น่ากลัวกว่าผีก็พี่จุนนี่แหละ!
“พะ พี่จุน...” ผิวแก้มฉันร้อนผ่าวไปหมดเมื่อสันจมูกโด่งตรงเข้ามาไซ้บริเวณลำคออย่างนุ่มนวลแต่ให้ความรู้สึกแปลกประหลาด ฉันพยายามดันเขาออก ทว่าก็ไร้ผล
“พี่ไม่ทำก็ได้ แต่ไม่อนุญาตให้ไป” เสียงกระซิบที่มีแต่ได้กับได้ทำให้ต้องขยุ้มมือกับสาบเสื้อตัวหนา พอเป็นแบบนี้แล้วก็ชักไม่อยากไปกับเดียว เพราะยังไงซะพี่จุนก็น่ากลัวเกินกว่าฉันจะต้านทาน เขาทำตัวแปลก และมันแปลกมาตั้งแต่แรกแล้ว
“พี่จุนทำตัวเล็กกลัว” ฉันสารภาพตามที่รู้สึกและน้ำเสียงที่เปล่งออกไปยังคงแผ่วเบาและสั่นพร่าเพราะสันจมูกโด่งยังคลอเคลีย... ไรหนวดแข็งครูดกับผิวฉันซ้ำไปซ้ำมาจนสะดุ้งหลายต่อหลายครั้ง “พี่จุนชอบทำแบบนี้...”
“ก็พี่ชอบทำ” พี่จุนตอบเสียงเรียบและค่อยๆ ผละออกเพื่อจ้องหน้าฉัน เพิ่งรู้ว่าตัวเองถอยหลังจนส้นเท้าชนกับขาโต๊ะบริเวณห้องรับแขกแล้ว เขาไล่ต้อนฉันไม่ห่างเลย ไอ้คนอันตราย!
“ตะ แต่...” จะว่ายังไงดีล
