“พี่ไม่น่ามาที่นี่เลย” และมันก็เป็นอีกครั้งที่เขาพูดอะไรซ้ำๆ จนเกิดเป็นภาพซ้อนของเด็กชายตัวอ้วนกลมปรากฏอยู่ตรงหน้า
ต่อให้ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเป็นเด็กผู้ชายที่ฉันนึกถึงอยู่บ่อยๆ ก็ตาม แต่หลายสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันกลับบอกชัดเจนว่า เขานี่แหละคือคนคนนั้นจริงๆ
“เมื่อวานที่พี่เจอซิน พี่ดีใจมากเลยนะ” พี่แท็คพูดน้ำเสียงดีอกดีใจแต่ในขณะเดียวกันสีหน้าและท่าทางของเขาก็ยังเหมือนคนรู้สึกผิดอยู่ดี “ที่พี่กลับมาที่นี่ เพราะพี่อยากจะคุยกับซินเรื่องเมื่อก่อน…”
“…” ฉันไม่ตอบ ความรู้สึกในตอนนี้มันหลากหลายจนฉันไม่รู้ว่าควรจะรู้อะไรก่อนดี ระหว่างตกใจ ดีใจ โกรธ หรือว่าใจหายที่เขาพยายามจะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตกับฉันอีกครั้ง
“ไหนๆ เราก็เจอกันแล้ว พี่ขอพูดให้ซินรับรู้ไว้ตอนนี้เลยได้ไหม?” คนตัวสูงตรงหน้าเอ่ยปากร้องขอเสียงอ่อน ซึ่งฉันเองก็ได้แต่พยักหน้าส่งๆ แทนคำตอบ ที่ทำแบบนั้นเพราะฉันเข้าใจความหมายถึง
