BAD FIANCE พันธะรักคู่หมั้นใจร้าย

BAD FIANCE #1 [Lanta’s part] “นี่มันอะไรกัน กูถาม!” “พะ...พี่เดรค” “นี่คือสิ่งที่เธอตอบแทนฉันงั้นสิ ห้ะ! ลันตา!” “มะ...ไม่ใช่ พี่เดรคฟังลันก่อน” “ฟังหรอ หึ จะโกหกอะไรฉันอีก!” “เปล่าพี่เดรค ฟังลันก่อน” “ออกไปจากชีวิตฉันซะ” “...” “แล้วอย่ากลับมาอีก!” ปัง! เฮือก! “ผู้โดยสารรบกวนปรับเบาะด้วยนะคะ เครื่องกำลังจะลงจอดแล้วค่ะ” “อ่อ ค่ะ” ฉันหันไปพยักหน้าให้แอร์โฮสเตสเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ปรับที่นั่งให้กลับมาอยู่ยังตำแหน่งเดิม “เมื่อไหร่เรื่องนี้จะออกไปจากหัวฉันสักที” ฉันพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะมองลงไปยังนอกหน้าต่าง เห็นแสงไฟมากมายยามค่ำคืน “เจอกันอีกครั้งแล้วนะ...ประเทศไทย” จริง ๆ ฉันชอบประเทศไทยมากกว่าที่อื่น ๆ เนื่องจากพ่อฉันเป็นทูต ทำให้ท่านต้องเดินทางไปประจำยังที่ต่าง ๆ อยู่ตลอดเวลา จนฉันขอท่านที่จะอยู่เมืองไทยเมื่อฉันเข้ามหาวิทยาลัย ซึ่งท่านก็ยอม เพราะฉันโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว แต่มันก็มีบางเรื่องที่ทำให้ฉันต้องจากที่นี่ไปนานถึงสองปี... 2 ปีที่คิดว่าดีขึ้นแล้ว 2 ปีที่คิดว่าลืมได้แล้ว 2 ปีที่จริง ๆ แล้ว...ภาพเขาคนนั้นยังชัดเจนอยู่เหมือนเดิม ฉันหนีมามากพอแล้ว มันถึงเวลาที่ฉันต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงสักที ฉันเดินออกมานอกสนามบิน ก่อนจะมองรถยนต์ที่วิ่งไปมา แสงไฟบนตึก ทุก ๆ อย่างที่ทำให้ฉันคิดถึงที่นี่ “ไง เล่นเอมวีอยู่หรอ” “เอวา!” ฉันวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนรักด้วยความคิดถึง “คิดถึง” “กว่าจะกลับมานะยัยบ้า ฮึก...” เอวากอดตอบฉันแน่นก่อนจะร้องไห้ขึ้นมา “ขี้แงไปได้ ฉันกลับมาแล้วนี่ไง” ฉันพูดขำ ๆ พลางลูบหลังปลอบเพื่อนตรงหน้า “ไปที่รถกันเถอะ แล้วนี่หิวรึเปล่า” เอวาถามขณะเดินไปยังที่จอดรถ “แวะกินอะไรก่อนกลับคอนโดมั้ย” “ไม่อะ ไม่ค่อยหิว อยากนอนพักมากกว่า” “อื้มม” -บนรถ- “หายไปตั้งสองปี สวยขึ้นนะยะ” “แน่น้อน” ฉันหันไปยิ้มพลางยักคิ้วให้เอวา “แล้วนี่กลับมาจะทำอะไร ทำไมไม่ใช้ชีวิตเป็นคุณหนูอยู่ฟินแลนด์ไป” “คิดถึงแกไง คิดถึงยัยอันดาด้วย” “คิดถึงพวกฉันจริง ๆ หรอ...” “...” “จริง ๆ ตั้งแต่แกไปจากที่นี่ ฉันก็แทบจะไม่ได้ข่าวพี่เค้าอีกเลย เค้าก็เงียบหายไปพร้อม ๆ กับแก” “...” “ลองดูอีกสักรอบมั้ยลัน ฉันรู้ว่าใจแกไม่เคยก้าวออกไปจากวันนั้นได้เลย” “เค้าไม่ฟังฉัน ไม่เคยฟังเลย” “ฉันอยากให้แกก้าวไปข้างหน้าสักที” “ฉัน...พยายามอยู่” “ถ้าก้าวไม่ไหว กลับไปเคลียร์ให้มันจบ ๆ มันจะได้เดินต่อไปโดยไม่มีอะไรมารั้งแกไว้อีก” “อื้มม...ถ้าฉันได้เจอเค้านะ” “แกต้องได้เจอแน่” เอวาเอ่ยเสียงนิ่ง “เค้าเป็นคู่หมั้นแกนะ” “คู่หมั้นที่เค้าไล่ให้ออกไปจากชีวิตอะนะ หึ” ฉันพูดขึ้นก่อนจะขำแห้ง ๆ อย่างรู้สึกสมเพชตัวเอง “ให้ฉันนอนเป็นเพื่อนมั้ย” “ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยู่ได้” “แน่ใจ?” “อื้ม...อยากให้อันดามาอยู่ด้วยจัง” “พรุ่งนี้เดี๋ยวนางก็บินกลับมาแล้วย่ะ!” “แล้ว...ฟ้าล่ะ เป็นยังไงบ้าง” “ก็ปกติ ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร แกจะไปถามถึงมันทำไม” “เอวา...ยังไงวันนั้นฉันก็ผิดทะ...”/“หยุด! อย่าไปพูดถึงมันอีก” ฉันนิ่งก่อนจะมองไปยังนอกหน้าต่าง ถนนที่นี่เปลี่ยนไปเยอะมาก ๆ ก็คงต้องเป็นแบบนั้น วันเวลาผ่านไปทุก ๆ อย่างย่อมเปลี่ยนแปลงไปเสมอ... -ผ่านไปสักพัก- เอี๊ยด! “ขอบคุณมากนะ” ฉันหันไปยิ้มให้เอวา “สบายมาก” เอวายิ้มแบบกวน ๆ “นอนพักเยอะ ๆ” “อื้ม เจอกัน” ฉันปิดประตูมองรถเอวาที่ขับออกไป ก่อนจะหันไปมองคอนโดที่ฉันจากไปนานตั้งสองปี [End] -อีกด้าน- “ไงมึง...” “...” “กว่าจะลงมาได้” แทนพูดก่อนจะหันไปมองหน้าเดรคอย่างหงุดหงิด “มานานยัง” เดรคพูดก่อนจะนั่งลงพลางรินเหล้าใส่แก้วอย่างใจเย็น “สักพักแล้ว” แทนตอบก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่ม “ไอ้วินมามั้ยวะวันนี้” “หึ หลงลูกขนาดนั้น มึงว่ามันจะมามั้ยล่ะ” “แล้วมึงไม่คิดจะมีเมียบ้างหรอวะ กูเห็นตั้งแต่เรื่องนั้นมึงก็ไม่มีใครอีกเลย...” “...” “ยังไม่ลืมหรอวะ” “...” เดรคนิ่งก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกด้วยแววตาเจ็บปวด “ถ้ายังรักอยู่ก็หาคำตอบเรื่องคืนนั้นซะ” “มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว จะหาอะไรอีก” “เมียมึง มึงรู้ดีที่สุด” “ไม่ใช่เมียกู” “หึ แล้วกูจะคอยดู!” แทนพูดขึ้นกวน ๆ พลางยกเหล้าดื่มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะกวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟที่ยืนอยู่ “เอาเด็กมาให้กูคนนึง” “ครับ” “หึ” เดรคส่ายหัวอย่างเอือม ๆ ก่อนจะพูดขึ้น “วันนี้จะนอนนี่มั้ย” “ไม่อะ พรุ่งนี้กูมีประชุมเช้า” “เออ” เดรคตอบก่อนจะกระดกเหล้าในมือจนหมด “มานี่มา” แทนนั่งพิงเบาะก่อนจะกวักมือเรียกหญิงสาวที่เดินเข้ามาในห้องด้วยสายตายั่วยวน เดรคเหลือบมองเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นพลางหันไปบอกเพื่อนรัก “กูไปละ ถ้าขับไม่ไหวให้ลูกน้องกูไปส่ง” “เออ” แทนหันมาพยักพเยิดหน้าก่อนจะก้มลงไปนัวเนียกับหญิงสาวตรงหน้าต่อ เดรคขึ้นมาบนห้องทำงาน ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาพลางหวนคิดถึงคำที่แทนพูด “หาคำตอบงั้นหรอ เหอะ!” เดรคพูดก่อนจะส่ายหัวอย่างสมเพชตัวเอง ก่อนจะหยิบกุญแจรถหรูแล้วเดินไปยังลานจอดรถทันที