ลวงร้อยมาถึงห้องอาหารที่ประจำของพวกตน พอเข้ามาในห้องเห็นผู้หญิงสวย ๆ นั่งเรียงเต็มโซฟาตัวยาว แล้วอีกฝั่งตรงข้ามกับเด็ก ๆ ที่ทางร้านจัดมาให้ก็เป็นบรรดาเพื่อน ๆ ของเขา มโน เพ้อภพ ฝันดี และรักษ์ที่ตอนนี้พากันนั่งเอามือเท้าคางจ้องมองสาว ๆ ทรวงสะบึมกันอยู่
“ทำไมพวกมึงนั่งเท้าคางกันแบบนี้วะ! มาเที่ยวนะเว้ย! ปลดปล่อยหน่อยสิพวกเวร!” ลวงร้อยนั่งลงโซฟาตัวที่ว่างและข้าง ๆ ก็มีเมญ่าเกาะติดมาอีกคน “เมญ่าปล่อยผมก่อนได้ไหม” เขาสั่งเสียงแข็ง
“ค่ะคุณลวง” เมญ่าวางกระเป๋าสะพายไว้ข้าง ๆ และยอมแกะมือที่เกาะแขนใหญ่ออก
“พวกมึงทำหน้าให้มันสนุกหน่อย ไม่ใช่ทำหน้าเซ็ง เบื่อโลก อมทุกข์แบบนี้ แล้วตอนโทร.ไปไหนบอกว่าไอ้รักกำลังไซ้ซอกคอสาว แล้วทำไมมันไปนั่งเป็นหมาหงอยแบบนั้นวะ”
“ไม่อยากนอกใจเมีย แค่มานั่งดูแบบนี้ กูยังรู้สึกผิดเลยว่ะ!” เป็นฝันดีเองที่เอ่ยแล้วเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูรูปภรรยา
“ไม่ใช่แค่ไอ้ฝันหรอกที่คิด
