หลงเดียงสา

ตอนที่8 ความรู้สึกแบบเด็กๆ

“อร่อยค่ะ ฝีมือคุณน้าพริ้มอร่อยที่สุดเลยค่ะ”มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นพร้อมกับชูนิ้วโป้งมาให้น้าพริ้มคนสวยเป็นสัญลักษณ์ที่บอกว่าเยี่ยมที่สุดอร่อยที่สุด พร้อมกับกระพุ้งแก้มทั้งสองข้างที่อัดเต็มไปด้วยของหวานเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างอร่อย

“พี่เหนือขา มาทานของหวานค่ะมานั่งข้างๆ น้องหนาวค่ะ”ลมหนาวที่เห็นพี่ชายสุดที่รักลงมาจากชั้นบนจึงเอ่ยชวนให้มานั่งข้างเธอ บัวลอยไข่หวานหลากสีฝีมือคุณแม่สุดที่รักที่ทั้งหอมทั้งหวานถูกวางไว้ตรงหน้าพี่ชายสุดที่รัก

“ทานเยอะๆ นะคะ ของโปรดพี่เหนือเลย”ลมหนาวเอ่ย พลอยมุกที่นั่งฝั่งตรงข้ามลมเหนือ สมองสังการบังคับดวงตาคู่สวยว่าห้ามมองคนตรงหน้า แต่ตาเจ้ากรรมที่ไม่รักดีกลับทำตามหัวใจมองลมเหนืออย่างใจเต้นแรง ทำไมผู้ชายคนนี้ดูไงก็เป็นคนของใจ ไม่ว่าจะใส่ชุดไหนก็หล่อดูดีไปหมด แล้วอย่างนี้เธอจะตัดใจจากเค้าได้ยังไงกันละ หึย!! เครียด พลอยมุกได้แค่ขบคิดในใจ

ตาที่มัวแต่มองคนตรงหน้าอย่างเพ้อฝัน ปากอ้ารับของหวานที่มีไข่แดงจากช้อนคอปเตอร์ที่ตั้งใจป้อนเธออย่างตั้งใจทำคะแนน โดยที่พลอยมุกไม่ทันสังเกตของหวานในช้อน

“เพี๊ยะ”

“กินเข้าไปได้ยังไง คายออกมาเดี๋ยวนี้นะพลอยมุกรู้ตัวว่าแพ้ไข่แดงยังจะกินเข้าไปอีก อยากตายก่อนมีผัวรึไงห๊ะ!”มีหนักที่ฟาดเข้ามาที่ต้นแขนเล็กอย่างแรงทำให้พลอยมุกได้สติ รีบคายสิ่งที่จะทำให้ร่างกายของเธอได้รับอันตรายออกมาทันที ลมเหนือรีบดึงพลอยมุกออกมาจากโต๊ะพาเธอเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเร็ว

“คายออกมาให้หมดล้วงคอออกมาด้วย”ลมเหนือสั่งอย่างจริงจังและเสียงดังมากพอที่จะทำให้พลอยมุกรีบล้วงคออ้วก ก็คนตัวเล็กที่อยู่ในห้องน้ำแพ้ไปสะทุกอย่างเรียกว่าสารพัดแพ้ก็ว่าได้จะตายเพราะความแพ้หลายครั้งแล้วเท่าที่เค้ายังพอจำได้

คอปเตอร์ที่เดินตามมาเฝ้าถึงหน้าห้องน้ำด้วยความรู้สึกผิด เค้าไม่รู้ว่าพลอยมุกเธอแพ้ไข่แดงแค่หวังดีอยากให้เธอได้กินของหวานที่อร่อย

พลอยมุกที่อ้วกออกมาจนหมดไส้หมดพุงรีบพยุงตัวเองออกมาจากห้อง ใบหน้าที่แดงเกิดจากการล้วงคออ้วก ปากที่เลอะแต่น้ำบ้วนปากที่ไม่ได้เช็ดออกถ้าเป็นคนอื่นคงไม่น่าดูสักเท่าไร แต่นี้เป็นพลอยมุกทำไมมันดูดีไปหมดในสายตาคอปเตอร์

“ทำไม! ไม่เช็ดปากให้มันเรียบร้อยพลอยมุก”แผ่นดินที่เห็นเธอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เอาแต่บ่นๆ จนพลอยมุกแทบหูชา ปากที่บ่นตั้งแต่อยู่โต๊ะอาหาร ณ ตอนนี้ก็ยังไม่หยุดบ่น มือก็หยิบทิชชูซับปากที่เลอะให้คนตัวเล็กไปด้วย คอปเตอร์จะเข้าไปช่วยพยุงคนตัวเล็กที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ แต่ก็ต้องโดนเสียงทุ้มสกัดขึ้นสะก่อน

“ไม่ต้องเตอร์เดี๋ยวเฮียพาไปเอง เตอร์ไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนไป"คอปเตอร์ได้แต่มองพลอยมุกและปฏิบัติตามคำสั่งลมเหนืออย่างว่าง่ายถึงจะไม่เต็มใจก็ตาม

“น้องหนาวไปนั่งข้างเตอร์ได้ไหมคะ” เดี๋ยวพี่จะให้ยัยดื้อนั่งข้างๆ พี่”

“ต้องดูแลขนาดนั้นเลยหรอคะพี่เหนือ ก็ซื่อบื้อขนาดนี้จะตายตอนไหนก็ยังไม่รู้ นั่งข้างๆ พี่ดีแล้วค่ะ”ลมหนาวขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ย้ายตัวเองไปนั่งข้างๆ คอปเตอร์อย่างฉงนใจ

“นั่งลง ถ้าทานอะไรไม่รู้เรื่องอีกโดนดีแน่”ลมเหนือชี้หน้าดุคนข้างๆ อีกครั้งอย่างมาดร้าย

“หนูพลอยอิ่มแล้วไม่ทานแล้วค่ะ”เธอก้มหน้าก้มตาตอบกลับไปอย่างไม่คิดจะเงยหน้าสบตาใคร ก็คนมันน้อยใจโดนดุโดนว่าตลอดเลยตั้งแต่เจอหน้ากัน

“พอแล้ว พอแล้วเหนือจะดุอะไรน้องนักหนา”

“ก็ดูสิครับคุณแม่ ไม่รู้จักระวังไม่ดูแลตัวเองชอบทำให้คนรอบข้างพลอยเดือดร้อนไปด้วย”

“เหนือแม่บอกให้หยุดพูดเข้าใจไหม ถ้าพูดออกมาแล้วทำให้คนฟังเค้ารู้สึกไม่ได้ก็ไม่ควรพูด “คุณหญิงเอ็ดขึ้นอย่างเสียงดังที่ลูกชายคนโตไม่รู้จักใช้คำพูดถนอมใจคนฟัง

“หนูพลอยขอโทษนะคะที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน ขอตัวกลับก่อนนะคะ “จมูกแดงๆ ที่ดูก็รู้ว่าคนตัวเล็กกำลังร้องไห้ เธอรีบพาตัวเองออกมาจากตรงนั้นก่อนที่น้ำตาเม็ดโตมันจะหยดไหลพ้นขอบตาออกมา

ฮึก~ฮึก~ฮื่อ

ดุตลอดเลยไอ้คนป่าเถื่อนกินอาหารหมาPedigreeเข้าไปรึไงถึงได้กัดตลอดเลย พลอยมุกที่เดินออกมาเกือบพ้นประตูรั้วทั้งบ่นทั้งร้องทั้งน้อยใจที่โดนคนตัวโตดุ

หมับ!

ใจเซาะ! พูดบอกอะไรนิดหน่อยไม่ได้ไง? เอะอะร้องไห้ตลอดบ้านเธอมีโรงงานผลิตน้ำตารึไงถึงร้องไห้ออกมาง่ายดายขนาดนั้น พลอยมุกพยายามสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังมาเป็นระยะ

“ปล่อยหนูพลอยนะ ฮึก หนูพลอยไม่น่าหลงรักคนอย่างพี่เหนือเลย”

“แล้วฉันเคยร้องขอให้เธอมารักรึเปล่า มีแต่เธอเองต่างหากที่เอ่ยปากบอกรักแถมจะปล้ำฉันเป็นผัวอีกเมื่อ 2 ปีก่อนเธอจำมันได้รึเปล่า”แววตาเย้ยหยันอย่างผู้ชนะที่เปล่งออกมา ทำให้พลอยมุกได้แต่หลบตาเม้มปากจนแน่นปล่อยให้ความเสียใจกลั่นกรองออกมาเป็นหยดน้ำตาเม็ดใส ที่ลมเหนือพูดมันจริงทุกอย่างเธอหลงรักผู้ชายตรงหน้า เธอหวงทุกอย่างที่เป็นลมเหนือ จนคิดทำอะไรบ้าๆ ลงไปโดยไม่ได้ไตร่ตรอง จนทำให้ลมเหนือมีอคติต่อเธอจนถึงทุกวันนี้

“หนูพลอยขอโทษนะคะ ที่เมื่อ 2 ปีก่อนเผลอพูดเผลอทำอะไรลงไปโดยไม่คิด มันคงเป็นความรู้สึกแบบเด็กๆ ที่คงคิดว่านั้นคือความรักมั่งค่ะ แต่ตอนนี้หนูพลอยคิดได้แล้ว…”

“คิดได้อะไรของเธอ”ลมเหนือไม่รอให้อีกคนพูดจนจบ แขนแกร่งที่บีบจนแน่นดังคีมเหล็กกลับล็อคแน่นขึ้นไปอีกเท่าตัว เค้าเริ่มจะหงุดหงิดกับคำพูดของคนตัวเล็กที่เธอสื่อออกมาเมื่อครู่ว่าเป็นความรักแบบเด็กๆ นั้นหมายความว่ายังไงกัน

“ก็คิดได้ว่าความรักที่หนูพลอยเคยบอกพี่เหนือไปเมื่อตอนนั้นมันไม่ใช่ความรักไงคะ”พลอยมุกรู้ตัวดี…ว่าเธอรักลมเหนือรักมากรักมากแค่ไหน ลมเหนือคือรักแรกพบแต่ในขณะเดียวกันเธอกลับเริ่มรู้สึกว่าเธอรักตัวเองน้อยลงเช่นกัน

การจะรักใครสักคนใช้แค่หัวใจมันไม่พอใจไหม ทำไมรักข้างเดียวของเธอมันช่างยากเย็นขนาดนี้ มีแค่หยดน้ำตาเป็นการตอบแทนมันยุติธรรมสำหรับเธอแล้วใช่ไหม พลอยมุกได้แต่คิดอยู่แบบนั้น