“รถพี่จอดอยู่ตรงนั้นไปเถอะ” และมันก็เหมือนเดิม พี่โซ่ไม่ปริปากตอบคำถามของฉันเลยแม้แต่วลีเดียว แถมยังเฉไฉคล้ายกับพยายามปิดบังอะไรบางอย่าง
การที่เขาเป็นแบบนี้ ฉันจึงไม่สามารถคิดเป็นอื่นได้เลย นอกจากว่า สิ่งที่ฉันได้รับจากพวกเขาทั้งคู่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนมันเป็นเพียงแค่ฉากบังหน้า คำว่า ‘แฟนเก่า’ อะไรนั่นก็คงเป็นแค่การเล่นละครตบตาเพียงเท่านั้น
ยิ่งนึกย้อนไปถึงวันแรกที่ฉันเข้ามาเหยียบมหาวิทยาลัยด้วยแล้ว…
‘ซิน นู้นๆ พี่อาร์มเดือนคณะวิศวฯ หล่อป่ะ?’
‘ก็น่ารักดีอ่ะ’
‘เห็นเขาบอกว่าเมื่อก่อนไม่ได้หล่อขนาดนี้นะ แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยก็หล่อปังพังมดลูกแบบนี้เลยอ่ะ… หูยชอบอ่ะแก ไปขอเบอร์พี่เขาให้หน่อยดิ’
หรือแม้แต่ครั้งแรกที่ฉันได้มีโอกาสได้คุยกับพี่อาร์มแบบซึ่งๆ หน้า
‘พี่อาร์มคะ’
‘ซะ… ซิน!?’ ตอนนั้นเขาอุทานชื่อฉันออกมาดังมากตอนที่เราเผชิญหน้ากันแบบตรงๆ ท่าทางดูตกอกตกใจเป็นที่สุด
