‘ใครบอกว่าพี่หวงอาร์ม… พี่หวงซินต่างหาก’
ฉันยังคงอยู่ในอาการอึ้งกิมกี่ต่อคำพูดดังกล่าว แต่ก็อึ้งได้ไม่นานหรอก เมื่อท่าทางมาดแมนที่พี่โซ่แสดงออกมาให้เห็นเริ่มเปลี่ยนไป
เขาเริ่มทำเป็นเดินเขย่งเท้าเสมือนว่าตัวเองอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ กระโดดลงจากบันไดทางขึ้นตึกเข้าหากลุ่มเพื่อนซึ่งประกอบด้วยพี่อาร์ม ใบหม่อน และชายแปลกหน้าอีกคน
ไม่ใช่แค่นั้นแต่เขายังตวัดหางตามองมาที่ฉัน เหยียดริมฝีปากเหมือนๆ กับสายตาที่ใช้จ้องจิก ส่วนปากก็ต่อว่า
“นี่หล่อน! จะเป็นชะนีหรือสล็อต ชักช้ายืดยาดอืดอาดอยู่นั่นแหละ!”
ฉันจิ๊ปากใส่ท่าทางดังกล่าวของเขาอย่างนึกหมั่นไส้ รีบเดินทิ้งส้นตึงๆ เดินตรงไปยังกลุ่มพี่อาร์มที่รออยู่
ขอโทษแล้วกันถ้าก่อนหน้านี้ฉันเผลอคิดอะไรโง่ๆ ว่าเขาแมน
เอาเป็นว่าฉันขอถอนคำพูด !
ฟึ่บ!
มือข้างถนัดรีบคว้าแขนใบหม่อนเพื่อนคนสำคัญดึงตัวเธอออกจากกลุ่ม นำหน้าพวกเขาทั้งสามคนไปแบบไม่สนใจ แต่ก็ไม่วาย
