7
1022 คำ
Chapter 7
“นี่โกหกพี่ว่าท้องอย่างนั้นเหรอ” คราวนี้ปกโกรธจริง ๆ เขาเป็นห่วงเธอแทบแย่ แต่เธอโกหกเขาว่าท้อง
เธอต้องการอะไร
“นี่ถึงขนาดโกหกว่าท้องเพื่อจะจับหลานชายของฉันอย่างนั้นเหรอ เธอนี่มันหน้าด้านไร้ยางอายจริงๆ” ปู่ปกรณ์ด่าทออย่างเกลียดชัง
“นี่เธอโกหกอย่างนั้นเหรออรอิน กลับไปซะ กลับไปได้แล้ว ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ ไม่มีสิ่งที่เธอต้องการแน่นอน”
“พี่รักเขาไม่รักอร อรเข้าใจแล้ว ส่วนเรื่องท้องอรก็แค่อยากรู้ว่าพี่จะอยากมีลูกกับอรไหม อยากสร้างอนาคตด้วยกันไหม แต่ตอนนี้อรอรู้แล้ว” อรอินพูดทั้งน้ำตา
“เธอทำตัวเองอรอิน” ปกยอมรับว่าหงุดหงิดที่เรื่องทุกอย่างเป็นแบบนี้ บอกให้อยู่เงียบ ๆ กลับมาโวยวาย แล้วเขาก็จำต้องพูดแบบนี้ออกไป
เธอจะหาว่าเขาใจร้ายไม่ได้นะ
“ได้ยินชัดเต็มสองรูหูแล้วใช่ไหม ได้ยินแล้วก็ไสหัวไปได้แล้ว หลานชายของฉันไม่เอาผู้หญิงแบบเธอ อย่าฝันหวานไปเลย” ปู่ปกรณ์เหยียดยิ้มสะใจที่กำจัดผู้หญิงไม่ดีออกจากชีวิตหลานชายได้สำเร็จ
“ไหวไหม” ร่างที่เซทำให้ปานวาดต้องรีบเอ่ยถาม
“ฉันโอเค” รู้ตอนนี้ ดีกว่ายอมเป็นคนโง่จนโดนทิ้ง เธอยืดอกหยัดกายขึ้นมา อรอินบอกตัวเองว่าจะเลิกรักผู้ชายเลว ๆ คนนี้ให้ได้ แม้ว่ามันจะยากเพียงใดก็ตาม
“ขอถามคำนึง” อรอินมองหน้าปก ไม่มีเสียงสะอื้นออกมาจากเธออีก เธอรวบรวมสติที่จะไม่ร้องไห้ออกมาให้ใครสมเพชเวทนาอีก
“ถามอะไร” ปกมองใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาของเธอ แววตาเจ็บปวดนั้นทำให้เขาปวดใจไปด้วย น้ำเสียงของเธอสั่นเครือจนเขาสัมผัสได้
“ตลอดระยะเวลาที่เราอยู่ด้วยกันพี่ปกเคยรักกันจริงบ้างไหมคะ” อรอินถามเสียงสั่น
“เธออยากรู้จริงๆ น่ะเหรอ” เขาถามกลับ
“ค่ะ อรจะได้ตาสว่างสักที”
“มั่นใจใช่ไหมว่าทนฟังได้” เขาอยากให้เธอรีบกลับไป ดีกว่ามาทนฟังคำโกหกแสนเจ็บปวดที่เธอจะได้รับจากเขา
“พูดมาเถอะค่ะ คงไม่มีอะไรจริงไปกว่านี้อีกแล้ว”
“ไม่เคยรัก” ว่าจะไม่ร้องไห้ พอเขาพูดแบบนั้นออกไป เธอก็ร้องไห้โฮออกมา
“แล้วพี่ทำดีกับอรทำไม ดูแลอรทำไม”
“ฉันหวังในตัวเธอไง ถึงจะได้ยากหน่อยตั้งเกือบสองปี แต่พอได้แล้วเธอก็ยอมฉันมาตลอดไม่ยากอย่างที่คิด”
“นี่คือสิ่งที่พี่คิดเหรอ ฮึก ๆ ฮือ ๆ” อรอินกลับมาสะอื้นอีกครั้ง เธอเหมือนคนบ้า ทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้ ทั้งสะอึกสะอื้น ตัวกระตุก ดวงตาแดงก่ำไปหมด
ปกมองภาพนั้นแล้วรู้สึกสะเทือนใจ เขาว้าวุ่นใจไม่ไปหมด แต่เขาต้องเล่นละครนี้ให้จบ แกล้งทำเป็นไม่รักเธอ เพื่อให้ปู่ของเขาเชื่อ แล้วค่อยไปง้อเธอเอาก็ได้
เขามั่นใจว่าเธอรักเขาสุดหัวใจ ตั้งแต่เธอยอมเขา เธอก็ไม่เคยขัดใจเขาเลยสักครั้ง เธอเอาอกเอาใจเขาสารพัด มองเขาด้วยสายตารักใคร่ไม่เคยเปลี่ยน ถ้าเขาอธิบายให้เธอฟัง ทุกอย่างก็คงจะกลับมาเหมือนเดิม ให้คุณปู่เซ็นเอกสารให้เขาทั้งหมด แล้วปลดเกษียณตัวเองซะ เขาก็จะหย่าขาดจากน่านฟ้า และแต่งงานกับอรอินในทันที เขามั่นใจว่าอรอินจะต้องเข้าใจและให้อภัยเขาแน่ ๆ
ไม่มีประโยคคำพูดอะไรอีก อรอินเดินตัวแข็งออกไปจากที่นั่นในทันที โดยมีปานวาดวิ่งตามออกไปเพราะเป็นห่วงเพื่อน
“แกทำดีมากตาปกที่กำจัดเห็บหมัดปรสิตออกไปจากชีวิตได้สำรเจ แกต้องแต่งงานกับหนูฟ้าดี ๆ อย่าแอบกลับไปหานังนั่นอีก แล้วที่แกแอบไปดูแลคบหากับมันถึงสามปีโดยไม่ให้ปู่รู้ ปู่จะยกโทษให้ ถ้าแกสัญญากับปู่ว่าจะไม่นอกคอกอีก” เมื่อเห็นว่าหลานชายเด็ดขาดขนาดนี้ ปกรณ์จึงไม่บีบบังคับหรือด่าว่าอะไรอีก ไม่อยากกวนตะกอนในน้ำให้ขุ่น ขอแค่หลานชายแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับน่านฟ้า เรื่องทุกอย่างก็จบ
อรอินกลับมาถึงห้องก็ร้องไห้อย่างหนัก ในขณะที่ปานวาดคอยช่วยปลอบใจและอยู่เป็นเพื่อนไม่ไปไหน
“ฉันขออยู่คนเดียวนะวาด”
“แกจะอยู่ที่นี่ต่อเหรอ” ประโยคของเพื่อนทำให้อรอินชะงัก
ใช่สิ! นี่มันไม่ใช่คอนโดฯ ของเธอ เธออยู่ที่นี่จนเผลอคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองไปแล้ว
“ท่าทางปู่วายร้ายนั่นคงไม่ปล่อยแกไปง่าย ๆ แน่ ฉันว่าดีไม่ดีจะส่งคนมาเก็บแกที่บังอาจไปยุ่งกับหลานชายหัวแก้วหัวแหวนของเขา ฉันว่าแกไม่ควรอยู่ที่นี่ต่ออีกแล้วนะ”
“แล้วจะให้ไปอยู่ที่ไหน” อรอินเอ่ยถาม
“ไปอยู่กับฉันไง แกลืมไปแล้วเหรอว่าแกยังมีฉันอยู่” ประโยคของปานวาดทำให้อรอินโผเข้ากอดเพื่อนรักในทันที
“เก็บของเถอะ แกไปอยู่กับฉัน ไม่ต้องห่วงฉันจะดูแลแกเอง”
“ขอบใจนะวาด” อรอินไม่ลังเลที่จะเก็บของ เธอเอาเฉพาะของใช้และเสื้อผ้าที่หาซื้อเองจากน้ำพักน้ำแรงของเธอ ส่วนอะไรที่เขาเคยซื้อให้ เครื่องประดับล้ำ แม้แต่แหวนเพชรน้ำงามที่เธอมักหวงแหนเสมอก็ทิ้งเอาไว้ในลิ้นชักหัวเตียง
รองเท้า กระเป๋าแบรนด์เนมที่เขาซื้อให้ เธอก็ไม่นำติดตัวไปสักชิ้น
- ผู้เขียน
