รถพอร์ชสีดำสนิทเคลื่อนออกจากคอนโดมิเนียมแห่งนั้นอย่างเนิบช้า ก่อนจอดนิ่งอยู่ตรงประตูทางเข้าเพราะเจ้าของรถอดมองขึ้นไปยังระเบียงของชั้นสิบไม่ได้ ตำแหน่งห้องของหวานใจนั้นปิดเงียบ หากแต่ผ้าม่านที่บานหน้าต่างกลับขยับน้อยๆ บ่งบอกให้รู้ว่าเธอคงเพิ่งลุกขึ้นมาดึงมันปิดได้ ไม่นาน
ชายหนุ่มถอนหายใจหนัก
มือหนาหยิบบลูทูธขึ้นเสียบเข้าหูก่อนกดโทรออกหาอัศนีขณะเคลื่อนรถออกไปผจญกับปัญหารถติดที่สี่แยกกลางเมือง รอสายอยู่ครู่หนึ่ง อัศนีก็กรอกเสียงกลับมาพร้อมเสียงซ่าที่โกรกเข้ามาในสายโทรศัพท์
“เออ รอแป๊บนะตรงนี้ลมแรง เมเม่ครับ ผมขอตัวรับโทรศัพท์สักครู่นะครับ”
“ตามสบายค่ะคุณสายฟ้า”
เสียงหวานๆ ที่ลอดผ่านปลายสายเข้ามาทำเอาปฏิญญามุ่นคิ้ว ไม่อยากคิดเลยว่าอัศนีอยู่ที่ไหน และไปทำอะไรกับเมธาวี ดาราสาววัยขบเผาะที่กำลังดังเปรี้ยงขณะนี้ แม้จะเป็นเพลย์บอยหนุ่มตัวฉกาจ แต่อัศนีมีกฎประจำใจของตัวเองอยู่อย่างคือจะไม่กินไก่
