ผมกลับมาถึงคอนโดช่วงบ่ายกว่าๆ
พอมาถึงปรากฏว่ายัยเด็กน้อยตัวจ้อยนอนหลับปุ๋ยคาทีวีไปแล้ว ดูท่าคงจะตื่นมากินข้าวอย่างเดียวเลยมั้ง กินอิ่มแล้วนอนต่องี้...
ผมโคลงศีรษะไปมาเบาๆ ด้วยความเอ็นดูขณะก้าวเท้าเข้าไปหาตัวเล็กที่หายใจอย่างสม่ำเสมอบนโซฟา แถมยังขดตัวเป็นหอยทากอีกต่างหาก แบบนี้เลยกะทัดรัดเข้าไปใหญ่ หมากระเป๋าป่ะเนี่ย
“อือ” ตัวเล็กดิ้นเล็กน้อยในขณะที่ผมย่อตัวนั่งยองๆ บริเวณด้านหน้า มือเล็กยกเกาแก้มสองสามทีเหมือนกำลังรำคาญอะไรสักอย่าง ผมจดจ้องเพียงพักหนึ่งก็ทนเห็นยัยนี่นอนขดบนโซฟาไม่ไหวจึงอุ้มไปนอนในห้องดีๆ “โอ๊ะ...”
แต่ว่านะ ไม่ทันที่ผมจะวางร่างบางลงบนเตียง ยัยตัวกะเปี๊ยกก็รู้สึกตัวตื่นซะแล้ว ยังมีหน้ามาทำตาบ๊องแบ๊วใส่อีก
“ทำไมไม่มานอนในห้องดีๆ” ผมเกลื่อนความเขินด้วยการทำเสียงดุและใบหน้าราบเรียบ
“โหย ตอนแรกตั้งใจหลับสักงีบ ไม่นึกว่าจะหลับยาวขนาดนี้นี่นา” ตัวเล็กแก้ต่างพลางเกาหัวแกรกๆ “
