หมอยังไม่ยอมปล่อยให้ฉันกลับไปพักผ่อนที่บ้าน เพราะเหตุนั้นฉันจึงต้องนอนเบื่อหน่ายอยู่ในห้องพักผู้ป่วยอย่างต่อเนื่อง ถ้าจำไม่ผิด...นี่ก็หนึ่งอาทิตย์เข้าให้แล้ว
ถามว่าอาการดีขึ้นไหม แน่นอนว่ามันต้องดีขึ้นสิ
แต่จริงๆ ฉันก็พอจะเดาได้ว่าทำไมถึงยังต้องพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล หนึ่งในสาเหตุคงเพราะเมื่อคืนฉันไข้ขึ้นหนัก ประกอบกับยังเจ็บตามบาดแผล และอาจจะรวมไปถึงอาการเบื่ออาหารของฉันด้วย จึงทำให้หมอต้องเด็ดขาดและบอกให้ฉันรักษาตัวที่นี่ไปก่อน
น่ารำคาญ...
ไข้แค่นี้ เบื่ออาหารแค่นี้ ใครๆ เขาก็เป็นกัน
อีกอย่าง รอดจากอุบัติเหตุมาได้ขนาดนี้ กับอีแค่ไม่สบายมันไม่ทำให้ฉันตายหรอก
“เกล พักผ่อนซะนะลูก เดี๋ยวพ่อต้องกลับแล้ว พรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า” เสียงทุ้มต่ำอันเป็นเอกลักษณ์ดึงฉันออกจากความหงุดหงิด เป็นพ่อนั่นเองที่ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินมาลูบศีรษะฉันอย่างอ่อนโยน
วินาทีที่เงยหน้าขึ้นมองท่าน ฉันพบกับร่
