เวลาผ่านไป...
ฉันค่อยๆ รู้สึกตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นจากอุณหภูมิโดยรอบ ความเจ็บบริเวณหน้าท้องทำให้ฉันเบ้ปากและเกร็งตัวเอาไว้ แต่เพียงพักหนึ่งก็ต้องกัดฟันเพื่อขยับตัว
ระหว่างที่ประคองตัวเองขึ้นจากความทรมาน สมองฉันยังคงจดจำภาพก่อนหน้านี้ได้เป็นอย่างดี แน่นอนว่าฉันยังหวาดกลัวจนเก็บเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่ไหว และทันทีที่สองตาสามารถปรับกับแสงสว่างได้แล้ว ฉันจึงเห็นว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในห้องห้องหนึ่งที่รายล้อมไปด้วยผู้ชายท่าทางอันธพาลนับสิบคน!
พวกมันกำลังมองตรงมาที่ฉัน อะ เอาแต่มองอ่ะ...
ฉันรีบเขยิบถอยหลังกรูด ยกมือกอดตัวเองเอาไว้เพื่อสร้างเกราะป้องกัน ม่านน้ำตาทำให้ฉันมองเห็นอะไรไม่ค่อยชัดเจน แต่รังสีอำมหิตที่ส่งตรงมาทำเอาฉันขวัญหนีดีฝ่ออย่างไม่น่าให้อภัย
พะ พวกนี้เป็นใครกัน!
“ไงหนู ได้ข่าวว่าเป็นน้องไอ้จุนมันเหรอ” ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาและย่อตัวนั่งยองๆ ด้านหน้าฉัน
“ฮึก...”
“ถา
