อลิซมองคนตัวโตที่ตอนนี้กระโดดลงมาจากเตียงแล้วด้วยความประหลาดใจ เพราะเห็นจามาลยิ้มเยาะออกมาแทนที่จะโมโหเป็นบ้าเป็นหลังอย่างที่หล่อนตั้งใจจะได้เห็น
“แค่สามหมื่นก็พอแล้ว... ผมโยกไม่กี่ครั้งเอง...”
“แต่... แต่คุณต้องรับเอาไว้...”
หญิงสาวถอยหลังหนี เมื่อกระแสอันตรายจากจามาลที่เดินเข้ามาหาเรื่อยๆ นั้นคุกคามทุกเซลล์ประสาทของหล่อนอย่างหนัก
“ก็ได้... ผมจะรับเอาไว้ แต่...”
คนตัวโตที่หล่อนตั้งใจว่าจะมาทำให้เต้นเพราะความโกรธหยุดพูดแล้วก็หัวเราะออกมาด้วยความสะใจ เขาต้อนหล่อนจนตอนนี้หล่อนติดแหงกอยู่กับกำแพงห้องเสียแล้ว ท่อนแขนกำยำทั้งสองข้างคร่อมร่างของหล่อนเอาไว้ ด้านหลังของกำแพง ด้านข้างคือต้นแขนกำยำ ในขณะที่ด้านหน้าคือร่างกายใหญ่โตที่มันกำลังตื่นตัว
“นาย... จะทำอะไรน่ะ”
จามาลแสยะยิ้มหยัน กวาดมองร่างอรชรด้วยสายตาเลือดเย็น
“ก็จะโยกกับคุณอีกสักยกสองยก จะได้เพียงพอกับค่าตัวที่คุณโยนให้ผมยังไงล่
