‘เธอใช่ซินหรือเปล่าอ่ะ?’ คนตัวใหญ่ตรงหน้าถามเสียงหนักแน่น พร้อมทั้งหรี่ตาลงคล้ายกับจะพิจารณาอะไรบางอย่าง ส่วนปากก็ถามคำถามที่สอง “ซินที่เคยเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลายเซนต์พีพีลีใช่ไหม?”
“ค่ะ… ใช่” ฉันตอบแบบไม่เต็มเสียงนัก ไอ้อาการใจสั่นในอกก็เช่นกัน
“จริงดิ จำพี่ได้ไหมซิน!?” ชายแปลกหน้าถามเสียงดีอกดีใจ พลางชี้นิ้วจิ้มอกตัวเอง “นี่พี่แท็คไง ไอ้อ้วนของซินอ่ะ” คำพูดแนะนำตัวของเขาทำฉันชะงักนิ่งไปครู่ใหญ่ แต่ไม่ใช่กับความคิดที่เริ่มนึกย้อนอดีตต่อจากตอนที่นั่งอยู่ในรถ
‘ซินสวยจัง สวยอย่างกับเจ้าหญิงแหนะ’
‘พี่พูดอะไรอ่ะ เลี่ยนชะมัด’
‘ก็มันจริงนี่ พี่อ้วน แถมหน้าตาสุดจะน่าเกลียด ได้อยู่ใกล้ๆ ซินแบบเนี่ย เหมือนฝันเลย’
‘เลิกพูดงี่เง่าได้แล้ว พี่ก็คือพี่ พี่เป็นไอ้อ้วนของหนูก็พอ’
“ซิน!” ฉันสะดุ้งเมื่อถูกเขาปลุกจากภวังค์อีกครั้ง จำต้องช้อนตามองคนตัวสูงตรงหน้า ซึ่งยังคงรอยยิ้มของความดีใจเอาไว้
พี่
