“คุยกันอยู่ได้ ลำไย!” พี่โซ่ในตอนนี้กำลังขมวดคิ้วคล้ายไม่พอใจอะไรสักอย่าง แต่เขาไม่ได้หันมองฉันหรือพี่ทันต์หรอกนะ มือของพี่โซ่ยังคงกำพวงมาลัยรถเอาไว้แน่น ส่วนคนที่พูดแทรกขึ้นมา มันดันเป็นพี่ทันต์ที่น่าจะรู้สึกตกใจกับการหักเลี้ยวรถที่โคตรจะอันตรายของเขานั่นแหละ
“ขับรถอะไรของมึง ขับแบบนี้มันอันตรายนะเว้ย…”
“ลงจากรถ” แต่เหมือนพี่โซ่จะไม่ฟังเสียงคำพูดต่อว่าของพี่ทันต์เลยสักนิด แถมยังพูดขัดออกมาหน้านิ่งๆ
“อะไรนะ?” จนคนฟังย้อนเสียงหลง
“บอกให้ลงจากรถ”
“มึงไล่กูเหรอโซ่!”
“ลงจากรถ” เวลาในตอนนี้เหมือนกับพี่โซ่ถูกตั้งโปรแกรมให้พูดได้เพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้น ต่างจากพี่ทันต์ที่ดูจะแปลกใจ และไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น
“จากตรงนี้กูต้องเดินวนอ้อมโลกอีกไกลเลยนะมึง มึงช่วยขับไป…”
“ลงจากรถ แล้วเดินวนไปครับ”
=_= ‘กระโปรงซินสั้นไปนะ เดี๋ยวก็โดนครูดุหรอก’
‘ก็ช่างครูสิ หนูใส่สั้นๆ แบบนี้ พี่ไม่ชอบ
