สุดท้ายฉันก็พยศได้ไม่นาน เมื่อผู้ชายเผด็จการจัดการบึ่งรถออกจากพื้นที่จอดรถของผับดังในเวลาต่อมา
นี่มันก็เกือบ 20 นาทีมาแล้ว ที่ฉันและพี่โซ่เอาแต่นั่งเงียบตลอดเวลาที่อยู่ภายในรถคันหรู ฉันไม่ได้มองหน้าเขาและไม่คิดที่จะมองด้วยซ้ำ ระหว่างเรามีแต่ความอึดอัดซึ่งก่อให้เกิดความวุ่นวายใจ
ฉันโกรธ โกรธมากแต่ทำอะไรไม่ได้ และยิ่งรู้สึกโกรธหนักเขาไปใหญ่ เมื่อเรื่องที่ค้างคาใจไม่ยอมสลายหายไปตามระยะเวลา
“…”
“…”
จาก 20 นาทีกลายเป็นหนึ่งชั่วโมง โดยที่เราทั้งคู่ก็ยังเอาแต่นั่งเงียบ จนกระทั่งบรรยากาศนอกตัวรถเริ่มเปลี่ยนไป กลายเป็นสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยสำหรับฉัน แต่หากคุ้นตา และแล้วคนที่ทำลายความเงียบตลอดหนึ่งชั่วโมงลง มันก็ดันเป็นผู้หญิงขี้วีนแบบฉันเสียเอง
“พี่พาหนูมาที่นี่ทำไม!?” ฉันโวยวายเมื่อรถหยุดลงที่หน้าประตูรั้วสูงใหญ่ ซึ่งดันไม่ใช่บ้านหรือหอพักของฉันอย่างที่คิด แต่มันดันเป็นบ้านหลังโตที่ฉันเคยมีโอ
