ตอนที่6
1505 คำ
พริมโรสยืนคุยอยู่กับดาร์กได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงพิธีการกล่าวอยู่บนเวทีทั้งคู่จ้องไปยังหน้า เพื่อที่จะรอดูท่านประธานกล่าวเปิดงานของโรงแรมในคว่ำคืนนี้
"ขอเชิญท่านประธานคุณสุริยะ ขึ้นมากล่าวเปิดงานได้เลยค่ะ"จบเสียงของพิธีกรสาวสปอตไลต์ส่องไปยังที่ประตูทางเข้าก่อนที่จะมีชายใส่สูทสีดำสามคนเดินเข้ามา แต่คนที่เดินอยู่ด้านหน้าเป็นที่น่าสนใจของใครหลายต่อหลายคนในตอนนี้
ใบหน้างดงามราวดั่งผู้หญิง ผิวขาวเนียนใสไร้ตำหนิ หุ่นกายที่อยู่ภายใต้ชุดสูทนั้นมองจากด้านนอกก็รู้ได้ว่าอัดแน่นไปด้วยความกำยำ พริมโรสเหมือนตกอยู่ในมนตร์สะกดสายตาของเธอจับจ้องไปยังตะวันที่กำลังเดินตรงมาทางนี้แต่แล้วก็มีวินาทีที่ทำให้เธอถึงกับใจเต้นแรงเมื่อสายตาของตะวันนั้นเผลอหันมาสบเข้ากับสายตาของเธอ วินาทีนั้นทั้งเธอและตะวันก็เหมือนกับโลกทั้งใบหยุดหมุน สายตาตะวันมองหญิงสาวที่สวยราวดั่งกับนางฟ้าที่ยืนอยู่ตรงหน้าแต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลารีบเดินผ่านเธอไปยังเวทีที่ตั้งอยู่ตรงหน้างาน
"สวัสดีครับผมตะวัน ประธานโรงแรมsต้องขอบคุณแขกทุกท่านมากนะครับที่มาร่วมงานในค่ำคืนนี้"ทุกคนในที่นี้ต่างมองไปที่ท่านประธานโรงแรมเป็นตาเดียว ทุกคนล้วนต่างชื่นชมและคิดจะร่วมลงทุน หญิงสาวหลายคนในที่นี้ต่างส่งสายตาเชิญชวนไปยังเวทีที่มีร่างของตะวันยืนอยู่อย่างไม่มีใครยอมใคร แต่คนที่ไม่เคยเห็นผู้หญิงอยู่ในสายตากลับหาสนใจไม่ ยังคงพูดถึงเกี่ยวกับการเปิดตัวโรงแรมที่แรกต่อไป
"นั่นแหละครับ ท่านประธานของโรงแรม หล่อ เก่ง รวย เพอร์เฟคจนผู้หญิงในงานนี้มองกันตาไม่กะพริบเลยดูสิครับ"ขนาดดาร์กที่ว่าเป็นชายแท้ยังอดชื่นชมในความสมบูรณ์แบบของเจ้านายตัวเองไม่ได้ ดูสิขนาดยืนอยู่เฉย ๆ ความหล่อก็พุ่งกระจายจนผู้หญิงหลายต่อหลายคนถึงกับเพ้อฝัน
พริมโรสได้แต่ยืนฟังในสิ่งที่ดาร์กกล่าวสายตาของเธอมองไปยังตะวันที่ยืนอยู่บนเวที ทุกสิ่งที่ดาร์กพูดมามันล้วนแต่เป็นความจริง เธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนที่สมบูรณ์แบบเท่ากับเจ้าของงานในวันนี้
ส่วนตะวันนั้นในขณะที่เขากำลังยืนกล่าวเปิดงานอยู่บนเวทีสายตาของเขามองไปยังแขกมากมายที่เชิญมาร่วมในงาน ทุกคนล้วนมองมาที่เขาเป็นตาเดียว ถ้าทุกอย่างเป็นไปได้อย่างราบรื่น ไม่แน่เขาอาจจะได้ร่วมลงทุนกับนักธุรกิจคนไหน หรือไม่ก็สร้างธุรกิจขึ้นมาใหม่ขยายการตลาดมาในที่ประเทศแห่งนี้ แต่แล้วระหว่างที่เขากำลังพูดอยู่นั้นก็มีความรู้สึกได้ว่ากำลังมีใครจ้องมองมาที่เขาอยู่สายตากวาดมองหา ก็เจอเข้ากับสายตาของผู้หญิงคนนั้นที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ข้างผู้จัดการโรงแรม
"ขอให้ทุกคนมีความสุขกับงานภายในค่ำคืนนี้ครับ"เมื่อกล่าวจบทุกคนภายในงานล้วนต่างลุกขึ้นปรบมือ ตะวันหันไปมองมือขวาที่ยืนอยู่ด้านข้างเวทีเอกสารการโปรโหมดโรงแรมแห่งแรกถูกแจกจ่ายให้กับแขกคนที่อยู่ภายในงาน
"คุณโรสสนใจที่จะจ้องห้องสักคืนไว้พักผ่อนไหมครับ"
"ไม่ดีกว่าค่ะ โรสถามเงินก่อนออกมาจากบ้านแล้วมันยังไม่พร้อมที่จะกระเด็นออกจากกระเป๋าโรสในตอนนี้"คำพูดของพริ้มโรสสร้างเสียงหัวเราะให้กับทั้งคู่ ไม่ใช่แค่ตะวันคนเดียวเท่านั้นแต่เป็นพริมโรสหญิงสาวแสนสวยที่ตกเป็นเป้าสายตาของคนในงาน
"คุณผู้จัดการครับเอกสารไม่พอที่จะแจกคุณช่วยไปเอามาเพิ่มหน่อยได้ไหมครับ"
"ได้ครับคุณมากนพ"มานพเดินมาขอความช่วยเหลือจนดาร์กต้องยอมเดินไปเอาแผ่นเอกสารการโปรโหมดโรงแรมที่ห้องทำงาน มานพมองหญิงสาวก่อนที่จะส่งยิ้มให้ เอกสารแผ่นหนึ่งใบถูกยื่นมาตรงหน้าเธอ
"ขอบคุณค่ะ"ถึงใจไม่ต้องการที่จะได้แต่มันคงจะดูน่าเกลียดเกินไปถ้าหากไม่ยื่นมือไปรับมัน
หลังจากที่มานพเดินออกไปพริมโรสที่ไม่รู้จะทำอะไรก็ยืนอ่านข้อความที่อยู่ในแผ่นกระดาษ ราคาแต่ละห้องมันทำให้เธออดที่จะตกใจไม่ได้
"ถ้าตีเป็นเงินไทยก็คืนละหลายหมื่น แพงแบบนี้เอาเงินไปซื้อของกินดีกว่า"พริมโรสบ่นอุบคนธรรมดา ๆ อย่างเธอคงไม่มีวาสนาที่จะได้เอนกายลงบนที่นอนในห้องแพง ๆ แบบนี้หรอกแค่ถูกเชิญมาร่วมงานก็ถือว่าเป็นบุญของเธอมากแล้ว
"รับเครื่องดื่มไหมครับคุณผู้หญิง"เสียงที่ดังจากด้านข้างทำให้พริมโรสที่กำลังยืนอ่านเอกสารอยู่นั้นถึงกับสะดุ้งตกใจ เมื่อเธอหันไปก็เห็นบริกรที่ถูกจ้างให้มาเสิร์ฟน้ำในงานถือถาดที่มีน้ำสีส้มในแก้วใบใส
"ก็ดีเหมือนกันค่ะ"เพราะต้องแต่ออกจากบ้านก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลยสักหยด พริมโรสค่อย ๆ จิบน้ำภายในแก้วสายตามองผู้คนที่อยู่ในงานที่กำลังนั่งดูการแสดงที่ทางโรงแรมจัดขึ้นอย่างเพลิดเพลิน โดยที่เธอนั้นไม่รู้เลยว่า น้ำที่เธอดื่มเข้าไปนั้นมีส่วนผสมของสารอะไรบางอย่างที่สามารถปลุกความต้องการของตัวเธอให้ลุกฮือ
ทางด้านตะวันนั้นก็พูดคุยกับเหล่านักธุรกิจที่อยู่ภายในงาน ทุกคนต่างล้วนกันเข้ามาแสดงความยินดีชื่นชมและอยากจะร่วมลงทุนแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็คงต้องเจรจากันอีกที แต่มีอีกอย่างที่ทำให้เขาแทบอยากจะเดินออกไปจากงานในเวลานี้ ไม่ว่าคนไหนที่เดินเข้ามาร่วมแสดงความยินดีก็ต้องมีแก้วเหล้าที่ยื่นมาสารความสัมพันธ์ไมตรี จนตอนนี้ตะวันที่เป็นผู้ชายไม่เคยดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ถึงกับหน้าแดงไปทั้งแถบ
"นายไปพักก่อนดีกว่านะครับดูท่าแล้วนายคงจะไม่ไหว เดี๋ยวทางนี้ผมกับมาพนจะเป็นคนจัดการเอง"จากการเดินที่เริ่มจะไม่ตรงทางและแก้มที่แดงปลั่งของตะวันนั้นทำเอาคนสนิทรู้ได้ว่าเจ้านายของตัวเองนั้นเริ่มจะไม่ไหว
"ก็ดีเหมือนกัน ฝากนายสองคนด้วยนะ"ว่าจบก็มีชายชุดดำสองคนช่วยประคองตะวันไปส่งที่ห้องพักชั้นบนสุด
ตัดมาที่พริมโรสในตอนนี้เธอยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางคนมากมายน้ำที่บริกรเอามาเสิร์ฟเธอดื่มเข้าไปจนหมด เวลาผ่านไปได้ไม่นานเธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอมีความเปลี่ยนแปลง มันร้อนรุ่มจากด้านในอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเธอมองเห็นดาร์กที่กำลังอธิบายเกี่ยวกับการจองห้องพักหรือรายละเอียดต่าง ๆ ของโรงแรมอยู่ตรงหน้าเวที จะเดินไปขอความช่วยเหลือในตอนนี้ก็ดูเหมือนจะไม่ทัน สายตามองหาทางไปห้องน้ำเธอจำได้ว่ามันอยู่ไม่ไกลจากห้องจัดงาน
สองขาที่สั่นเทาค่อย ๆ เดินออกไปจากห้องจัดงานเดินมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล ร่างบางกระสับกระส่ายอย่างมีความต้องการ เหงื่อเม็ดเล็กผุดตามกรอบหน้าเรียว พริมโรสพาตัวของเธอมายังห้องน้ำได้สำเร็จไม่รอช้ารีบเปิดน้ำขึ้นมาล้างหน้าล้างตัวเพื่อดับความร้อน แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลแถมยังส่งผลตรงกันข้ามจากที่ต้องการดับความร้อน กลับกลายเป็นว่าร่างกายของเธอร้อนเพิ่มขึ้นไปอีก
"ระ..เราเป็นอะไรไปนี่ ทำไมมันถึงร้อนแบบนี้"สองขาเรียวเบียดเขาหากันตรงกลางใจสาวนั้นกระสันอย่างมีความต้องการ พริมโรสจิกเล็บเข้ากับโคนขาผ่านกระโปรง อาการที่เธอกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ก็พอจะรับรู้ได้แล้วว่ามีใครบางคนเล่นงานเธอเข้าแล้ว
แกรก
ระหว่างที่กำลังพยายามระงับอารมณ์อ่อนไหวอยู่ภายในห้องน้ำนั้นจู่ ๆ ประตูห้องน้ำก็เปิดออกพร้อมกับร่างของบริกรชายที่เป็นคนเดินไปเสิร์ฟน้ำให้พริมโรสตอนที่อยู่ในงาน
"ไงครับคนสวย รู้สึกมีความต้องการแล้วหรือยัง"
- ผู้เขียน
