เชื่อไหม
676 คำ
แฟนซีเดินออกมาจากบ้านของเหมันต์ก่อนที่เธอจะขึ้นแท็กซี่ไป โดยไม่สังเกตุเลยว่าเหมันต์ขับรถบิ๊กไบท์ของเขาตามเธอออกมาห่างๆ
"รอนานไหม?" แฟนซีเอ่ยถามนทีชายหนุ่มที่นัดเจอเธอในร้านคาเฟ่ เมื่อได้รู้จักกันทางig
"ไม่นานเลย แฟนซีอยากสั่งไรไหม" นทียื่นเมนูให้เธอด้วยรอยยิ้มหวาน
"งั้นเราเอาแค่น้ำสตอเบอรี่ปั่นก็พอกินเค้กที่แม่ทำมาก่อนแล้วอ่ะ" แฟนซีตอบอย่างสนิทสนมทั้งๆที่เธอนัดเจอกับเขาเป็นครั้งแรก ต่างจากนทีที่มีอาการประหม่าแสดงให้เห็น
"มึงไม่สั่งเผื่อกูหน่อยเหรอแฟนซี" เหมันต์มาสวมกอดเธอจากด้านหลังก่อนจะพูดออกมาโดยที่สายตาจ้องมองไปยังนที
"เหมันต์ แกตามฉันมาหรือไง?" แฟนซีดึงแขนหนาของเหมันต์ออกก่อนจะมองอีกฝ่ายอย่างคาดโทษ
"แล้วมึงรีบออกมาจากบ้านกูทำไม หวงตัวกลัวกูจะกินมึงทั้งตัวหรือไงกัน" เหมันต์ปล่อยกอดเปลี่ยนมานั่งข้างเธอแทนโดยที่แขนของเขายังคงโอบเอวเธอเอาไว้ สายตาคมมองนทีอย่างเหนือกว่า
"แกจะไปไหนก็ไป ไม่ไปหาเด็กแกเหรอ"
"กูอยากอยู่กับมึง มึงสำคัญกว่าอยู่แล้วพวกนั้นแค่แก้ขัดป่าววะ"
"นทีขอโทษนะ เราไม่คิดว่าจะมีมารมาขวางซะได้" แฟนซีไม่สนใจตอบเหมันต์เธอเลือกจะบอกกับนทีที่ทำหน้างงอยู่
"เอ่อ.. ใครเหรอแฟนซี" นทีถามเธอถึงบุคคลที่นั่งจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออยูาตรงหน้า
"เพื่อนอ่ะ เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กปากมันก็แบบนี้แหละนทีอย่าถือสานะ"
พลั๊ก!
น้ำสตอเบอรี่ปั่นที่ถูกเสริฟมาถูกเหมันต์กระแทกแขนของเธอจนเลอะโดนเสื้อของแฟนซี
"เหมันต์ อะไรของแกเนี่ย" แฟนซีวางแก้วลงกับโต๊ะเธอตวัดสายตาโกรธเคืองไปยังเหมันต์ที่กระตุกยิ้มอย่างพอใจ
"ไม่รีบไปล้างตัวล่ะ" เหมันต์บอกเธออย่างไม่สะทกสะท้านกับความผิดของตัวเอง
"เดี๋ยวเรามานะนที" เธอเอ่ยบอกนทีด้วยรอยยิ้มก่อนจะหุบยิ้มแล้วมองหน้าเหมันต์อย่างคาดโทษ
เมื่อแฟนซีเดินออกไปแล้ว รอยยิ้มร้ายกาจก็ปรากฏบนหน้าหล่อเหลาของเหมันต์ในทันที
"มึงรีบกลับไปก่อนที่แฟนซีจะกลับมาจะดีกว่า" น้ำเสียงแข็งกร้าวบอกกับชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ เขาหงุดหงิดที่แฟนซีกับนทีมาเจอกัน
"ทำไม? รอแฟนซีออกมาก่อนดิ"
"หึ มึงจะรอเมียคนอื่นทำไมวะ" เหมันต์แค่นหัวเราะเขายื่นแขนไปจับบ่าของนทีก่อนจะออกแรงกดจนอีกฝ่ายต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
"ไหนแฟนซีบอกเป็นเพื่อนไง"
"เพื่อนเชี่ยไรแม่งนอนกอดกันแบบนี้วะ" เหมันต์เปิดโทรศัพท์โชว์รูปที่เขานอนกอดแฟนซีที่หลับอยู่บนเตียงนอนของเธอ เขาแอบถ่ายรูปนี้ไว้ตอนที่แอบเข้าห้องนอนของเธอ
"ถ้ามึงไม่ได้โง่มึงคงรู้นะว่าต้องทำไง" นทีหน้าเสียไปในทันทีที่เห็นรูปถ่ายในโทรศัพท์ของเหมันต์ เขาเก็บกระเป๋าของตัวเองแล้วลุกออกไปโดยไม่รอให้แฟนซีกลับมาก่อน
เมื่อแฟนซีกลับมาเธอก็สอดส่ายสายตามองหานทีที่ไม่เห็นนั่งอยู่ที่โต๊ะเหลือเพียงเหมันต์ที่นั่งเอนกายอย่างสบายอารมณ์อยู่คนเดียว
"นทีไปไหน?"
"ใครจะไปรู้ แม่งอยากไปก็ไปไม่มีมารยาท" เหมันต์ตอบกลับเขาหันมายิ้มให้กับเธอแบบที่ชอบทำ เขาไม่ยอมให้เธอตกลงคบกับใครแน่ถ้าไม่ใช่เขา
"แกทำอะไรนทีเหมันต์" แฟนซีถามเสียงดุเธอไม่คิดว่านทีจะหนีไปเฉยๆโดยไม่พูดอะไรกับเธอ
"เปล่า มันไปของมันเอง"
"แกคิดว่าฉันจะเชื่อแกป่ะเหมันต์"
- ผู้เขียน
