เชื่อไหม

676 คำ
แฟนซีเดินออกมาจากบ้านของเหมันต์ก่อนที่เธอจะขึ้นแท็กซี่ไป โดยไม่สังเกตุเลยว่าเหมันต์ขับรถบิ๊กไบท์ของเขาตามเธอออกมาห่างๆ "รอนานไหม?" แฟนซีเอ่ยถามนทีชายหนุ่มที่นัดเจอเธอในร้านคาเฟ่ เมื่อได้รู้จักกันทางig "ไม่นานเลย แฟนซีอยากสั่งไรไหม" นทียื่นเมนูให้เธอด้วยรอยยิ้มหวาน "งั้นเราเอาแค่น้ำสตอเบอรี่ปั่นก็พอกินเค้กที่แม่ทำมาก่อนแล้วอ่ะ" แฟนซีตอบอย่างสนิทสนมทั้งๆที่เธอนัดเจอกับเขาเป็นครั้งแรก ต่างจากนทีที่มีอาการประหม่าแสดงให้เห็น "มึงไม่สั่งเผื่อกูหน่อยเหรอแฟนซี" เหมันต์มาสวมกอดเธอจากด้านหลังก่อนจะพูดออกมาโดยที่สายตาจ้องมองไปยังนที "เหมันต์ แกตามฉันมาหรือไง?" แฟนซีดึงแขนหนาของเหมันต์ออกก่อนจะมองอีกฝ่ายอย่างคาดโทษ "แล้วมึงรีบออกมาจากบ้านกูทำไม หวงตัวกลัวกูจะกินมึงทั้งตัวหรือไงกัน" เหมันต์ปล่อยกอดเปลี่ยนมานั่งข้างเธอแทนโดยที่แขนของเขายังคงโอบเอวเธอเอาไว้ สายตาคมมองนทีอย่างเหนือกว่า "แกจะไปไหนก็ไป ไม่ไปหาเด็กแกเหรอ" "กูอยากอยู่กับมึง มึงสำคัญกว่าอยู่แล้วพวกนั้นแค่แก้ขัดป่าววะ" "นทีขอโทษนะ เราไม่คิดว่าจะมีมารมาขวางซะได้" แฟนซีไม่สนใจตอบเหมันต์เธอเลือกจะบอกกับนทีที่ทำหน้างงอยู่ "เอ่อ.. ใครเหรอแฟนซี" นทีถามเธอถึงบุคคลที่นั่งจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออยูาตรงหน้า "เพื่อนอ่ะ เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กปากมันก็แบบนี้แหละนทีอย่าถือสานะ" พลั๊ก! น้ำสตอเบอรี่ปั่นที่ถูกเสริฟมาถูกเหมันต์กระแทกแขนของเธอจนเลอะโดนเสื้อของแฟนซี "เหมันต์ อะไรของแกเนี่ย" แฟนซีวางแก้วลงกับโต๊ะเธอตวัดสายตาโกรธเคืองไปยังเหมันต์ที่กระตุกยิ้มอย่างพอใจ "ไม่รีบไปล้างตัวล่ะ" เหมันต์บอกเธออย่างไม่สะทกสะท้านกับความผิดของตัวเอง "เดี๋ยวเรามานะนที" เธอเอ่ยบอกนทีด้วยรอยยิ้มก่อนจะหุบยิ้มแล้วมองหน้าเหมันต์อย่างคาดโทษ เมื่อแฟนซีเดินออกไปแล้ว รอยยิ้มร้ายกาจก็ปรากฏบนหน้าหล่อเหลาของเหมันต์ในทันที "มึงรีบกลับไปก่อนที่แฟนซีจะกลับมาจะดีกว่า" น้ำเสียงแข็งกร้าวบอกกับชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ เขาหงุดหงิดที่แฟนซีกับนทีมาเจอกัน "ทำไม? รอแฟนซีออกมาก่อนดิ" "หึ มึงจะรอเมียคนอื่นทำไมวะ" เหมันต์แค่นหัวเราะเขายื่นแขนไปจับบ่าของนทีก่อนจะออกแรงกดจนอีกฝ่ายต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ "ไหนแฟนซีบอกเป็นเพื่อนไง" "เพื่อนเชี่ยไรแม่งนอนกอดกันแบบนี้วะ" เหมันต์เปิดโทรศัพท์โชว์รูปที่เขานอนกอดแฟนซีที่หลับอยู่บนเตียงนอนของเธอ เขาแอบถ่ายรูปนี้ไว้ตอนที่แอบเข้าห้องนอนของเธอ "ถ้ามึงไม่ได้โง่มึงคงรู้นะว่าต้องทำไง" นทีหน้าเสียไปในทันทีที่เห็นรูปถ่ายในโทรศัพท์ของเหมันต์ เขาเก็บกระเป๋าของตัวเองแล้วลุกออกไปโดยไม่รอให้แฟนซีกลับมาก่อน เมื่อแฟนซีกลับมาเธอก็สอดส่ายสายตามองหานทีที่ไม่เห็นนั่งอยู่ที่โต๊ะเหลือเพียงเหมันต์ที่นั่งเอนกายอย่างสบายอารมณ์อยู่คนเดียว "นทีไปไหน?" "ใครจะไปรู้ แม่งอยากไปก็ไปไม่มีมารยาท" เหมันต์ตอบกลับเขาหันมายิ้มให้กับเธอแบบที่ชอบทำ เขาไม่ยอมให้เธอตกลงคบกับใครแน่ถ้าไม่ใช่เขา "แกทำอะไรนทีเหมันต์" แฟนซีถามเสียงดุเธอไม่คิดว่านทีจะหนีไปเฉยๆโดยไม่พูดอะไรกับเธอ "เปล่า มันไปของมันเอง" "แกคิดว่าฉันจะเชื่อแกป่ะเหมันต์" 
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม