บทที่ 2 หลบหน้าเพื่อตั้งหลัก 3
874 คำ
วันนี้ม่านหมอกออกมาสัมภาษณ์งานเช่นเคย แต่ก็ไม่ผ่านอีกเช่นกัน เพราะทุกที่ก็ต่างบอกว่าไม่รับคนที่ไม่มีประสบการณ์การทำงานมาก่อน หญิงสาวจึงต้องเดินหน้าเบื่อหน่ายไปเรื่อยๆ ตามฟุตบาท แต่แล้วไม่รู้เพราะฟ้าตั้งใจแกล้งหรือไงกัน ถึงทำให้ได้เจอกับพี่ชายของเพื่อน ที่กำลังเดินออกมาจากร้านอาหาร ตั้งใจว่าจะหลบหน้าแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อชายหนุ่มกำลังเดินมาทางตน จึงต้องหยุดนิ่งรอชายหนุ่มมาถึงตัว เมื่อฝ่ายชายมาถึงหญิงสาวจึงยกมือไหว้ตามมารยาทที่ควรทำ
“สวัสดีค่ะพี่รัก” เอ่ยทักทายเสร็จก็ก้มหน้ามองเท้าตัวเองด้วยความประหม่า
แอบรักแอบกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอ่ย “จ้ะ น้องหมอก แล้วนี่มาทำอะไรเหรอครับ”
“คะ...คือหมอกมาสัมภาษณ์งานแถวนี้ค่ะ และก็กำลังจะกลับบ้าน” หญิงสาวเอ่ยตะกุกตะกัก
แอบรักสำรวจชุดที่สาวเจ้าใส่มาวันนี้มันช่างน่ารักสิ้นดี กระโปรงย้อนยุคยาวเลยเข่า เสื้อคอเต่าแขนยาว รองเท้าคัชชู อะไรจะมิดชิดขนาดนี้ แต่ก็น่ารักดีสำหรับเขานะ ถึงแม้ว่าจะแต่งตัวล้าสมัยไปหน่อย ไม่หน่อยล่ะ เชยบรรลัยเชยก็ว่าได้
“มาสัมภาษณ์งานเหนื่อยเปล่าๆ ไปทำงานเป็นเมีย...เอ้ย!...เลขาพี่จะดีกว่านะ รับรองสบายกว่านี้เยอะ” สาวเฉิ่มตรงหน้าจะรู้บ้างไหมว่าเพราะอะไรถึงไม่ผ่านสัมภาษณ์งานสักที่ ก็เป็นเพราะฝีมือเขาเอง และเชื่อว่าอีกไม่นานม่านหมอกจะวิ่งมาซบอกแกร่งของตน
“ไม่ดีกว่าค่ะ ถ้าไม่ได้งานหมอกว่าจะช่วยที่บ้านทำขนมขายค่ะ” ถ้าให้ไปทำงานกับเสือผู้หญิงตรงหน้า ยอมทำงานช่วยที่บ้านดีกว่า อีกอย่างจะได้อยู่ห่างจากชายหนุ่มไว้ด้วย เพราะแค่นี้เธอก็หลงรักชายหนุ่มจนไม่อาจจะถอนตัวได้แล้ว แต่ก็ทำได้เพียงแค่แอบรักเท่านั้น
“เลขาพี่เขาจะลาออกไปแต่งงานเป็นแม่บ้าน พี่เลยอยากให้หมอกไปช่วย ไปคุยกันในร้านอาหารดีกว่านะ” ว่าแล้วก็ถือวิสาสะจูงมือหญิงสาวเดินเข้าไปในร้านที่ตนเพิ่งเดินออกมาก่อนหน้านี้
ม่านหมอกขืนตัวไว้ แต่ด้วยความที่ตนเป็นหญิงแรงน้อยเลยต้องเดินตามมาอย่างจำยอม เมื่อมาถึงโต๊ะและนั่งลง เธอจึงเอ่ยขึ้นบ้าง “คือพี่รักคะ หมอกมีธุระต้องไปทำ ขอตัวกลับก่อนได้ไหมคะ”
“ธุระอะไร?” แอบรักถามเสียงแข็ง รู้สึกไม่พอใจที่หญิงสาวทำตัวเฉยเมยกับตน
“คือเรื่องส่วนตัวค่ะ” ม่านหมอกตอบ ก็เขาเป็นคนอื่น จึงไม่ควรจะบอกว่าจะไปไหนมาไหน
“ส่วนตัว? นัดผู้ชายไว้เหรอถึงไม่อยากให้พี่รู้” ชายหนุ่มไม่ชอบใจเลยกับคำตอบของเธอ ทำไมต้องหงุดหงิดด้วย แล้วทำไมผู้ชายหล่อโปรไฟล์ดีอย่างตนต้องมาหลงยัยเฉิ่มคนนี้ด้วย ทำไมกัน ทำไม?
“บอกไม่ได้จริงๆ ค่ะ” ม่านหมอกยังคงไม่บอกว่าจะไปไหน ธุระอะไร ก็จริงๆ แล้วตัวเธอไม่มีธุระอะไรที่ไหนหรอก แต่ที่เอ่ยออกไปแบบนั้น เพราะไม่อยากอยู่กับชายตรงหน้าเพียงลำพังนานๆ มันจะทำให้สมดุลของหัวใจเธอโอนเอียงไม่เป็นตัวของตัวเอง
“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน และอยากกินอะไรสั่งเลยพี่เลี้ยงเอง ส่วนเรื่องงานพี่บอกว่าไปเป็นเมีย...เอ้ย!...เลขาพี่ก็คือเป็นเลขาพี่ จะไปหาให้เหนื่อยทำไมก็ไม่รู้” เขาเอ่ยอย่างเผด็จการ
“หมอกไม่หิวค่ะ แล้วอีกอย่างพี่รักเพิ่งออกจากร้านนี้ไปเองนะคะ ทำไมถึงจะกินข้าวอีก” เมื่อถูกสั่งมากๆ สาวเฉิ่มก็เริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้างแล้ว
“เมื่อกี้ไม่ได้กิน แค่คุยงาน พอเสร็จก็เดินออกไปว่าจะไปขึ้นรถ แต่เจอเราก่อนเลยยังไม่ไปไหน น่านะ กินข้าวกับพี่เถอะ พี่ไม่มีเพื่อน” จากที่เอ่ยเอาแต่ใจจึงเปลี่ยนมาเป็นออดอ้อนบ้าง
ม่านหมอกถึงกับนิ่ง จะไม่ให้นิ่งได้ไง เมื่ออยู่ดีๆ ชายหนุ่มก็เปลี่ยนเสียงบ้าอำนาจมาเป็นออดอ้อน ดูแล้วมันทำให้หัวใจเต้นแรงชะมัด แล้วแบบนี้จะตัดใจหรือว่าจะรักมากขึ้นกว่าเดิมก็ไม่รู้ ‘ตายแน่ๆ ยัยหมอก สรุปแกก็หนีพี่รักไม่พ้นใช่ไหมเนี่ย ฮือๆ’ ม่านหมอกครวญในใจ
“ตะ...แต่...”
“พี่หิวนะ” ม่านหมอกยังเอ่ยไม่จบคำดี แอบรักก็เอ่ยป้อนคำอ้อนตัดหน้าเสียก่อน และถ้าเขามองไม่ผิด ตอนนี้ยัยเฉิ่มของเขากำลังนั่งบิดเขินอายเขาแน่นอน แถมแก้มก็เริ่มซับสีเลือดแล้ว เห็นแล้วน่าขบกัดชะมัดเลย ผู้หญิงบ้าอะไร น่ารักแบบเชยๆ
- ผู้เขียน
