“แต่ในความรักไม่มีเหตุผลหรอกค่ะ” เรเน่ต์แย้งขณะเดินมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม หญิงสาวช้อนมองใบหน้าหล่อเหลาที่ดวงตาคู่นั้นทอดมองไปยังสวนกุหลาบที่ดอกของมันสะท้อนสีสันสดสวยท้าทายแสงแดด
“คุณคิดเหมือนฉันหรือเปล่าคะ เซจ ว่าคนบางคนฉลาดกับทุกเรื่อง แต่กลับมาโง่เง่าไม่เข้าใจอยู่แค่เรื่องเดียว...คือความรัก”
ไม่มีความคิดเห็นใดจากบุรุษตรงหน้า เรเน่ต์เจ็บจี๊ดในใจเมื่อนัยน์ตาสีฟ้าเข้มที่เคยแทบจะหลอมละลายเธอได้บัดนี้สะท้อนเพียงความเฉยเมยเฉื่อยชา เกิดอะไรขึ้น...เขายกเลิกการเดินทางไปเดย์ตันก็เพราะแม่ม่ายแสนสวยคนนั้นใช่หรือไม่ คิดมาถึงแค่นี้ก็แทบจะทนไม่ไหว ถ้าไม่คิดทำอะไรสักอย่างเซอร์เรนัล์ฟต้องหลุดมือเธอไปในสักวัน
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อิสลินรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อความมืดโรยตัวลงมาห่มคลุมท้องฟ้าจนมืดหมองไปหมด ก่อนนิทราอันยาวนานหญิงสาวรับรู้ว่ามีนายแพทย์เข้ามาดูอาการและจัดยาให้ท่ามกลางความเป็นห่วงเป็นใยของป้าลิลลี่แล
