ลูกสาวบุญธรรมของแกรนด์ดยุคปีศาจ (SS3)

7.หมายถึงให้ท่านพอต่างหาก NC

เขาใช้นิ้วเช็ดน้ำหวานที่เปื้อนอยู่บนริมฝีปาก โดยที่มืออีกข้างยังขยับอยู่ที่ส่วนล่างของเธออยู่ คาเมลถอดกางเกงออกโดยที่สายตาของเขากำลังจ้องมองช่องทางรักสีหวานที่กำลังดูดกลืนก้านนิ้วของเขา

ขาของเธอกำลังชา ให้ตายเถอะ!

เธอเสร็จสมไปนับไม่ถ้วนในขณะที่เขายังไม่ทันได้เริ่มใส่มันเข้ามาและเมื่อเขาถอดกางเกงออก เอลิซ่าคิดว่าเธอเริ่มเข้าใจในเหตุผลของการเตรียมความพร้อมของเขาแล้ว

ทั้งที่การเปลี่ยนจากมนุษย์เป็นแวร์บีสต์ของคาเมล รูปลักษณ์ภายนอกของเขามันมีเพียงแค่หูและหางเท่านั้นที่โผล่ออกมา แล้วทำไม..ตรงส่วนนั้นมันถึงได้..

น่าหวั่นใจถึงเพียงนั้น!!

มันอวบใหญ่อีกทั้งยังบวมแดง ที่ส่วนหัวของมันมีน้ำรักไหลรินออกมาดูราวกับน้ำลายที่กำลังไหลยังไงอย่างนั้น ที่ท้องพลันร้อนวูบวาบไปหมด แก่นกายที่ใหญ่ขนาดนั้นมันไม่มีทางเลยที่มันจะเข้าไปในตัวของเธอได้

เอลิซ่าส่ายหน้าเบาๆและมันราวกับว่าคาเมลรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขารวบมือของเธอเอาไว้เหนือศีรษะก่อนจะใช้เชือกเวทมนตร์มามัดข้อมือของเธอเอาไว้

ท่านเอลิซ่าไม่มีทางที่จะคลายเชือกของตัวเองออกได้ เพราะมันคือเวทมนตร์ที่ท่านสร้างมันมาแน่นอนว่ามันจะคลายออกก็ต่อเมื่อมีใครสักคนแกะมัน

"หลังจากทุกอย่างจบลงข้าจะแกะเชือกให้นะครับ ถึงเวลานั้นท่านเอลิซ่าค่อยร่ายเวทย์รักษา.."

อา..เธอเข้าใจคำก่อนหน้านี้ของเขาแล้ว เข้าใจในความหมายคำพูดของเขาแล้ว

"คาเมล.."

"ท่านเป็นผู้บอกกล่าวกับข้าเองนะครับ ว่าท่านยินยอมมาทักท้วงเอาตอนนี้ดูเหมือนจะช้าไปหน่อยนะครับท่านเอลิซ่า"

เขาแตะที่ท้องน้อยของเธอก่อนจะกดมันลงไปเบาๆ

"ตรงนี้จะต้องผ่อนคลายนะครับ"

คาเมลกระซิบที่ข้างหูของเอลิซ่าเบาๆ

"เพราะมันจะต้องเจ็บปวดอย่างแน่นอน แต่รับรองได้เลยว่าท่านเอลิซ่าจะต้องชอบมันแน่ๆ"

หัวใจพลันเต้นแรงไปกับคำกล่าวของเขา ไวกล่าวความคิดคาเมลยกขาของเธอขึ้นมาหนึ่งข้างก่อนที่เขาจะย่อตัวลงไป เขาใช้นิ้วกดมันเข้าไปช้าๆและเมื่อส่วนหัวมันมุดเข้าไปเอลิซ่าก็อดที่จะกรีดร้องออกมาไม่ได้เลย

"อ๊า!! คาเมล..ช้าลงหน่อย!"

เธอโอบรัดเขาแน่นจนแทบขยับไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ทว่าคาเมลก็ไม่รีรอที่จะดันเอวของเขาเข้าไป เขาทั้งสงสารและทั้งทรมานไปพร้อมๆกัน

"อีกนิดเดียวครับท่านเอลิซ่า..นิดเดียวเท่านั้นมันจะเข้าไป อ่า.."

เราต่างก็เหนื่อยหอบ กับการแนบชิดและเป็นหนึ่งเดียวกันในครั้งนี้ ความทรมานกำลังกัดกินใจของเราเอาไว้ด้วยกัน คาเมลเริ่มขยับสะโพกช้าๆแบบหวาดหวั่นใจ เขาไม่ต้องการทำให้ท่านเอลิซ่าทรมานหรือว่าเจ็บปวดแต่การไม่ขยับสะโพกมันก็ทำให้เขาทรมาน

คาเมลรู้สึกว่าตัวเองนั้นช่างไร้ทางเลือกเหลือเกิน เขาไม่มีทางเลือกนอกจากการกระทำมันต่อไป

เอลิซ่าดึงใบหน้าที่สับสนของคาเมลลงมาจุมพิต เป็นจุมพิตที่ทั้งเนิบช้าและอ่อนโยนตรงข้ามกับการขยับเอวของเขาในตอนนี้เหลือเกิน

ลิ้นของเรากำลังเกี่ยวหวัดและสอดประสานกันจนแทบจะเป็นหนึ่งเดียว เรียวลิ้นที่เปียกชื้นของเขา..

"อื้อ!"

เธอร้องประท้วงในลำคอเมื่อเขาเริ่มขยับในจังหวะที่รุนแรงยิ่งขึ้น เขาผละออกจากริมฝีปากของเธอก่อนจะยกขาของเอลิซ่าขึ้นมาและกระแทกกระทั้นเข้าไปอย่างป่าเถื่อน

มือของเธอจิกลงไปบนผ่าปูที่นอนจนห้อเลือด เอลิซ่าเม้มปากแน่น เธอมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของคาเมลด้วยหัวใจที่พลันเต้นแรงขึ้นมา

ความรู้สึกพึงพอใจเกิดขึ้นมาเล็กๆในห้วงแห่งความคิด ตอนนี้มันไม่ได้เจ็บแล้ว..หรือว่ามันเลยจุดที่เจ็บปวดไปนานแล้วก็ไม่รู้เพราะส่วนนั้นของเธอกำลังชามากกว่าที่จะรู้สึกเจ็บปวด

ความรุนแรงที่เธอไม่คุ้นเคยเมื่อมันเป็นคาเมล แต่ทว่าเธอคิดว่าเธอชอบนะ ยิ่งเจ้าหูทั้งสองข้างที่โผล่พ้นขึ้นมาจากเส้นผมสีน้ำตาลของเขามันยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าเขาน่ารักมากขึ้นไปใหญ่

ความรู้สึกยามที่แก่นกายขนาดมหึมาของเขากำลังเสียดสีถูไถอยู่ด้านในร่องแคบ มันรู้สึกดีมากจริงๆ จนเอลิซ่านั้นไม่สามารถควบคุมสติที่เหลืออยู่ได้อีกแล้ว

อาจจะเป็นเพราะว่าเขาทำมันมากเกินไปตั้งแต่ยังไม่ทันได้สอดใส่เข้าไป ท่านเอลิซ่าก็เสร็จสมไปหลายครั้งแล้ว ทำให้ตอนนี้..เธอหลับไป

หรือในบางทีเธออาจจะสลบไปแล้วจากความรุนแรงของเขา ที่น่าตลกคือเชือกเวทมนตร์ที่มัดเอาไว้ในคราแรกสลายหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทั้งที่เขาคิดว่าเธอจะไม่สามารถทำลายมันได้แต่เธอกลับทำลายมันได้อย่างง่ายดายสมเป็นท่านเอลิซ่าจริงๆ

ความยินดีสายหนึ่งได้ปัดผ่านหัวใจของเขาไป

เธอมีความสามารถมากพอที่จะปฏิเสธเขา แต่ท่านเอลิซ่าก็ไม่ทำมัน เธอเลือกจะรับเขาเข้าไปมากกว่าจะกล่าวปฏิเสธ และแน่นอนนั่นทำให้หัวใจของคาเมลรู้สึกอิ่มเอมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาเข้าใจคำว่ารักจนจะเป็นบ้าแล้ว รัก..จะตายอยู่แล้วครับท่านเอลิซ่า

ขอบคุณที่นอกจากไม่ปฏิเสธข้าแล้วท่านยังอ่อนโยนกับข้าด้วย ขอบคุณนะครับที่อดทนเพื่อข้า ข้าขอสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อท่านเอลิซ่าตลอดไปเลย

รักนะครับ..

"อา.."

"ตื่นแล้วเหรอครับท่านเอลิซ่า.."

ส่วนนั้นทำไมถึงยังรู้สึกร้อนอยู่อีกนะ แสงแดดสาดส่องมาทางม่านหน้าต่างทำให้เธอรับรู้ได้เลยว่านี่เป็นเช้าวันใหม่แล้ว..แต่แล้วทำไมคาเมลยังอยู่บนร่างกายของเธออีกล่ะ!?

"คาเมล อย่าบอกนะว่า.."

"ครับท่านเอลิซ่า มันไม่ยอมสงบลงเลย ขะ..ข้าขอโทษนะครับทั้งที่ตั้งใจว่าจะทำรอบนี้เป็นรอบสุดท้ายแท้ๆแต่กลับทำให้ท่านเอลิซ่าตื่น.."

นี่มันต้อง..บ้าไปแล้วแน่ๆ

แล้วใบหน้าที่สดใสนั่นคืออะไรกัน? ทั้งที่เขาไม่ได้นอนแล้วทำไมเขาถึงดูราวไม่มีท่าทีอิดโรยอะไรเลยล่ะ

"พอแล้วคาเมล..อา..ยะ..หยุดก่อน"

เขาพรมจูบเบาๆไปทั่วทั้งใบหน้าของเธอ ก่อนจะอุ้มเอลิซ่าขึ้นมาและพลิกตัวเพื่อให้เธอเป็นฝ่ายอยู่ด้านบน

"ท่านเอลิซ่าอยากลองเป็นฝ่ายทำบ้างใช่ไหมครับ นี่ข้าไม่ได้กำลังฝันไปใช่ไหม?"

เมื่อเธอมองดูดีๆรอยช้ำตามร่างกายของเขาหายไปแล้ว แถมหูและหางก็ไม่โผล่ขึ้นมาแล้วด้วย ดูโดยรวมแล้วเขาเหมือนกลับไปเป็นคาเมลคนเก่า แต่ทว่าทำไมตรงส่วนนั้นของเขายังขนาดเท่าเดิมเลยล่ะ!!

และเมื่อเธอเป็นฝ่ายอยู่ด้านบนมันจุกจนเธอขยับไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!

"ไม่ไหวแล้วคาเมล.."

"เช่นนั้นท่านเอลิซ่าอยู่เฉยๆนะครับ ครั้งนี้ข้าจะเป็นคนทำเอง.."

"ไม่ใช่แบบนี้คาเมลข้าหมายถึงให้..อึ่ก! ให้เจ้าพอก่อนต่างหาก อ๊า!!"