BAD FIANCE #2
1652 คำ
BAD FIANCE #2
แกร๊ก!
ลันตาเปิดเข้าไปในห้องพลางกวาดตามองรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกคุ้นเคย ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟากลางห้องอย่างเหนื่อยล้า
“ผ่านไปอีกวันแล้วนะ” หญิงสาวพูดขึ้นพลางยกข้อมือขึ้นดูเวลา ก่อนจะเดินนำกระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงนอนด้วยความเพลีย
-วันต่อมา-
ครืดดด ครืดดด
“อื้อออ” ลันตาลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวเตียง
ติ๊ด
“ว่าไง”
(ยังไม่ตื่นหรอ) เสียงปลายสายถามขึ้น
“โทรมาแต่เช้ามีอะไรรึเปล่า”
(ตื่นมาดูนาฬิกาซะยัยลัน นี่มันจะเที่ยงละย่ะ)
“อ่าวหรอ” ลันตาพูดขึ้นก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง
(ออกไปกินข้าวกันมั้ย)
“อื้ม ได้ ที่ไหนอะ”
(ไปอาบน้ำแล้วเจอกันที่สแควร์มอลล์ละกัน)
“อื้มม ได้ ๆ จะไปซื้อของเหมือนกัน”
(ให้ไปรับรึเปล่า)
“ไม่อะ เดี๋ยวขับรถไป” ลันตาพูดก่อนจะวางสายแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที
@ Square-mall
“รอนานมั้ยแก” ลันตานั่งลงก่อนหันไปถามเอวาที่นั่งเปิดเมนูอยู่ก่อนหน้านี้
“ไม่อะ เพิ่งมาถึงสักพักเอง” เอวาพูดกับเพื่อนก่อนจะยื่นเมนูไปให้ “อยากกินอะไร”
ลันตารับเมนูมาเปิดดู ก่อนจะหันไปสั่งอาหารกับเด็กเสิร์ฟ
“ได้ดูงานไว้บ้างรึยัง” เอวาถามขึ้น
“มีเรียกไปสัมภาษณ์แล้วนะ เหมือนจะเป็นพรุ่งนี้ตอนหนึ่งทุ่ม”
“ห้ะ! สัมภาษณ์งานตอนหนึ่งทุ่มเนี่ยนะ” เอวาถามขึ้นอย่างตกใจ
“อื้ม”
“นี่ลัน แกไม่สงสัยบ้างหรอ ทำไมต้องไปสัมภาษณ์ตอนกลางคืน ไม่กลัวบ้างรึไง” เอวาถามขึ้นอย่างหงุดหงิด
“เอวา แต่ละบริษัทการทำงานอาจจะต่างกันก็ได้ อย่าไปคิดมากเลย” ลันตาหันไปพูดกับเพื่อนรักอย่างอารมณ์ดี “อีกอย่างค่าตอบแทนที่นี่ก็ดีด้วยนะ”
“แกร้อนเงินหรอยัยลัน” เอวาพูดประชดใส่เพื่อนอย่างเป็นห่วง “ดูแลตัวเองดี ๆ ละกัน ถ้าอยากให้ไปเป็นเพื่อนก็บอก”
“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ลันตาพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะตักอาหารตรงหน้าให้เพื่อนรักอย่างเอาใจ “อะ ๆ กินซะ จะได้ไม่งอแง”
เอวาถอนหายใจพลางส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจกับความดื้อรั้นของลันตา
-1 ชั่วโมงต่อมา-
“ลัน ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ แกเดินเล่นแถว ๆ นี้ไปก่อนละกันนะ”
“อื้ม” ลันตาพยักหน้าก่อนจะเดินดูของไปเรื่อย ๆ
พลั่ก!
“ว้ายย!” ลันตาร้องขึ้นอย่างตกใจที่เดินไปชนกับชายหนุ่มจนหงายหลัง ดีที่ชายหนุ่มคนนั้นประคองหลังเธอไว้ได้ทัน
“ลัน...”
“พะ...พี่แทน...เอ่อ ขอโทษนะคะ เจ็บรึเปล่า” หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างเกร็ง ๆ
แทนมองหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างสงสัย ก่อนจะตอบกลับไป “พี่ไม่เจ็บ เราล่ะเจ็บรึเปล่า โทษที พี่คุยโทรศัพท์เพลินไปหน่อย”
“ไม่เจ็บค่ะ” ลันตายิ้มให้ชายหนุ่ม “สบายดีนะคะ”
“สบายดี” แทนตอบพลางมองหน้าหญิงสาวยิ้ม ๆ “หายไปไหนมาตั้งนาน”
“ลันย้ายไปเรียนที่ฟินแลนด์มาค่ะ อยากกลับไปอยู่กับครอบครัวด้วย” หญิงสาวตอบกลับไปอย่างสดใส
“ย้ายไปตอนปีสามเนี่ยนะ” แทนเลิกคิ้วอย่างสงสัย “เพราะเรื่องนั้นใช่มั้ย”
“...” หญิงสาวเงียบพลางส่งยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้แทน
ครืดดด ครืดดด
“แป๊บนึงนะ” แทนเงยหน้าขึ้นไปบอกหญิงสาวก่อนจะกดรับสายที่โทรเข้ามา
ติ๊ด!
(อยู่ไหน)
“ชั้นสามกูเดินมาเอาของที่รถ”
(รอตรงนั้น)
“เออ เห้ย ๆ ไอ้เดรค ฝากซื้อกาแฟให้กูหน่อย”
(กูเดินขึ้นมาแล้ว)
“อ่าวหรอ เออ ๆ กูรออยู่”
ติ๊ด!
ลันตาชะงักไปเมื่อได้ยินชื่อของคนในสาย ก่อนจะหันไปบอกแทนอย่างรวดเร็ว “ลันขอตัวก่อนนะคะ พอดีลันนัดเพื่อนไว้ ไว้เจอกันนะคะ”
“ไม่อยู่คุยกันก่อนหรอ”
“ขอโทษจริง ๆ ค่ะพี่แทน พอดีเพื่อนลันมีธุระด่วน”
“อื้ม ไว้เจอกัน” แทนพยักหน้ารับก่อนจะมองตามลันตาที่รีบเดินออกไป “หึ หลบหน้าไอ้เดรคสินะ”
“ใครอะ” เอวาถามลันตาที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “หน้าคุ้น ๆ”
“ไปก่อน ค่อยคุยบนรถ” ลันตาพูดก่อนจะจูงมือเพื่อนออกมาจากตรงนั้นทันที
-อีกด้าน-
“ใครวะ” เดรคมองแผ่นหลังที่เดินออกไปอย่างคุ้นเคย
“ลัน...” แทนพูดเสียงนิ่ง
เดรคชะงักก่อนจะมองแผ่นหลังที่เดินห่างไปเรื่อย ๆ ด้วยความรู้สึกที่ตีกันเต็มไปหมด
“ตามไปมั้ย?”
“ตามไปทำไม...” เดรคพูดเสียงนิ่ง “อย่าพูดชื่อนี้อีก กูรำคาญ!”
“หึ” แทนยิ้มอย่างกวน ๆ
“ไปกันได้แล้ว” เดรคพูดขึ้นก่อนจะเดินไปยังร้านอาหารที่นัดกับลูกค้าไว้ทันที
-บนรถ-
“เรื่องอะไรกันยัยลัน ฉันงงไปหมดแล้ว แล้วนี่แกไม่ไปซื้อของแล้วหรอ” เอวาพูดขึ้นอย่างงง ๆ “แล้วเมื่อกี้ใคร?”
“พี่แทน” ลันตาพูดขึ้น
“พี่แทนหรอ” เอวาทำหน้าครุ่นคิด “อ่อ พี่แทนเพื่อนของ...” เอวาหันไปมองหน้าเพื่อน ก่อนที่ลันตาจะพยักหน้าด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“เพื่อนพี่เดรค...แล้วเมื่อกี้พี่เดรคกำลังเดินขึ้นมา” ลันตาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
“แกจะหนีแบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะลัน”
“ไม่ได้จะหนี แต่ว่า...มันยังไม่พร้อม” ลันตาตอบเสียงนิ่ง
“ยังไงสักวันแกก็ต้องเจอเค้า...แกรู้ใช่มั้ย”
“อื้ม” ลันตาพยักหน้ารับ
เอวามองเพื่อนสาวอย่างสงสาร ก่อนจะเลื่อนมือไปกุมมือของลันตาอย่างให้กำลังใจ
ครืดด ครืดด
ติ๊ด!
(คุณรินรดานะคะ)
“ค่ะ”
(ทางบริษัทรบกวนขอเลื่อนวันสัมภาษณ์เป็นวันนี้ตอนหนึ่งทุ่มนะคะ ไม่ทราบว่าสะดวกรึเปล่าคะ)
“ค่ะ สะดวกค่ะ”
(เดี๋ยวจะส่งโลเคชันให้ทางไลน์นะคะ)
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
ติ๊ด!
“เค้าเลื่อนมาให้สัมภาษณ์วันนี้อะ” ลันตาหันไปบอกเพื่อนรักที่มองมาที่เธอ
“งั้นแกกลับไปพักก่อนดีกว่าลัน” เอวาพูดขึ้น “เดี๋ยวฉันไปส่งที่จอดรถ แกจอดชั้นไหน”
“ชั้นหนึ่ง”
เอวาพยักหน้าก่อนที่จะขับรถออกไปทันที
“มีอะไรโทรมานะ” เอวาพูดก่อนที่ลันตาจะก้าวลงจากรถไป
“อื้ม ขอบคุณมาก ๆ นะเอวา” ลันตาหันไปยิ้มให้เพื่อนรักแล้วเดินขึ้นรถไปทันที
[Lanta’s part]
“คงไม่เจอหรอก คนเยอะขนาดนี้” ฉันพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะมองไปที่ทางเข้าผับด้วยใจเต้นแรง ใช่แล้ว...ผับนี้คือผับของเขา คนที่ฉันพยายามหนีมาตลอด
“มาพบคุณอรอินทร์ค่ะ” ฉันเดินไปบอกพนักงานที่เฝ้าทางเดินขึ้นไปยังห้องวีไอพี
“เชิญวีไอพีสองครับ”
“ค่ะ” ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินไปยังห้องวีไอพีสองทันที
ก๊อก ๆ
แกร๊ก!
ฉันชะงักไปกับภาพตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยทักคนในห้องขึ้นอย่างคุ้นเคย “สวัสดีค่ะพี่วิน พี่แทน”
“ลัน?” พี่วินทักฉันอย่างงง ๆ “อย่าบอกนะว่าเราคือคนที่มาสมัครเป็นล่ามให้พี่อะ”
“ใช่ค่ะ ลันเอง” ฉันยิ้มเจื่อน ๆ ให้กับทั้งสองคน
“งั้นไม่ต้องสัมภาษณ์แล้ว...พี่รับเลย” พี่วินพูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้ฉัน “หายไปไหนมาตั้งนาน”
“ไปอยู่กับคุณพ่อมาค่ะ”
“มานั่งนี่สิ” พี่แทนกวักมือเรียกฉันให้ไปนั่งข้าง ๆ
“ก็เลยขาดการติดต่อพวกพี่ไปเลยว่างั้น” พี่วินพูดด้วยท่าทางนิ่ง ๆ
“ขอโทษค่ะ”
“เราก็เหมือนน้องสาวพวกพี่ ใช่ว่าเลิกกับไอ้เดรคแล้วจะต้องตัดขาดกับพวกพี่สักหน่อย” พี่แทนพูดพลางยื่นมือมาลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู
“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่หายไปโดยไม่ได้บอก” ฉันยิ้มให้กับพวกพี่ทั้งสอง “แต่ว่าสัมภาษณ์ลันบ้างดีมั้ยคะ ไม่รู้ว่าจะตรงกับที่พี่ต้องการมั้ย”
“พวกพี่รู้อยู่แล้วว่าลันเก่งภาษาแค่ไหน ไม่ต้องหรอก”
“อื้ม สั่งอะไรมากินดีกว่า” พี่วินพูดขึ้นก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาเปิด
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวลันไปเลยดีกว่า” ฉันพูดกับพี่ ๆ อย่างเกรงใจ
“ไม่ต้องกลัว ยังไงก็ต้องเจอมันอยู่ดี” พี่แทนพูดขึ้นก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยสายตานิ่ง ๆ
ฉันหลบสายตาพี่แทนที่มองมาอย่างรู้ทัน ก่อนจะตอบไปด้วยเสียงเบา ๆ “ลันรู้...แต่มันยังไม่พร้อมหนิคะ”
“หึ จะไปกลัวอะไรมัน” พี่วินพูดขึ้น “นี่ลัน พี่มีลูกแล้วนะ” พี่วินพูดอย่างอารมณ์ดีพลางยื่นรูปของเด็กผู้ชายคนหนึ่งในโทรศัพท์มาให้ฉันดู
“น่ารักมากเลยอะพี่วิน หน้าเหมือนพี่เลย”
“แน่นอน ก็พี่หล่อ” พี่วินพูดพลางยักคิ้วอย่างกวน ๆ ทำให้ฉันหลุดขำออกมาทันที “โอเคค่ะ หล่อค่ะหล่อ”
แกร๊ก!
ฉันหันไปมองคนที่เปิดประตูเข้ามาโดยอัตโนมัติ ก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าจะค่อย ๆ เลือนหายไปเมื่อเจอกับสายตานิ่งขรึมที่มองตรงมาที่ฉัน ฉันมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ตีกันเต็มไปหมด
เขาที่เป็น...รักแรกของฉัน
เขาที่เป็น...ทั้งชีวิตของฉัน
เขาที่ทำให้ฉันต้องหนีไปจากที่นี่ถึงสองปี...
“สวัสดีค่ะ...พี่เดรค”
- ผู้เขียน
