“เอย์ กินข้าวหน่อยลูก”
ฉันงีบไปประมาณหนึ่งชั่วโมงก็ถูกเสียงจากห้องข้างๆ ปลุกให้ตื่นขึ้น
ใช่...ห้องของเอย์
เขายังถูกพ่อกักบริเวณอยู่ จำไม่ได้เหมือนกันว่าผ่านมากี่วันแล้ว แต่เจ้าตัวไม่ได้ออกไปไหนเลย มหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ไป
ถ้าถามว่าการตัดสินใจของพ่อส่งผลกระทบต่อการเรียนของเอย์ไหม ถ้านึกถึงความเป็นจริง แน่นอนว่ามันส่งผลด้านลบโดยตรง
แต่เมื่อตระหนักถึงความจริงอีกข้อ ฉันพบว่าการลงโทษในครั้งนี้แทบจะไร้ความหมาย
พ่อเป็นรุ่นน้องของคณบดีประจำคณะ รู้จักแม้กระทั่งอาจารย์ที่ปรึกษาของหมอนั่น
พอเอย์ไม่ได้ไปเรียน ท่านแค่ให้เหตุผลว่าป่วยหรือมีธุระ ทำเรื่องลาอาทิตย์เดียวก็ไม่ได้ทำให้เอย์เสียเปรียบเรื่องคะแนน แฟร์สุดๆ ไปเลยว่าไหม
แบบนี้ไม่เรียกว่าการลงโทษด้วยซ้ำ
เหมือนเอย์ได้นอนอยู่บ้านสบายๆ เรียนก็ไม่ต้องไปเรียน กินแล้วก็นอน ใช้ชีวิตชิลๆ ไม่ต้องมีเรื่องปวดหัว
“เอย์ไม่ค่อยหิวครับแม่” เสียงเอย์ดังแทรกเ
