เขากล้าอุ้มเธอเข้าบ้านแบบไม่สนใจใคร ไม่สนใจว่าในบ้านมีคุณท่านทั้งสองอยู่ด้วย เขามันบ้าดีเดือดที่สุด ภัทร์รวีถูกอุ้มเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวของเขา ซึ่งแน่นอนถ้าไม่ใช่ห้องเขา เขาไม่อุ้มมาแน่ พอเข้ามาในห้องเขาก็โยนเธอไปยังเตียงนุ่มพร้อมกับเอ่ยน่ารังเกียจออกมา
“ครั้งก่อนบนโต๊ะทำงานอาจจะปวดหลัง แต่ครั้งนี้บนเตียงนุ่มๆ ไม่ปวดแน่นอน และอย่าคิดว่าจะได้กลับไปหาไอ้หมอตั้มนั่น เพราะเธอต้องนอนค้างกับผัวของเธอ ส่วนโทรศัพท์ที่ฉันปาทิ้งเดี๋ยวซื้อให้ใหม่แน่นอน แต่ก่อนจะได้เครื่องใหม่ต้องให้ค่าตอบแทนเงินที่จะเสียไปก่อน”
‘นี่เขาเป็นคนแย่งไปปาทิ้งแล้วยังมาเรียกร้องกับเราเนี่ยนะ คนเห็นแก่ตัว’ เธอพึมพำในใจ ทั้งๆ ที่ทุกอย่างเขาเป็นคนผิด
“คนสารเลว!” ภัทร์รวีขยับตัวลุกขึ้นหมายจะลงจากเตียง แต่ถูกเขาโถมตัวเข้ามาหาก่อน พร้อมดันเธอไปชิดติดหัวเตียง
“แพม!” อยู่ๆ เขาก็เรียกชื่อเธอ แล้วก็เงียบไป
“ฉันจะกลับ และเลิกทำแบ
