“ขวัญไม่เจ็บแล้วค่ะ” เพียงขวัญรีบโป้ปดออกไปเพื่อเอาตัวรอด พร้อมกับจับมือใหญ่ที่กำลังจะแกะกระดุมกางเกงของตน หากแต่สิ่งที่บอกออกไปกลับทำให้คนได้ยินยิ้มเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มของเขาทำให้เพียงขวัญรู้แล้วว่าเธอพลาดไปแล้ว
“คุณเหม” หญิงสาวเรียกชื่อเขาด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ เหมันต์ยอมผละจากภารกิจพิชิตกระดุม แล้วขยับกายลงคร่อมทับร่างเล็กไว้ เขามองสบสายตาเธออย่างเว้าวอน
“ยังเจ็บอยู่ใช่มั้ย” เพียงขวัญสบตาเขาพยักหน้ารับน้อยๆ ก็เมื่อคืนนี้ในตอนท้ายๆเขาไม่ออมแรงสักนิด ส่วนเธอก็บ้าระห่ำตอบสนองเขาแบบลืมเจ็บลืมอาย แล้วจะให้ไม่เจ็บได้อย่างไรกันเล่า ตอนนี้ก็ได้แต่คาดหวังว่าเขาจะปราณีเธอบ้าง
“ผมเป่าให้นะ รับรองหายเจ็บ”
เหมันต์กระซิบเสียงพร่ากระเส่า เขาบดจูบลงบนกลีบปากนุ่มสีเรื่อทันทีที่พูดจบ เพียงขวัญเบิกตากว้าง ยกสองมือยันบ่ากว้างไว้ แต่เพียงครู่เดียวเธอก็หลงไปกับจูบเร่าร้อนที่เขาป้อนเปรอให้ เหมันต์ช่ำชองเกินไป
