เสียงกระดิ่งหน้าร้าน และอากัปกิริยาเหมือนเห็นคนรู้จักของพนักงานหน้าเคาน์เตอร์นั้นทำให้หวานใจยืนตัวเกร็งอย่างอดคิดไม่ได้ว่าเป็นเขาหรือเปล่า เธอเผลอจิกเล็บตัวเองที่วางบนเคาน์เตอร์เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาทุกขณะ ก่อนหลับตาปี๋ กลั้นหายใจ เมื่อชายหนุ่มร่างสูงในชุดพนักงานร้านกาแฟมาหยุดยืนเคียงข้าง จนไหล่แทบชนกัน
“เดี๋ยวจะไปซื้อข้าวนะ พี่เอาไรป่ะ?”
เสียงห้าวๆ ไม่คุ้นหูของเด็กหนุ่ม ทำให้หวานใจลืมตามองคนข้างๆ ทันที เขาเป็นพนักงานร้านกาแฟที่น่าจะทำพาร์ทไทม์เพราะยังดูวัยรุ่นจ๋าและเรียกพนักงานสาวตรงหน้าเธอว่า ‘พี่’ เขาหันมองมาเช่นกัน ก่อนสะดุ้งน้อยๆ แล้วรีบถอยห่างเมื่อเพิ่งรู้ตัวว่ายืนชิดลูกค้าเกินไป พร้อมกับก้มศีรษะนิดๆ
“ขอโทษครับ”
หวานใจยิ้มรับอย่างฝืนๆ ก่อนจ่ายเงินค่ากาแฟแล้วก้าวออกจากร้านที่กรุ่นด้วยกลิ่นกาแฟคั่วบดปนกับกลิ่นหอมของดอกไม้ประดับ ด้วยหัวใจที่ว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก
นี่เธอก
