“ไปตามผามาที”
อาการฉันดีขึ้นมากจนใช้ชีวิตตามปกติได้แล้ว และวันนี้เป็นวันแรกที่ได้มามหาวิทยาลัยหลังจากทำเรื่องลาไปหลายวัน มีงานมากมายที่ต้องสะสาง รวมถึงควิซที่ต้องสอบย้อนหลังด้วย
โชคดีที่ไม่ใช่งานใหญ่งานยากอะไร คิดว่าคงใช้เวลาไม่นานก็จัดการเสร็จ
เมื่อสบายใจเรื่องนี้ไปเปราะหนึ่ง ฉันก็นึกได้ว่ายังมีอีกเรื่องที่คาราคาซังอยู่ นั่นคือเจ้าของช่อดอกไม้กับข้อความขอโทษบนกระดาษแผ่นหนึ่งเมื่อหลายวันก่อน
ลองคิดดูแล้ว...การกระทำแบบนี้คงเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากผา
เขาอาจจะรู้สึกผิดเพราะวันนั้นเป็นคนนัดเจอฉัน คิดง่ายๆ คือถ้าไม่ออกไป ฉันอาจจะไม่ต้องเจ็บตัว
แต่เมื่อคิดอีกมุมหนึ่ง ตราบใดที่ใช้รถคันนั้นเป็นยานพาหนะ ชีวิตฉันก็แขวนอยู่บนเส้นด้ายมาตั้งแต่ต้นแล้ว ไม่มีใครเป็นคนผิดหรอก เว้นแต่ว่า ‘คนๆ นั้น’ จะเป็นคนตัดสายเบรกรถฉันซะเอง
และใช่...ประโยคก่อนหน้านี้เป็นของฉันเอง
ฉันบอกให้แพนไปตามผา ซึ่งคาดว่าเ
