ลวงร้อยก็ยังคงเป็นลวงร้อยอยู่วันยังค่ำ หลังจากวันนั้นวันที่ตบหน้าลักษณาก็ผ่านมาได้สามวันแล้วที่ไม่ได้เจอ ไม่ได้ติดต่อกลับไปหาคนตัวเล็ก และตอนนี้เขานั่งกุมขมับเครียดอยู่ในห้องทำงานด้วยความสำนึกผิด แต่หล่อนเป็นฝ่ายทำเขาเจ็บก่อน หล่อนกัดมาได้เต็มแรง หากไม่ตบและผลักออกมีหวังความเป็นบุรุษได้ขาดติดปากหล่อนแน่ และเพราะเธอกัดมันถึงได้เป็นแผลถลอกไม่หายดีเลยตอนนี้
“มันสมควรแล้วฮันนี่กับสิ่งที่เธอทำ” เขาพยายามหาข้ออ้างมาขัดแย้งไม่ให้ตัวเองรู้สึกผิดละอายใจ และคิดว่ามันดีที่สุดแล้วเหตุผลนี้ ก่อนจะเอามือที่กุมขมับวางลงบนโต๊ะทำงานแล้วยิ้มร่าออกมาแล้วหยิบโทรศัพท์มากดต่อสายหาเมญ่า
“เมญ่า คุณสะดวกมาให้ความสุขผมที่ทำงานไหม”
“สะดวกค่ะคุณลวง”
“งั้นมาตอนนี้เลย ผมต้องการคุณคนสวย” พูดจบก็ตัดสายแล้วนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้รอเมญ่ามาหาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับวันนี้มาดูข่าวของไฮโซ เพื่
