อลิซเงยหน้าขึ้นจากจานอาหารเมื่อร่างสูงใหญ่ของจามาลก้าวเข้ามา ประสาททุกส่วนแผดเสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนาเมื่อพ่อตัวโตที่ใบหน้ายังเรียบกระด้างเช่นเคยมานั่งบนเก้าอี้ตัวตรงกันข้ามกับหล่อน และสายตาของเขามองผ่านเลยหล่อนไปเช่นเคย
เจ็บในอกจนแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่...
สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันมันคงไม่มีความหมายสำหรับจามาลเลยใช่ไหม เขาถึงได้ทำหน้าทำตาราวกับว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแบบนี้ อลิซน้ำตาซึมก้มลงมองช้อนตัวเองด้วยความเศร้าหมอง หล่อนเองก็ไม่ได้อยากจะจดจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนักหรอก แต่หล่อนทำไม่ได้... หล่อนลืม จามาลไม่ได้ หล่อนไม่สามารถลบความรู้สึกยามที่มีเขาอยู่ในกายไปจากสมองได้เลย
“ไหนว่าจะไม่กลับมาทานมื้อค่ำไงเจเจ” พี่ชายของหล่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี
“ธุระเสร็จเร็วกว่าที่คิดเอาไว้น่ะ ก็เลยกลับมา...”
น้ำเสียงของจามาลกระด้างเหลือเกิน และนั่นก็ทำให้อลิซไม่สามารถท
