เลือกแล้วว่าจะรัก

“ทำตัวแรดเหมือนแม่แกไม่มีผิด” “พ่ออย่ามาว่าแม่หนูนะ” “เออ แตะต้องมันไม่เคยได้ ถ้ามันดีทำไมมันไม่เอาแกไปอยู่ด้วยล่ะ ทำไมมันถึงหนีไปกับไอ้ฝรั่งนั่นคนเดียว แล้วทิ้งแกไว้กับฉันที่นี่” ชายร่างสูงใหญ่มีพุงยื่นออกมา ใบหน้ามีหนวดเครายิ่งทำให้ดูน่ากลัว ยืนตัวสั่นหน้าดำหน้าแดง เพราะการถกเถียงกับบุตรสาว ที่ไม่ได้ดั่งใจเสียเท่าไหร่ ขยันหาแต่เรื่องอับอายขายขี้หน้ามาให้ไม่เว้นแต่ละวัน โดยเฉพาะเรื่องผู้ชาย ที่ลอยมาเข้าหูไม่ได้หยุดหย่อน เดินไปทางไหนชาวบ้านก็ซุบซิบนินทากันให้สนุกปาก และวันนี้ยังมีผู้ชายมาส่งถึงหน้าบ้าน ส่วนบุตรสาวที่กล้าต่อปากต่อคำกับผู้ให้ชีวิต ก็ยืนตัวสั่นใบหนาแดงก่ำไม่แพ้ผู้เป็นพ่อ แววตาสั่นระริกกับสิ่งที่ผู้เป็นพ่อกล่าวมาข้างต้น เปรียบเสมือนแผลในใจที่ไม่สามารถรักษาให้หายได้เสียที “จะทำอะไรคิดถึงหน้าฉันบ้าง ชาวบ้านชาวช่องเขานินทากันให้สนุกปาก ว่าแกแรดกับผู้ชายที่ร้านเหล้า อยากไปทำงานฉันก็ให้ไป แต่ทำไมถึงไม่ทำตัวดีๆ จะสร้างความอับอายให้ฉันไปถึงไหนกัน” “พอแล้วพ่อ มะปรางมันเสียใจแย่แล้ว อย่างน้อยมันก็ลูกพ่อนะ” นางผ่อนเอ่ยเตือนสามี เมื่อเห็นว่าเรื่องราวเริ่มจะบานปลายไปกันใหญ่ แม้นางจะได้ชื่อว่าเป็นแม้เลี้ยง แต่นางก็ไม่ได้รังเกียจเดียดฉันท์ลูกเลี้ยงแต่อย่างใด อีกอย่างมะปรางก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจ หรือต่อต้านอะไรนางเลยด้วยซ้ำ นางก็อยู่ของนาง ส่วนมะปรางก็อยู่ในส่วนของเธอ แม้กระทั่งนางมีลูก มะปรางก็ไม่ได้กลั่นแกล้งหรือพูดจาไม่ดีใส่ ตรงกันข้ามมะปรางยังช่วยเลี้ยงให้ด้วยซ้ำ จะมีปัญหาก็แต่กับผู้เป็นพ่อนี่แหละ ที่อารมณ์ร้อน ไม่ยอมฟังอะไร ได้ยินชาวบ้านพูดก็เอามาลงที่ลูกสาว จนบางครั้งนางก็สงสารมะปราง จนอยากจะแนะแนวทางให้หนีไปอยู่ที่อื่นสักพัก ให้คนใจร้อนได้รู้สึกตัวซะบ้าง “ลูกไม่รักดีน่ะสิ” “หนูถามจริงๆ เลยนะพ่อ ถ้าบ้านหลังนี้ไม่มีหนูอยู่ พ่อจะมีความสุขไหม หรือว่าการที่พ่อเห็นหน้าหนู มันทำให้พ่อไม่มีความสุขหรือเปล่า” “ทำไม มีงานมีการทำแล้วแกจะปีกกล้าขาแข็ง ออกไปใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกหรือไง หรือว่าจะไปอยู่กับผัว ไปเก็บเสื้อผ้าสิ จะได้ไปอยู่กับมันสมใจอยาก ไม่ต้องมาสนใจฉัน ฉันจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่ต้องมาสนใจ” “นี่พ่อไล่หนูเหรอ” เอ่ยถามเสียงสั่นเครือ มองหน้าผู้เป็นพ่อด้วยความเสียใจ “ก็แกอยากไปอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง เหอะ! เลี้ยงดูกันให้มันได้ล่ะ ไม่ใช่ท้องป่องแล้วก็ถูกมันเฉดหัวทิ้ง ฉันได้อับอายขายขี้หน้าชาวบ้านชาวช่อง ที่ลูกสาวท้องไม่มีพ่อ” “ผมขอโทษนะครับที่ต้องพูดแทรก ถ้าคุณน้าอนุญาต ผมก็จะพาน้องเขาไปอยู่ด้วยเลย และผมก็จะรับผิดชอบในสิ่งที่ผมทำ ถ้าน้องท้องผมก็จะรับผิดชอบน้องและลูกในท้องเอง” “เออ ทำให้มันได้เหมือนอย่างที่พูดล่ะ ไม่ใช่ดีแต่ลมปาก ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าแกสองคนจะไปได้สักกี่น้ำ” พูดจบคนแก่เจ้าอารมณ์ก็เดินขึ้นบันไดบ้านที่เป็นตึกแถวสามชั้นไป นางผ่อนก็ได้แต่ส่ายหน้า มองตามหลังสามีไปจนลับสายตา จึงหันมาสนใจลูกเลี้ยงที่ยืนตาแดงก่ำอยู่ที่เดิม “มะปราง” “หนูฝากน้าผ่อนดูพ่อหน่อยนะจ๊ะ” “มีอะไรก็โทรหาน้าได้ตลอดเวลา พ่อเขารักมะปรางมาก พอรักมากก็จะเป็นแบบนี้ น้าไม่อยากให้มะปรางโกรธหรือเกลียดพ่อตัวเองนะ มันบาป แต่ถ้ามะปรางอยากไปพักผ่อน รักษาความรู้สึกตัวเองสักพักก่อนก็ได้ มีเงินมีทองติดตัวหรือเปล่า” “หนูมีเงินเก็บอยู่จ้ะ เดี๋ยวหนูจะโทรมาถามข่าวคราวพ่อกับน้าบ่อยๆ นะ” “โชคดี ไม่ต้องเป็นห่วงพ่อ เดี๋ยวน้าดูแลให้”