“พี่ไม่ให้ไป…ยังไงก็ไม่ให้ไป รบกวนคุณแม่คุยกับป้าโฉมนะครับผมจะหมั้นกับน้องภายในอาทิตย์หน้าน้องเรียนจบเมื่อไรผมจะแต่งทันที แต่ผมไม่ให้น้องไปเรียนที่ต่างประเทศไม่ให้ไปเด็ดขาด” ลมเหนือก้มมองร่างบางในอ้อมกอดที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาพลางช้อนอุ้มร่างปลิวลมขึ้นในท่าที่ถนัดเพื่อออกไปจากห้องนี้
ห้องนอนสีครีมที่สะอาดตาของคนที่ร้องไห้จนตาบวมและก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้อง จนใจของคนฟังมันใจร้าวไปหมด
“ตาบวมหมดแล้วหยุดร้องก่อนได้ไหมค่ะ” ยิ่งพูดเสียงสะอื้นก็ยิ่งดัง น้ำตาเม็ดโตก็ยังไหลอาบแก้มนวลอย่างไม่ขาดสาย ลมเหนือใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มใสด้วยหัวใจที่เจ็บจนล้นอก แก้มที่เคยขาวนวลสีสวยดังลูกพีชกลับต้องมาแดงเพราะพิษของการร้องไห้ ลมเหนือที่ไม่รู้จะทำยังไงให้คนอีกคนหยุดร้องไห้จึงโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาใช้ปากหยักกดจูบไปที่ข้างแก้มเพื่อให้พลอยมุกคลายเศร้า
“หนูหยุดร้องก่อนได้ไหมค่ะ! นะคะคนดี” ความห่วงใยส่งผ่านออ
