หลงเดียงสา

ตอนที่7 ความสุขของคอปเปอร์

พลอยมุกรีบขึ้นไปบนห้องของตัวเองอย่างเสียใจ

“ทำไมต้องใจร้ายกับหนูพลอย ทำไมต้องหยิบยื่นคำพูดที่แสนร้ายกาจให้หนูพลอยด้วย แค่หนูพลอยรู้สึกดีรู้สึกรักพี่เหนือมันผิดมากเลยรึไง ทำไมไม่หยิบยื่นความอบอุ่นให้หนูพลอยบ้าง”

“อึก~ฮึก~ฮื่อ! ใจร้ายที่สุด คนไม่มีหัวใจคอยดูนะจะทำให้หลงรักจนหาทางออกไม่เจอเลย”

ลมเหนือที่หงุดหงิดรีบเดินออกมาจากร้านอาหารญี่ปุ่นโดยไม่สนใจสาวสวยอย่างน้องบีที่เค้าชอบพาไปปาร์ตี้เซ็กส์บนเตียงบ่อยๆ เพราะเธอไม่เรื่องมากไม่เรียกร้องสถานะ ลมเหนือจึงควงได้นานกว่าใคร จนใครหลายๆ คนเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นคนพิเศษของลมเหนือ เพราะดูชายหนุ่มจะเอาอกเอาใจเธอเป็นพิเศษ

“พี่เหนือรอน้องบีด้วยค่ะ”

“กลับเองนะ พี่ไม่มีอารมณ์ไปส่ง “น้ำเสียงที่ติดหงุดหงิด สายตาที่แสดงออกถึงความไม่สบอารมณ์ ทำให้สาวน้อยที่ร้องเรียกเมื่อกี้เข้าใจอย่างหาข้ออ้างข้อโต้แย้งที่จะให้ลมเหนือไปส่งไม่ได้

ลมเหนือที่กลับมาถึงบ้านอัศวพิพัฒน์เลี้ยวรถคู่ใจดังลูกชายจอดในโรงรถที่มีระดับความปลอดภัยยิ่งกว่า รปภ เฝ้าถึงสิบคน สายตาก็พลันหยุดไปที่บ้านหลังใหญ่ข้างๆ นึกอยากจับคนตัวเล็กมาฟาดสะให้ก้นลาย “แสบนักนะ “ปากหยักของลมเหนือเอ่ยพึมพำ พร้อมกับส่งกำปั้นใหญ่ทุบลงที่พวงมาลัยรถราคาแพงไปทีนึง “ตุบ”

ลมเหนือเดินเข้าไปภายในตัวบ้านที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ที่มีทั้งคุณแม่ทั้งน้องสาวค่อยเป็นทุกอย่างในชีวิตเค้า คุณเทพคือคุณพ่อที่ใจดีแสนอบอุ่นได้เสียชีวิตลงตอนที่น้องสาวเค้ายังเล็กๆ ด้วยโรคประจำตัว แต่ลมเหนือก็เติบโตพอจะที่จะเรียนรู้สืบทอดกิจการต่อจากคุณพ่อของเค้าได้ไม่ยาก ด้วยความหล่อเหลาอายุที่ยังน้อยบวกกับความสามารถในการบริหารกิจการ ทำให้เค้าเป็นที่รู้จักในแวดวงนักธุรกิจกิจหนุ่มไฟแรงที่ใครๆ ก็รู้จักโดยเฉพาะสาวๆ

“ทำไมลูกชายแม่ หน้าไม่รับแขกแบบนี้ละลูก” คุณหญิงพริ้มเดินเข้ามาจับแก้มลูกชายสุดที่รัก พร้อมกับส่งผ้าเย็นๆ ให้ลูกชายได้ซับใบหน้าเพื่อคลายความบึงตึงที่พกพาเข้ามาในบ้านด้วย

“เปล่าคับคุณแม่ แค่อากาศข้างนอกมันร้อนผมเลยหงุดหงิดนิดหน่อยครับ ขอโทษที่ทำให้คนสวยกังวลใจไปด้วย “แขนแกร่งเอื้อมมือรับผ้าเย็นมาซับใบหน้าอย่างชื่นใจ พลางโอบกอดผู้เป็นแม่ด้วยความรักที่เข้าใจเค้าไปสะทุกเรื่อง

“ขึ้นไปอาบน้ำเย็นๆ ให้สบายตัวนะลูก จะได้ลงมาทานของหวานกัน”

“ครับคุณแม่ “ลมเหนือกดหอมไปหนึ่งที ก่อนที่จะขึ้นไปข้างบน

บรื้น~บรื้น เสียงรถยนต์ขับเคลื่อนเข้ามาจอดภายในบ้านอัศวพิพัฒน์เสียงที่ดังทำให้คุณหญิงพริ้มอดสงใสไม่ได้ว่าเป็นรถของใครกัน

“คอปเตอร์! ลมอะไรหอบหลานชายสุดหล่อของป้ามาถึงที่นี้นะ หื้ม! “คอปเตอร์ยกมือไหว้อย่างมีมารยาทพร้อมใช้ปากหยักเข้าไปทักท้ายแก้มนิ่มอย่างคิดถึง

“คอปเตอร์คิดถึงป้าพริ้มครับ แล้วก็คิดถึงอาหารฝีมือคนสวยแถวๆ นี้ด้วย”

“ปากเนี่ยหวานจริงๆ อยู่เป็นทุกสถานการณ์ไม่ต่างกับพี่เหนือจริงๆ” คุณหญิงพริ้มเอ่ยพลางส่ายหัวไปมาด้วยรอยยิ้ม ที่ทั้งลูกชายทั้งหลายชายเชื้อไม่ทิ้งแถวกันจริงๆ ในเรื่องความปากหวาน

“อ้าวเตอร์ มาตั้งแต่เมื่อไร “ลมหนาวเอ่ยทักท้ายด้วยความสงสัยพลางก้าวเท้าลงมาจากบันไดกลางห้องโถง

“มาถึงเมื่อกี้เองคาบ”

“ไปทำอะไรผิดมาหรือไปทำความชั่วอะไรไว้รึเปล่า ถึงหนีมาที่นี้”

“โห! หนาวก็ เตอร์ไม่ใช่คนสันดานชั่วแบบนั้นสักหน่อย”

“น้อยไปนะสิ “ลมหนาวบืนปากใส่อย่างรู้นิสัยคอปเตอร์ดี

“หนาว เตอร์ถามอะไรหน่อยดิ? ” ลมหนาวแบมือพร้อมกระดิกนิ้วขึ้นลงพลางบอกกลายๆ ว่าถ้าอยากถามอะไรต้องจ่ายมาก่อนถึงจะตอบคำถาม

“หนาวขี้ง๊กอะ “ปากที่บนว่าง๊กแต่มือก็ควักอย่างป๋าใจป้ำ

“ถามได้อยากรู้อะไร? ถามเจ้หนาวคนสวยได้เลยน้องเตอร์สุดหล่อ” เมื่อเงินเป็นปึกสีเทาอยู่ในมือคนที่จะตอบคำถาม ปากบางที่ค้องแม่กุญแจหนักๆ เอาไว้ ก็ถูกเปิดด้วยลูกกุญแจอย่างหลวงพ่อแว่น (หลวงพ่อแว่นคือเงิน) และพร้อมจะตอบคำถามอย่างเต็มใจ

“ยัยเปี๊ยก! เอ่อไม่ใช่ หนูพลอยมีแฟนยังอะ “ลมหนาวที่แปลกใจว่าน้องชายตัวแสบที่มีโลกส่วนตัวสูงสนใจแต่รถแข่งราคาแสนแพง จู่ๆ มาสนใจสาวน้อยข้างบ้านแถมยังรู้จักเธออีกสะด้วย

“หนูพลอยยังไม่มีแฟน ทำไม?! เตอร์สนใจว่างั้น “ลมหนาวหรี่ตามองน้องชายอย่างจับผิด คนถูกจับผิดกลับทำตัวไม่ถูก ท่าทางลุกลี้ลุกลนเหมือนคนจะโดนใส่กุญแจมืองั้นแหละ

“ปล่าว “เสียงสูงปิ๊ดของคอปเตอร์ทำเอาลมหนาวแทบจะหัวเราะออกมาดังๆ ก็น้องชายตัวแสบเวลาที่โกหกหรือทำอะไรผิดมาเสียงจะสูงจนแทบฟังไม่ได้แบบนี้ตลอดใครๆ ก็จับก็หกเค้าได้ ไม่ต้องรอให้จมูกยื่นยาวเหมือนพินอคคิโอหรอก ทุกอย่างมันออกมาทางน้ำเสียงแววตาและสีหน้าทั้งหมด

คอปเตอร์ที่เดินเล่นอยู่สนามหญ้าหน้าบ้านของป้าพริ้มใจที่นึกถึงเรื่องราวเมื่อเช้า มือใหญ่รีบล่วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงกดโทรศัพท์ต่อสายหาใครบางคนที่เค้าอยากเจอหน้าอย่างไม่ทราบสาเหตุ โทรศัพท์ที่กดไป รอสายไม่นานก็มีเสียงหวานกรอกตามสายกลับมา (ฮัลโหล) “ยัยเปี๊ยกทำอะไรอยู่อะ “พลอยมุกที่คิ้วขมวดเข้าหากัน เธอแค่สงสัยว่าคอปเตอร์ไปเอาเบอร์มาจากไหน (พี่เตอร์มีอะไรค่ะ แล้วไปเอาเบอร์หนูพลอยมาจากไหน) “ลงมาหาหน่อยกำลังเดินไปหาที่หน้าบ้าน” คอปเตอร์เอ่ยอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้ยินเสียงใสของยัยตัวเปี๊ยก

“พี่เตอร์ “พลอยมุกเดินออกมาจากตัวบ้านเอ่ยเรียกคอปเตอร์ มือเล็กรีบเปิดประตูรั้วหน้าบ้านดึงคอปเตอร์ให้เข้ามาหลบในเงาร่มของต้นไม้ใหญ่

“ไปทานของหวานบ้านป้าพริ้มกันไหม ป้าพริ้มทำของหวานยัยเปี๊ยกอย่างเธอน่าจะชอบของอ้วนๆ แบบนี้ “พลอยมุกได้แต่ทำแก้มป่องพองลมอย่างน่าเอ็นดู จนคอปเตอร์อดที่จะหมั่นเขี้ยวไม่ได้ ก็คนตรงหน้าเธอสดใสไร้เดียงสาอย่างน่าแกล้ง คอปเตอร์ส่งมือหนาคว้าเข้าที่แขนเล็กให้เธอเดินมาด้วยกัน และถอดเสื้อตัวหนาคลุมเข้าที่หัวทุยเล็กเพื่อเป็นเกาะป้องกันแสงแดด

“ขอบคุณค่ะ” ทำไมต้องมีความสุขด้วยวะไอ้เตอร์ แค่ได้เดินข้างๆ ยัยเปี๊ยกเอง โอ้ยกูอยากให้ถนนเส้นนี้ยาวสักหนึ่งร้อยกิโลเมตรจัง แม่งทำไมถึงบ้านป้าพริ้มเร็วจังวะ คอปเตอร์ได้แต่หงุดหงิดพลางนึกคิดในใจอย่างอารมณ์เสีย

“หนูพลอย มาๆ มาทานของหวานกับน้าลูก “คอปเตอร์เดินจูงมือสาวน้อยข้างๆ พลางขยับเก้าอี้ตัวหรูออกมาจากโต๊ะเล็กน้อยเพื่อให้เธอได้นั่ง พลอยมุกได้แต่เงยหน้ามอบส่งยิ้มไปให้อย่างขอบคุณ

“อร่อยไหมยัยเปี๊ยก”

“อร่อยค่ะ ฝีมือคุณน้าพริ้มอร่อยที่สุดเลยค่ะ “มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นพร้อมกับชูนิ้วหัวแม่มือมาให้เป็นสัญลักษณ์ที่บอกว่าเยี่ยมที่สุดอร่อยที่สุด พร้อมกับกระพุ้งแก้มทั้งสองข้างที่อัดเต็มไปด้วยของหวานเคี้ยวตุ้ยๆ