บทที่2.4&3.1

1588 คำ

เย็นวันเดียวกัน ฉันเลิกเรียนแล้วและกำลังนั่งรถเมล์กลับคอนโด ตอนนี้ค่อนข้างค่ำรถจึงติดมาก แต่ฉันไม่ได้เร่งรีบอะไรอยู่แล้วเลยนั่งเล่นเกมมือถือฆ่าเวลา แต่ระหว่างนั้นกลับรู้สึกเย็นสันหลังวาบเหมือนถูกสายตาของใครมองมาในระยะประชิด พอดีกับที่หน้าจอโทรศัพท์ฉันดับลงและมันเป็นจอแบบใส ฉันถึงได้เห็นเงาใบหน้าของใครสักคนปรากฏอย่างใกล้ชิด มันนั่งตรงเบาะด้านหลังและกำลังใช้สายตาน่ากลัวมองมาอย่างน่าขนลุก ละ ลงป้ายหน้าดีกว่า... ฉันบอกตัวเองอย่างนั้นเมื่อรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย และตอนนี้นอกจากคนขับและพี่กระเป๋ารถเมล์ ก็มีเพียงฉัน ป้าคนหนึ่งที่นั่งหลับมาตั้งนานแล้ว และลุงแก่ๆ ท่าทางหื่นกามด้านหลังนั่น! ฉันกลืนน้ำลายลงคอ นับหนึ่งถึงสิบอย่างร้อนใจ สองมือชื้นเหงื่อจิกขยุ้มกับกระโปรงนักศึกษาจนรู้สึกเจ็บ... สองตาก็เอาแต่มองทาง ภาวนาให้ถึงป้ายหน้าเร็วๆ แต่... ฮืออ! รถขยับเขยื้อนจากที่เดิมนิดเดียวเองอ่ะ ลงตอนนี้เลยดีกว่า! หมับ! “เฮือก...” ฉันตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะลงตอนนี้เลย ทว่าบุคคลน่ากลัวที่ก่อนหน้านี้นั่งอยู่ด้านหลังดันพุ่งเข้ามานั่งข้างๆ เพื่อปิดกั้นทางหนีของฉันซะก่อน หนำซ้ำ! ยังใช้มือหยาบกดต้นขาฉันอย่างรุนแรงจนลุกขึ้นยืนไม่ได้ มะ ไม่นะ “อย่าหนีเลยน่า...” มันใช้เสียงแหบพร่ากระซิบบอก ในขณะที่มือหยาบกร้านทวีแรงบีบจนรู้สึกปวดร้าว ฉันรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวตรงกระบอกตาและความสั่นร้าวของหัวใจที่เต้นหนักมากกว่าทุกที พยายามอ้อนวอนผ่านแววตาแต่มันหาได้ยี่หระไม่ อยากจะตะโกนดังๆ หรือแม้แต่ยกโทรศัพท์โทรหาใครสักคน แต่พอเจอสายตาน่ากลัวของคนข้างๆ ฉันกลับไม่กล้าพอ ใครก็ได้ช่วยตัวเล็กด้วย... ฉันลองชำเลืองตามองกระเป๋ารถเมล์อีกครั้ง ปรากฏว่าเขานั่งหลับไปแล้ว คนขับก็ไม่ได้สนใจอะไรด้วยซ้ำ ทุกอย่างเงียบมากจนเหมือนว่ามีฉันและมันเพียงลำพัง “ไม่มีใครสนใจหนูหรอก” เสียงมันดังขึ้นอีกครั้ง “ฮึก...” และแรงบีบเองก็รุนแรงขึ้นไปด้วยจนฉันสะดุ้งเฮือกและแทบลืมวิธีการหายใจที่ถูกต้อง กึก... แต่ขณะนั้นเสียงฝีเท้าที่ก้าวขึ้นรถมาเรียกให้ฉันหันมองอย่างรวดเร็วเพราะกำลังต้องการความช่วยเหลือ แต่ปากกลับแข็งทื่อไปเลยเมื่อถูกนัยน์ตาสีเทาขุ่นมองมาอย่างเยือกเย็นและน่ากลัวยิ่งกว่าครั้งไหน แต่เขาไม่ได้ใช้มันมองฉัน หมับ! เพราะเพียงไม่นานหลังจากนั้นเจ้าของร่างสูงในชุดไปรเวทสีดำก็กระชากคอเสื้อคนข้างๆ ฉันด้วยพละกำลังอันมหาศาล ส่งผลให้มันถลาไปตามแรงกระชากอย่างว่าง่าย ผัวะ! พะ พี่จุน เขามาได้ยังไง... ในขณะที่ฉันยังคงนั่งอึ้ง พี่จุนก็จัดการมันด้วยหมัดหนักๆ ซึ่งแรงพอจะทำให้คนรับหงายหลังลงไปกับพื้น แน่นอนว่าเสียงความรุนแรงทำให้กระเป๋ารถเมล์ที่เผลอหลับสะดุ้งตื่น รีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “เฮ้ยๆ อย่ามีเรื่องกันบนนี้!” พึ่บ! พี่จุนหยิบแบงก์พันจากกระเป๋าสตางค์แล้วโยนใส่หน้ากระเป๋ารถเมล์คนนั้นทั้งๆ ที่เขายังคงจ้องหน้าคนบนพื้นด้วยสายตาอันตราย “เอาเงินไป แล้วอย่ามายุ่ง” เสียงเยือกเย็นกระซิบบอก “ส่วนมึง จะยอมไปโรงพักดีๆ หรือให้กูลากมึงไป?” และเสียงของเขาก็เย็นเยียบยิ่งขึ้นไปอีกในครั้งที่ถามลุงโรคจิตคนนั้น ฉันสัมผัสได้เลยว่าพี่จุนกำลังโมโหเพราะลมหายใจของเขากระชั้นกระโชกอย่างที่ไม่เคยเป็น “ดะ เดี๋ยวผมพามันไปโรงพักเองครับ” เสียงกระเป๋ารถเมล์ดังขึ้น เขาเก็บแบงก์พันใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว คงกลัวพี่จุนหน่อยๆ แน่เลย... “ขอบคุณ” พี่จุนเอ่ยสั้นๆ แล้วเตะขาลุงคนนั้นหนึ่งทีด้วยท่าทางแสนห่าม “ตัวเล็ก มากับพี่” คงเห็นว่าฉันยังนั่งตัวสั่นด้วยความกลัว เขาจึงเรียกฉันเบาๆ โทนเสียงเปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้พอสมควร แต่ก็ยังน่ากลัวอยู่ดี “คะ ค่า...” ฉันขานรับ จากตอนแรกที่ขยับตัวแทบไม่ได้ พอเห็นหน้าพี่จุนกลับไม่ลังเลสักนิดที่จะก้าวเท้าเข้าไปหาเขา พี่จุนคว้ามือฉันไว้พลางบีบกระชับอย่างแนบแน่น เขาพาฉันย้อนกลับไปทางเดิม จนเห็นรถคันหรูจอดอยู่ข้างๆ สวนสาธารณะไม่ไกลจากมหา’ลัย “พี่จุนมารับตัวเล็ก...” “ทีหลังไม่ต้องขึ้นแล้วรถเมล์ เดี๋ยวพี่มารับตอนเลิกเรียน” พี่จุนเอ่ยเสียงห้วนๆ เป็นเวลาเดียวกันที่เขาพาฉันมาถึงรถ ฉันเองก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย เจอแบบนั้นคงไม่กล้าขึ้นรถเมล์ไปอีกนานเลย “ถ้าจำไม่ผิด เมื่อคืนพี่ก็บอกเราไปแล้วว่าจะไปรับไปส่ง แล้วทำไมไม่ฟัง” “ตัวเล็กลืมค่ะพี่จุน” ฉันเข้ามานั่งในรถแล้ว ส่วนพี่จุนกำลังขับรถโดยยังคงทำสีหน้าเรียบนิ่ง ฉันลอบมองร่างสูงอยู่เป็นระยะ รู้สึกดีใจและโล่งอกที่เขามาช่วย แต่ก็โมโหตัวเองที่ลืมไปซะสนิทว่าเขาจะมารับตอนเลิกเรียน สงสัยเป็นเพราะความเคยชินแน่ๆ “ทีหลังก็จำไว้นะ ถ้าลืมอีกจะโดนทำโทษ” ต่อไปตัวเล็กจะจำให้ขึ้นใจเลยค่า! พี่จุนพาฉันมาถึงคอนโดโดยใช้เวลาไม่นานนัก ฉันเดินคอหดตามเขาไป ไม่กล้าพูดอะไรมาก รู้ว่าพี่เขายังหงุดหงิดอยู่ “ไหนพี่ขอดูหน่อย” “ดูอะไรคะ” ฉันถามอย่างไม่เข้าใจเมื่อพี่จุนกดให้ฉันนั่งบนโซฟา ส่วนเขาย่อตัวลงและก้มหน้ามองรอยตรงต้นขาของฉัน... โห ลุงโรคจิตคนนั้นบีบจนฉันได้รอยสีม่วงกลับมาเลย! ถึงว่า... มันเจ็บนิดๆ “...” พี่จุนเงียบใส่ เขามองรอยตรงนั้นเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไร ฉันจึงก้มหน้าตามเพราะอยากรู้ว่าเขากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ “พี่จุนขา ตัวเล็กไม่เป็นอะไร” เขากำลังโทษตัวเองหรือเปล่านะ เพราะแม่ไว้ใจเขาและฝากให้ดูแลฉันในฐานะน้องสาวนี่นา “...” “มันก็เจ็บนิดๆ แต่ตัวเล็กทนได้!” ฉันทำเสียงสดใสจนพี่จุนช้อนตาขึ้นมา “คะ คือว่า...เอายาหม่องทา สองสามวันก็หายแล้ว” “เพ้อเจ้อ...” “ตัวเล็กไม่ได้เพ้อเจ้อสักหน่อย อ๊ะ” กำลังจะเถียง แต่พี่จุนกลับทำให้ฉันชะงักและกลืนถ้อยคำทั้งหมดลงคอด้วยการใช้ริมฝีปากร้อนเหมือนไฟจูบเบาๆ บริเวณรอยช้ำ ความเปียกชื้น ไอร้อน และความรู้สึกแปลกใหม่ทำให้ฉันเกร็งตัว จิกเท้ากับพื้นโดยอัตโนมัติ ถึงจะใช้เวลาไม่นาน แต่ก็มากพอจะทำให้ฉันร้อนผ่าวไปทั้งหน้า นี่มันวิธีการรักษาแบบไหนเนี่ย ไม่ดีเลย... “เพี้ยง” พี่จุนผละออกเพียงเล็กน้อยและเป่าลมใส่จนไอร้อนแผดเผาส่วนนั้น “ตัวเล็กไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ มาร่ายมนต์วิเศษใส่กันทำไม” ฉันทำแก้มพอง “ไม่ใช่เด็ก แล้วเมื่อกี้ใครน้ำตาคลอ” พี่จุนหยัดตัวขึ้น เขาเดินเข้าไปเอาอะไรสักอย่างในห้อง ก่อนออกมาพร้อมทายายี่ห้อหนึ่ง ตอนแรกฉันคิดว่าเขาจะให้ฉันทาเอง แต่เปล่า! พี่จุนน่ะ เขาย่อตัวลงในท่วงท่าเดิม ป้ายยากับเรียวนิ้วยาวๆ ก่อนเอามาทาเบาบริเวณรอยช้ำ ปากพี่เขาร้อน ลมหายใจก็ร้อน แต่ทำไมมือเย็นขนาดนี้นะ “ที่จริงตัวเล็กทาเองได้” ฉันทำท่าจะแย่งทายาจากมือเขา แต่พี่จุนชักกลับไปและยังคงนวดเบาๆ บริเวณต้นขาของฉัน “ตัวเล็กทำเองได้... จริงๆ นะคะ” “นั่งเฉยๆ ไปเหอะ” พี่จุนพูดเสียงเข้ม “พี่พอใจจะทำ อย่ามาพูดมาก” ออกแนวดุ แต่ฉันกลับยิ้มออกมานิดหน่อย นอกจากแม่สุดที่รักของฉันแล้ว ก็มีพี่จุนนี่แหละชอบดุและทำตัวใจดีขัดกับคำพูด แถมยังก้มหน้าก้มตาทายาให้ตอนฉันมีแผลทั้งๆ ที่ไม่ได้ขอร้องเลยสักนิด “พี่จุนน่ารักจังเลย” มันเลยอดไม่ได้ที่จะชม ฉันมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้พูดอะไรผิดไปนะ ทว่าเขากลับชะงักอย่างรุนแรงไปพักหนึ่ง ไม่นานนัยน์ตาคมกริบก็ช้อนขึ้นมา ริมฝีปากสีแดงติดคล้ำยกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะปริปากเอ่ย “พี่น่ารักเฉพาะกับคนที่ตัวเองจีบไง” หือ... “เดี๋ยวพี่ต้องไปทำงาน อาหารอยู่ในห้องครัวนะ” ฉันเอียงคอ พี่จุนลุกขึ้นปุบปับมาก รู้ตัวอีกทีเขาก็เดินเข้าห้องไปซะแล้ว นั่นสินะ พี่จุนต้องออกไปทำงานช่วงสามทุ่ม เห็นว่าเป็นคลับอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ แต่ว่านะ เรื่องเมื่อกี้ยังคาใจอยู่เลย แสดงว่านอกจากนอกจากน้องสาวอย่างฉันแล้ว ก็ยังมีคนที่เขาชอบใช่ไหมถึงจะถูกปฏิบัติแบบนี้ โห... อยากเห็นหน้าผู้หญิงที่พี่จุนชอบจังเลย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more