วันต่อมา...
“ห้ามกลับเกินสองทุ่ม”
เสียงเข้มของผู้ปกครองจอมโหดทำให้ฉันพยักหน้าหงึกหงัก
พี่จุนดูไม่ค่อยอยากให้ฉันออกไปไหนเลย แต่คงกลัวฉันงอแงล่ะมั้งเลยจำยอมอย่างห้ามไม่ได้
เพราะแบบนั้นเขาจึงทำหน้าไม่สบอารมณ์ตลอดเวลาที่ขับรถ ยืนกรานจะไปส่งให้ถึงที่ ย้ำอยู่นั่นว่าต้องกลับตอนไหน กลัวฉันเถลไถลไปไหนไกลไง
“ตัวเล็กรู้แล้วจ้า” ฉันส่งยิ้มขณะมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของเขา
คนอะไรทำไมหล่อเรื่อยเปื่อย จมูกโด่งราวกับทำมา ขนตาก็ยาวยิ่งกว่าผู้หญิง ริมฝีปากนั่นอีก... ต่อให้ติดคล้ำหน่อยๆ เพราะสูบบุหรี่จัด แต่มองโดยรวมแล้วก็ดาราดีๆ นี่เองอ่ะ ชมได้ทุกวันไม่มีเบื่อ!
“มีอะไรก็โทรมา อยากให้พี่ไปรับก็ได้” เขายังพูดไม่หยุด แต่เสียงคุกรุ่นเอาเรื่อง
“พี่จุนบอกตัวเล็กเป็นรอบที่สิบแล้วค่า” พอฉันพูดแบบนั้นเขาจึงชำเลืองกลับมา “ตัวเล็กกลับเองได้ เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งมีรถ เขาอาจจะไปส่งตัวเล็ก” ฉันไม่อยากให้เขาเป็นห่วงทั
