เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน...
หวานใจวางไดร์เป่าผมลง ขณะนัยน์ตาหวานคมเบนมองกรอบรูปหน้ากระจก ภาพถ่ายของเธอในชุดนักศึกษาคู่กับอัศนีในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกัน เขากอดคอเธอ ยิ้มให้กล้องอย่างติดจะ ‘เก๊ก’ ขณะที่หวานใจยืนกอดตำราเรียน ยิ้มอ่อนๆ ให้ ‘ตากล้อง’ เช่นกัน
เธอเจอปราโมทย์ครั้งแรกที่ห้างสรรพสินค้าติดกับรั้วมหาวิทยาลัยนั่นแหละ
วันนั้นอัศนีไปรับเธอถึงหอพักเพื่อพาไปเลือกซื้อของขวัญวันเกิดให้แฟนสาวของเขาในขณะนั้น และได้เจอกันโดยบังเอิญ ปราโมทย์เป็นเพื่อนสมัยมัธยมของอัศนี เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดีค่อนไปทางหล่อใสแต่งตาม เทรนด์แฟชั่นจ๋า พอๆ กับอัศนีนั่นล่ะ
หลังจากนั้นก็ยังบังเอิญพบกันอีกบ่อยๆ จนแม้สาวขี้ลืมที่จำหน้าคนไม่เก่งอย่างหวานใจยังจำปราโมทย์ได้แม่น อัศนีเป็นคนดี... หวานใจจึงคิดเองเออเองอย่างอ่อนเดียงสาต่อการใช้ชีวิตว่าปราโมทย์เองก็คง ‘ดี’ เช่นกัน
แต่เธอคิดผิด!
บ่ายวันหนึ่งท
