เงียบ!
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา มีเพียงเสียงครวญครางกระเส่าแผ่วเบาดังลอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มของคนพยศ วัลดัสเคลื่อนตัวรวดเร็วด้วยกลัวว่าเธอจะหนีลงจากเตียงอีกครั้ง
“ปล่อยฉันนะ!” เธอดิ้นอีกครั้งเมื่อเขาคร่อมทับตัวเอง แต่ครั้งนี้เขาทิ้งน้ำหนักมายังตัวเธอเยอะกว่าครั้งที่แล้วจนไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวดิ้นได้ และสองมือก็ถูกมือใหญ่กดทับกักไว้ข้างลำตัว
“ทำไมยังพยศอีกครับแพม” วัลดัสเอ่ยนุ่มนวลข้างหูของเธอและนั่นก็ทำให้ขนอ่อนในกายเธอลุกตั้งชูชันขึ้นมาทันที มันทั้งสยิวและร้อนรุ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง
“ฉันไม่ใช่ม้าจะพยศได้ยังไง ปล่อยได้แล้วคุณวัลดัส เลิกทำแบบนี้เถอะ เลิกเอาชนะฉันด้วยวิธีนี้สักที”
“แพมไม่ใช่ม้า แต่แพมเป็นเมียของพี่เป้าโตไงครับตอนนี้ ไม่ได้อยากเอาชนะ แต่อยากเอาเมียตอนนี้ ลืมเรื่องที่ผ่านมาเถอะ อะไรที่พี่เป้าโตคนนี้พูดให้แพมไม่พอใจและเสียใจก็ลืมมันไปซะ แล้วมาเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน มาตกล
