เสียงสะอื้นของลูกสาวที่เป็นดั่งชีวิต ทำให้คุณหญิงเพิ่งเข้าใจคำว่าหยิกเนื้อตัวเองมันเจ็บปวดแค่ไหน “แม่ขอโทษ ขอโทษที่ตีโดยไม่ถามเหตุผลก่อน ขอโทษที่ใช้แต่อารมณ์ลงโทษโดยลืมนึกถึงความรู้สึกของหนู” น้ำตาของผู้เป็นแม่ก็ไหลอาบจนเต็มแก้มไม่แพ้กัน คุณหญิงโฉมฉายหันหลังออกจากห้องด้วยน้ำตานองหน้าโดยมีคุณหญิงพริ้มคอยประคองอยู่ข้างๆ
เช้า
เช้าของวันใหม่ที่ไม่สดใส พลอยมุกรีบตื่นแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาที่พอดีตัวกับหุ่นที่สมส่วนที่ใส่ยังไงก็สวย เธอขับรถออกมาจากบ้านครุฑวิรัตน์ราชด้วยความเหม่อลอย เปลือกตาที่บวมแดงปูดปูนขึ้นมาอย่างน่ากลัว ความฟกช้ำตามผิวบางที่เกิดจากการโดนทำโทษก็ยังไม่หายดี แถมยังบวมขึ้นเด่นหลาจนใครๆ ก็มองออกว่าคนตัวเล็กถูกตี
มหาวิทยาลัย
นับดาวจอดรถที่คณะเพียงชั่วอึดใจ มือเล็กคว้าเสื้อคลุมมาสวมทับพลางยื่นมือเปิดประตูก้าวลงจากรถราคาหลายสิบล้านอย่างไม่มีความสุข ใจที่ไม่อยู่ในห้องเรียนเดินลัดเล
