บทที่ 2 หลบหน้าเพื่อตั้งหลัก 2
1283 คำ
หลังจากหมดงานที่โรงพยาบาลและคลินิกหยุด ใหญ่จึงมานั่งรอวารีดาตั้งแต่บ่ายแล้ว แต่รอแล้วรอเล่าหญิงสาวก็ไม่กลับมาสักที จนตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วก็ไม่เห็นมีวี่แววว่าจะกลับมาสักที จนแอบรักนั้นเลิกงานมาแล้วจึงมานั่งเล่นพูดคุยเป็นเพื่อน และแอบรักก็แปลกใจเช่นกันว่าทำไมเพื่อนถึงขยันมาบ้านตนบ่อยนักช่วงนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่ยักจะมา แถมมาแต่ละครั้งมาหาน้องสาวตนด้วย เขาเองเป็นเพื่อนสนิทกลับไม่ได้มาหาเขาสักครั้ง
“ถามจริงๆ เถอะไอ้ใหญ่ มารอน้องฉันทุกวันแบบนี้คิดอะไรกับน้องฉันรึเปล่า บอกไว้เลยนะ ถึงเป็นเพื่อนรักกันฉันก็ไม่ยกให้ และขอห้ามไว้ตรงนี้ ห้ามคิดจีบเป็นอันขาดเข้าใจไหม” แอบรักเอ่ยกับเพื่อนรักอย่างตรงไปตรงมา ใช่...เขาไม่อยากให้น้องสาวเขาเสียใจ ไม่ว่าผู้ชายหน้าไหนก็ไม่เหมาะจะดูแลวารีดาทั้งนั้น นอกจากตัวเขาและครอบครัวเท่านั้นที่จะรักวารีดาจริงๆ
‘เฮอะ! ไอ้รักมันจะหวงไปไหนของมัน มันจะรู้ไหมว่าน้องมันน่ะ อยากมีสามีจนตัวสั่นแล้ว’ ใหญ่พึมพำในใจ ก่อนจะยิ้มหน้าเป็นตอบเพื่อนอย่างใจเย็นเหมือนทุกครั้งที่คุยกัน “พูดอะไรของนาย คิดมากไปแล้วนะไอ้รัก ที่มารอพบบ่อยๆ เนี่ยเพราะว่าอยากมาแสดงความยินดีที่เรียนจบและจะมาชวนไปทำงานด้วย”
“ก็พูดไปงั้นแหละ ฉันรู้ว่านายไม่ได้คิดอะไรกับน้องฉันหรอก หรือว่าคิดวะ!”
“บ้าน่า!...ไม่คิดก็คือไม่คิดสิ” ใหญ่ย้ำคำของตน
“ดีแล้ว ฉันไม่อยากได้น้องเขยแบบแกนะใหญ่ แล้วที่บอกจะให้น้องฉันไปทำงานด้วย ไปทำงานอะไร ยัยวิดวิ้วเรียนจบบัญชีมานะ นายเป็นหมอมีคลินิกจะให้ไปช่วยทำอะไรวะ เพื่อนงงมากเลย” แอบรักงงกับเพื่อน จะให้วารีดาไปช่วยทำอะไรได้ รายนั้นรักสนุกจะตายมีหรือจะอยากทำงาน ขนาดตัวเขาเป็นพี่ชวนไปทำงานด้วยยังไม่ไปเลย แล้วใหญ่เป็นแค่พี่ชายข้างบ้านมีหรือจะไปทำงานด้วย
“ไปช่วยดูบัญชีคลินิกน่ะ พอดีว่าคนทำบัญชีคนเก่าลาไปคลอดลูกเลยอยากให้ไปช่วย” ใหญ่เอ่ยกับคนหวงน้องสาว “แล้วนี้คุณลุงกับคุณป้าไม่อยู่เหรอรัก ตั้งแต่มาไม่เห็นท่านทั้งสองเลย”
“คุยกันเองก็แล้วกัน นั่นไงมาพอดีเลย” แอบรักบุ้ยปากไปทางที่น้องสาวเดินมา ก่อนที่จะเอ่ยต่อ “คุณพ่อกับคุณแม่ไปทัวร์ยุโรปสองเดือนอีกนานกว่าจะกลับ บ้านนี้ก็มีแค่ฉันกับยัยน้องและก็แม่บ้าน คนสวนเท่านั้นที่อยู่”
ประโยคถัดมาไม่ได้เข้าหูของใหญ่เลยแม้แต่น้อย เพราะเจ้าตัวเอาแต่จ้องมองผู้มาใหม่ที่กำลังจะเดินผ่านห้องรับแขกไป และเร็วเท่าความคิด ด้วยกลัวว่าวารีดาจะหนีหน้าตนอีก เลยรีบลุกขึ้นวิ่งไปดักทางไว้
“ไปคุยกันก่อนวิดวิ้ว พี่มารอเรานานแล้วนะ แล้วนี่ไปไหนมา ทำไมกลับมามืดค่ำแบบนี้เนี่ย” ใหญ่ถามด้วยอารมณ์หงุดหงิด เมื่อแม่น้องน้อยจะหนีหน้าตนอีกแล้ว
“ไอ้ใหญ่ แกเป็นอะไรมากไหมเนี่ย” ก่อนที่วารีดาจะได้เอ่ยว่าอะไร แอบรักก็เอ่ยขัดขึ้นก่อน
“แกเงียบไปเลยไอ้รัก ฉันมีธุระจะคุยกับน้องแกสองคน ส่วนแกไปไหนก็ไปเลย” ใหญ่เอ่ยไล่เพื่อน พร้อมกับฉุดดึงมือเล็กของวารีดาเดินออกไปคุยกันที่สวนหน้าบ้าน
ฝ่ายสาวเจ้าปรับตัวตั้งรับไม่ทันเลยถูกฉุดมาง่ายๆ พอมารู้ตัวอีกทีก็มายืนอยู่ในสวนหน้าบ้านเสียแล้ว “พี่ใหญ่ทำบ้าอะไร วิดวิ้วเหนื่อยอยากอาบน้ำพักผ่อน” สะบัดมือเล็กออกจากมือใหญ่พร้อมกับหันหลังให้ชายหนุ่มอย่างโกรธเคือง
ใหญ่เดินอ้อมมาหยุดตรงหน้าของวารีดาก่อนจะเอ่ย “ไม่บ้าอะไรหรอก เราน่ะสิเป็นอะไร หลบหน้าพี่เรื่องอะไร พี่รู้นะว่าเมื่อกี้ตั้งใจจะหลบหนีพี่ขึ้นไปบนห้อง ไม่อยากเจอหน้าพี่ก็บอกมาสิ”
“อ้อ!...ต้องการคำตอบใช่ไหมคะเพราะอะไร เพราะวิดวิ้วเกลียดพี่ไงคะ ได้ยินไหมว่าวิด...อุ๊บ!...” เอ่ยยังไม่ทันจบประโยคปากหนาก็ทาบทับปิดเรียวปากอิ่มของวารีดาก่อนที่เจ้าตัวจะพูดเยอะไปกว่านี้ แต่แล้วภาพที่ใหญ่กำลังจูบวารีดานั้นทำให้คนที่เดินตามออกมาดูว่าทั้งสองคุยอะไรกันก็เจอเข้ากับภาพที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เจอ ด้วยความหวงน้องสาว แอบรักเลยรีบเดินตรงดิ่งเข้ามากระชากใหญ่ออกจากน้องสาว พร้อมกับประทานหมัดหนักๆ ของตนใส่หน้าเพื่อนด้วยความโกรธ
“โอ๊ย!...” ใหญ่ร้องออกมาด้วยความเจ็บ “ชกฉันทำไมไอ้รัก” เขาเอามือกุมหน้าเอ่ยถามเพื่อนด้วยความไม่พอใจเช่นกัน
“ก็ชกไอ้คนฉวยโอกาสไง ไหนแกบอกไม่คิดอะไรกับน้องฉันไง แต่สิ่งที่แกทำมันมากเกินไปแล้วนะเว้ย!” แอบรักชี้หน้าว่าเพื่อนด้วยความไม่พอใจและเตรียมพร้อมจะซัดหมัดใส่หน้าหล่อๆ อีกสักสองหมัด แต่ก็ไม่ได้ทำดั่งใจคิดเมื่อน้องสาวนั้นดึงรั้งเขาไว้ “วิดวิ้วปล่อยพี่ พี่จะชกมันให้ตายไปเลย มันกล้าดียังไงมาจูบน้องพี่”
วารีดารู้สึกเป็นห่วงชายที่ตนแอบรัก แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาทำกับตนก่อนหน้านี้และเมื่อครู่อีก จึงทำให้เอ่ยออกมาอย่างไร้เยื่อใย “พี่รักช่างพี่เขาเถอะค่ะ เมื่อกี้น้องจะถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น อีกอย่างน้องก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่ใหญ่ด้วย พี่รักไม่ต้องห่วงค่ะ” เอ่ยพลางสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น
“ดี...วิดวิ้วพูดออกมาแบบนี้ พี่ก็จะได้สบายใจเหมือนกัน ไอ้รักแกสบายใจได้ ฉันไม่แลน้องสาวแกหรอก ส่วนที่ทำไปเมื่อกี้มันก็แค่ความโกรธเท่านั้น” ในเมื่อสาวน้อยเอ่ยออกมาเช่นนี้ ตัวเขาเองก็ไม่รู้จะแคร์ไปเพื่ออะไร ถึงแม้ว่าหัวใจเขาจะเจ็บปวดก็ตาม
“กลับบ้านแกไปซะไอ้ใหญ่ ก่อนที่ความเป็นเพื่อนของเราจะขาดกัน ฉันจะถือว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ส่วนเรื่องงานก่อนหน้านี้ที่บอกจะให้น้องฉันไปช่วยแกเลิกหวังเถอะ แกไปหาคนใหม่ซะ” เอ่ยจบก็เดินเข้าไปในบ้าน โดยหนีบน้องสาวติดมือไปด้วย
“โธ่เว้ย!” ใหญ่ร้องออกมาด้วยความหัวเสีย ก่อนจะเดินกลับบ้านตัวเองไปด้วยใจที่บอบช้ำ จะไม่เจ็บเลยถ้าวารีดาไม่เอ่ยออกมาเช่นนั้น คอยดูเขาไม่ยอมแพ้หรอก มาทำให้รักแล้วคิดเหรอจะชิ่งหนีไปได้ง่ายๆ ฝันไปเถอะ จากที่คิดห้ามใจมาตลอดเวลา แต่แม่สาวเจ้าคนดื้อไม่เคยจะทำให้ตัดใจได้เลย ชอบวนเวียนตามติดตลอด จนทำให้ห้ามใจไม่ทันเสียแล้วตอนนี้
- ผู้เขียน
