อิสลินอยากร้องไห้ออกมาดัง ๆ ทั้งที่กำลังจะหมดแรง อีวี่ช่างไร้เดียงสาและคงไม่มีวันรู้ว่าจอมซาตานไม่มีวันอภัยให้และเห็นใจทาสของเขา หญิงสาวน้ำตาคลอเต็มเบ้าเมื่อแม่หนูน้อยแนบฝ่ามือลงบนแก้มซีด
“มามี้ขา...อย่าร้องไห้นะคะ เดี๋ยวมามี้ก็หายแล้ว”
“อีวี่...มามี้...ขอโทษ” ลูกสาวของเธอไม่มีวันเข้าใจว่าคนเป็นแม่ปวดร้าวมากแค่ไหนที่กำลังจะปกป้องหัวใจตัวเองไม่ได้ หากวันหนึ่งเซอร์เรนัล์ฟหยุดทำร้ายความรู้สึกของเธอแต่พรากเอาอีวี่ไป เธอจะทำเช่นไรยังมืดมน
ในเวลาเดียวกันที่แม่บ้านวัยกลางคนมุ่งตรงกลับไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงยืนอยู่ที่วิหารจำลองของเทพีอัฟโฟรไดท์ เซอร์เรนัล์ฟนั่นเอง เมื่อเห็นว่าเป็นเจ้าของคฤหาสน์คนใหม่นางจึงรีบเดินเข้าไปหา
“คุณเซอร์เรนัล์ฟคะ” พอป้าลิลลี่เรียกเจ้าของใบหน้าคร้ามเข้มจึงหันมาทว่าดูเคร่งขรึมกว่าปกติที่เคยเห็น
“มีอะไรหรือครับ ป้าลิลลี่?”
“คุณอีฟค่ะ...คุณอี
