ง่วงแล้ว

859 คำ
แกร๊ก! แฟนซีเปิดประตูห้องน้ำออกมาหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จแล้ว เธอสวมเสื้อคลุมอาบน้ำออกมาก่อนที่จะดวงตากลมโตจะหันไปมองชายหนุ่มที่นอนบนเตียงนุ่มของเธอเหมือนเคย "ต้องให้ฉันบอกแกกี่ครั้งกันเหมันต์" แฟนซีถอนหายใจอย่างหนักเมื่อเหมันต์ยักไหล่ไม่แคร์กับคำพูดของเธอ "อยากให้กูจูบฝันดีก่อนนอนป่ะ" รอยยิ้มทะเล้นออกจากใบหน้าหล่อเหลาของเหมันต์ เขาจ้องมองเรือนร่างของเธออย่างเปิดเผย "ให้แกจูบนะซิยิ่งฝันร้าย" เธอบรรจงทาครีมไปตามผิวกายโดยที่ไม่ได้สนใจกับสายตากรุ่มกริ่มของเขาแม้แต่น้อย "เดี๋ยวกูกอดปลอบมึงเอง" "แกมาทำไม มันดึกแล้ว" เธอเข้าไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนก่อนจะออกมาถามคนตัวสูงที่ยังคงนอนบนเตียงเธออยู่ "คิดถึงมึงวะแฟนซี" เหมันต์ชันตัวลุกขึ้นมานั่งจ้องใบหน้าสวยของเธอ "ไม่ไปหาเด็กแกล่ะ" เธอตอบพลางเดินไปนั่งข้างเขาเมื่อเวลานี้มันคือห้าทุ่มแล้ว และเธอก็ง่วงมากเลยทีเดียว "กูคิดถึงมึงก็ต้องมาหามึงดิ จะให้กูไปหาใคร" เหมันต์ระบายยิ้มอ่อนโยนมองร่างบางข้างกายด้วยความเอ็นดู "ไม่ใช่เวลานี้ฉันง่วง" แฟนซีตอบพลางเอนศีรษะไปซบไหล่ของเขา "ง่วงก็นอนดิ" เหมันต์ยกมือหนาลูบเส้นผมนุ่มของเธออย่างเบามือคลายจะกล่อมเธอนอน "อื้ม" แฟนซีขานรับพลางปิดเปลือกตาคู่สวยลงช้าๆ เธอยอมให้เหมันต์ลูบศีรษะโดยไม่มีท่าทีต่อว่าเขาถึงแม้จะดึกหรือเหมันต์จะเข้ามาโดยที่ไม่บอกกล่าวแต่เขาก็ไม่เคยล่วงเกินเธอเลยสักครั้ง "แฟนซีหลับยัง" "อื้ม" "หลับแล้วใครมันจะตอบวะ" เหมันต์หลุดหัวเราะเล็กน้อยกับท่าทีของเธอ เมื่อเธอขานรับเขาน้ำเสียงงัวเงียเสียเหลือเกิน "ฉันง่วงมากจริงๆนะ" เธอซุกหน้าเข้ากับต้นคอของเขาแล้วทิ้งน้ำหนักตัวพิงร่างสูงเมื่อรู้สึกจะหลับเสียให้ได้ "ก็ไม่ได้ว่าอะไร" เหมันต์โอบกอดเธอเอาไว้อย่างหวงแหน ถ้าเธอไม่ใช่เพื่อนเขาตอนนี้เขาคงไม่ต้องมาคอยนั่งเฝ้าแบบนี้หรอก ถึงแม้สถานะนี้เขาไม่ได้เต็มใจยอมรับมันเลยก็เถอะ เมื่อเหมันต์แน่ใจแล้วว่าเธอหลับไปแล้วจริงๆเขาก็ประคองศีรษะเธอเอาไว้ก่อนจะช้อนร่างบางให้มานอนบนเตียงนุ่นในท่าที่สบาย "ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้วะแฟนซี" รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏบนใบหน้าของเขานิ้วเรียวหนาไล้ไปตามกรอบหน้าของเธออย่างหลงไหล เขาจูบหน้าผากมนของเธอเบาๆแล้วนอนลงสวมกอดเธอเอาไว้ "แค่แป๊บเดียวเดี๋ยวกูก็กลับ" เขากระซิบข้างใบหูเธอถึงแม้ว่าคนตัวเล็กจะหลับไปแล้วก็ตาม @โรงเรียน PBR ชายหนุ่มเรือนผมสีดำที่ยืนข้างตึกเรียนถึงแม้จะไม่ใช่ที่ลับตาแต่ก็ไม่มีใครจะผ่านมาทางนี้เท่าไหร่นัก "พี่เหมันต์นี่มันหลายวันแล้วนะคะ พี่ไม่มาหาฝนเลย" หญิงสาวรุ่นน้องส่งเสียงออดอ้อนหวังให้เขาสนใจเธอ "น่ารำคาญ" นัยน์ตาคมแสนดุดันกำลังมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ "แต่พี่ได้ฝนแล้วนะ" ฝนตอบกลับอย่างไม่พอใจที่เหมันต์ไร้เยื่อใยกับเธอ "เสนอมาก็สนองถ้ามึงไม่เสนอกูจะสนองให้เหรอ อย่ามาโวยวายกูไม่ชอบ" สายตาดุดันมองหญิงสาวตรงหน้าแววตาวาวโรจน์ เตือนให้เธอหยุดพูดในสิ่งที่เขาไม่ต้องการฟัง "พี่มีแฟนอยู่แล้วใช่ไหม ถึงปฎิเสธฝนแบบนี้" "กูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว" เหมันต์กระตุกยิ้มขึ้นทันทีเพียงแค่เห็นร่างบางคุ้นเคยเดินมาแต่ไกล เหมันต์รีบวิ่งเข้าไปหาแฟนซีในทันทีโดยทิ้งฝนเอาไว้ไม่สนใจบอกลาเธอเสียด้วยซ้ำ "มึงมาช้า กูคิดถึงรู้ป่ะ" เหมันต์วิ่งไปกอดคอแฟนซีเอาไว้เขายิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจที่เธอมาได้สักที "ฉันตื่นสาย" "วันหลังกูจะไปปลุกมึงเอง เอางี้กูไปนอนพร้อมมึงตื่นพร้อมมึงเลยดีกว่า" "ข้อเสนอส้นตีนอะไรของแก" แฟนซีย่นคิ้วมองเขาอย่างเอือมๆ "ฮ่าๆ อย่าทำหน้าแบบนี้ดิ มันน่ารักนะมึงไม่รู้เหรอ" เขาหยิกแก้มนุ่มของเธอทั้งสองข้างเบาๆอย่างมันเขี้ยว "เดี๋ยวกูก็อดใจไม่ไหวหรอก" เขากระซิบข้างใบหูเล็กพร้อมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอ "เดี๋ยวฉันช่วยเอาไหม?" เธอหันไปยิ้มตอบเขาแล้ววางมือบนบ่าของเขาทั้งสองข้าง จนเหมันต์อดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้กับท่าทีของเธอ "มึงจะช่วยจริงดิ" "อื้ม ช่วยผ่าเอาหัวใจแกไปขายจะได้เอาเงินไปเปย์ผู้ชายคนอื่น"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม