“หล่อนเปลี่ยนเองมันช้า เดี๋ยวพี่เปลี่ยนให้ดีกว่า”
“จะทำอะไร!?” สิ้นคำพูดสองแง่สองง่ามนั่น ฉันก็ใช้มือดันตัวพี่โซ่ออกห่างทันที แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเหนียวกว่าที่คิดนัก
“หูหล่อนตึงหรือไง? บอกว่าจะเปลี่ยนกระโปรงให้” แถมยังหน้าด้านหน้าทน หน้ามึนทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติเสียอย่างงั้น
“หยุดนะ!” ฉันพยายามปราม พลางกระเสือกตัวลงจากขอบอ่าง แต่ก็ไม่วายถูกพี่โซ่ให้ร่างกายขวางเอาไว้อยู่ดี
“ชักช้า แม่รอจะนานนะ” น้ำเสียงเขากดต่ำลงเรื่อยๆ เหมือนพวกโรคจิตในหนังยังไงอย่างงั้น โดยเฉพาะกับในสถานการณ์อย่างนี้ ต่อให้เขาจะเป็นพวกอนุรักษ์ไม้ป่าเดียวกันก็เถอะ แต่เขาก็เคยแกล้งลวนลามฉัน(ได้อย่างน่าใจหาย)มาก่อน
“หนูเปลี่ยนเองได้!” เพราะงั้นการหาทางหนีทีไล่ดูจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด แม้ว่าความหวังของฉันจะดูเป็นศูนย์ก็ตาม
“หล่อนนี่ฟังภาษาไทยไม่ออกหรือไง?” เขาพูดประโยคนั้นออกมา แทบจะวินาทีเดียวกับที่ฉันจงใจง้างมือขึ้
