นางร้ายทะลุมิติ (ยุค70)

บทที่ 8 ฟาดไม่ยั้ง

เมื่อหลี่ตวนได้ยินหลานสาวอย่างหลี่อิงอิงพูดก็ทำให้ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อีกแล้ว ทำได้เพียงก็ชี้หน้าด่าหลานสาว

“แกมันอกตัญญู ฉันเป็นปู่ของแกนะ ไม่ว่ายังไงฉันก็จะให้เจ้ารองอยู่ที่บ้านเจ้าสามเหมือนเดิม”

“ฉันไม่เถียงว่าคุณคือปู่ของฉัน ตั้งแต่หลี่อิงอิงห้าขวบพ่อแม่ก็ถูกบ้านใหญ่สั่งให้แยกบ้าน พ่อกับแม่ยังต้องส่งอาหารให้กับบ้านใหญ่มาตลอดทุกปี เพื่อแสดงความกตัญญู แต่ฉันถามหน่อยนะคะว่าตั้งแต่นั้นมาคุณปู่เคยสนใจบ้านสามบ้างไหม ก็ไม่เลย

จนแม่จากไปพ่อก็ยังต้องส่งอาหารให้เหมือนเดิมทั้งๆที่แรงงานบ้านฉันมีเพียงพ่อคนเดียว จนมาถึงวันที่พ่อป่วยตายไป คุณปู่ยังเห็นด้วยกับลุงรองให้มาอยู่ที่บ้านฉัน ตั้งแต่วันนั้นคุณปู่เคยมาดูฉันบ้างไหม หากจะมาบอกว่าฉันคือหลานสาว มีปู่ย่าที่ไหนบ้างทำแบบนี้ ช่วยตอบฉันหน่อยได้ไหมคะ”

หลี่อิงอิงยังคงพูดนิ่งๆไม่แสดงอารมณ์ แต่ในส่วนลึกๆ กลับมีความเจ็บแค้น เธอคิดว่าอาจจะเป็นความรู้สึกของร่างเดิมที่ฝังอยู่

“แล้วที่ฉันต้องการที่จะทวงบ้านตัวเองคืนมันผิดตรงไหน บ้านก็ของฉัน เงินก็ของฉัน ฉันทวงแค่บ้านคืนมันดีแค่ไหนแล้ว ที่ฉันไม่ทวงเงินคืนด้วย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเงินที่ลุงรองเอาไปนั้นมันเท่าไหร่ หลี่อิงอิงคนเดิมยอมมามากเกินไปแล้ว และฉันจะไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบอีก ฉันหวังว่าทุกคนจะเข้าใจ”

“แกนังหลานชั่ว แกจะทำให้ฉันช็อกตายใช่ไหม” หลี่ตวนโกรธแทบจะกระอักเลือดที่หลานสาวตัวดีไม่ไว้หน้าเขาเลยสักนิดเดียว

“ไม่เลยค่ะปู่ ปู่ยอมรับความจริงเรื่องนี้ไม่ได้มากกว่า หากใครจะว่าฉันเลว ฉันยอมรับ หากใครจะว่าฉันอกตัญญูเรื่องนี้ฉันไม่ยอมรับเพราะว่าพ่อและแม่ฉันตายหมดแล้ว ฉันจึงไม่ต้องกตัญญูกับใครอีก นอกจากคนที่ช่วยเหลือฉันมา”

“แก แกมันชั่วเหมือนแม่แกไม่มีผิด เจ้าสามไม่น่าทิ้งเลือดชั่วอย่างแกไว้เลย แกน่าจะตายไปพร้อมพ่อของแก”

หลี่ตวนด่าลามไปถึงแม่ของหลี่อิงอิง และทำให้เส้นความอดทนของเธอขาดผึง

"ปู่ด่าฉัน ฉันทนได้ แต่อย่ามาด่าถึงแม่ของฉัน ท่านไม่ได้รับรู้เรื่องนี้ด้วย อย่าลามปามค่ะ แล้วจะหาว่าหลี่อิงอิงคนนี้ไม่เตือน”

หลี่อิงอิงรับรู้ได้ว่าร่างกายนี้รักพ่อและแม่มากขนาดไหน

“แกจะทำไมไอ้หลานชั่ว” หลี่ตวนตอนนี้ก็อดทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เพราะไม่มีใครกล้าหักหน้าเขาขนาดนี้

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมมาทะเลาะกันเสียงดังขนาดนี้”

อยู่ๆเจ้าหน้าที่ก็เดินเข้ามา โดยที่หลี่อิงอิงยังไม่ได้ให้ใครไปตาม แต่ก็ดีจัดการมันให้จบเสียทีเดียว หากยังอยู่แบบนี้ประสาทกินกันพอดี

หลี่ตวนถึงแม้จะกล้ากับหลานสาวแต่เมื่อเจ้าหน้าที่มาก็ทำให้เขาเงียบได้เหมือนกัน แม้แต่หลี่หยวนที่ตอนแรกจะเข้ามาช่วยพ่อของเขา พอเห็นเจ้าหน้าที่มาก็เดินกลับไปอยู่ที่เดิม ส่วนเฉิงจี้หยวนที่ให้สหายไปตามเจ้าหน้าที่มาก็หลบมุมยืนยิ้มมุมปาก เขาชักจะสนใจสาวน้อยคนนี้ขึ้นมาแล้วสิกล้าได้กล้าเสีย ไม่กลัวใครหากว่าตัวเองนั้นไม่ผิด

“เอ้า ทำไมไม่มีใครตอบว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมายืนทะเลาะเสียงดังกันตรงนี้” เจ้าหน้าที่ถามขึ้นอีกครั้ง

“ไม่มีครับ/มีค่ะ” หลี่ตวนตอบพร้อมกับหลี่อิงอิง

“ตกลงว่ามีหรือไม่มี”

“มีค่ะ คือฉันต้องการให้ลุงรองย้ายออกไปจากบ้านฉันภายใน สามวัน แต่ว่าทั้งปู่และลุงรองของฉันไม่ยินยอมจึงได้มายืนด่าฉันอยู่ตรงนี้”

“ไม่จริงครับ บ้านหลังนั้นเป็นบ้านของลูกชายคนที่สามของผม แต่ว่าเขาตายไปแล้ว หลานสาวก็ยังเด็กจึงให้ลูกคนรองไปดูแล แต่ไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นเธอถึงลุกขึ้นมาไล่ลุงคนที่ดูแลเธอมาหลายปีออกจากบ้าน”

หลี่อิงอิงยืนมองคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นปู่ของร่างเดิมด้วยสายตาว่างเปล่า เก่งเหลือเกิน กลับดำให้เป็นขาวเนี่ย ต้องการแบบนี้เองใช่ไหม เดี่ยวหลี่อิงอิงคนนี้จัดให้อย่างที่ต้องการ

“คุณเจ้าหน้าที่ตามที่ตกลงกันตอนแรกคือปู่ ยินยอมลุงรองมาอยู่ดูแลฉันก็จริง แต่ที่สำคัญนะคะ พ่อของฉันได้แยกบ้านเรียบร้อยแล้วตั้งแต่ฉันอายุห้าขวบ จนตอนนี้ฉันอายุสิบหกจะสิบเจ็ดปีเต็มแล้ว สมควรที่จะอยู่ด้วยตัวเองได้แล้ว ฉันจึงบอกให้ลุงรองย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านของคุณปู่ แต่ว่าทั้งสองคนนี้ไม่ยินยอมกลับด่าว่าฉันอกตัญญู

แต่ว่าลุงรองนั้นก็ดูแลฉันดีนะคะ ดีถึงขนาดให้ฉันไปนอนห้องเก็บของและให้ทำงานบ้านทุกอย่างคนเดียว แถมยังยึดทุกอย่างในบ้านเป็นของตัวเอง ยัง ยังไม่หมดนะคะ ยังยึดเอาเงินที่พ่อแม่เก็บไว้ให้ใช้จ่ายและจ่ายค่าเล่าเรียนไปจนหมด จนฉันต้องลาออกมาจากโรงเรียนเพื่อที่จะมาทำงานในคอมมูนค่ะ

แต่ก็ช่างเถอะฉันออกมาหลายปีแล้วตั้งแต่พ่อตายจากไป แต่คุณเจ้าหน้าที่ช่วยตอบสาวน้อยคนนี้ที่ไม่ค่อยรู้เรื่องหน่อยได้ไหมคะ ว่าฉันควรจะตอบแทนหรือกตัญญูยังไงดี อ่อ มีอีกเรื่องนะคะ ตั้งแต่ฉันห้าขวบจนถึงตอนนี้ ฉันและปู่เราคุยกันนับครั้งได้เลยค่ะ ปู่ไม่เคยไปบ้านของฉันเลยตั้งแต่พ่อตายจากไป”

เมื่อหลี่อิงอิงพูดจบเล่นเอาเจ้าหน้าที่ไปไม่เป็น ก่อนเขาจะเหลือบหันไปมองคนที่หลบมุมอยู่ เมื่อเห็นว่าคนๆนั้นพยักหน้าเขาก็ใจชื้น หวังว่าตัดสินเรื่องนี้เสร็จเขาคงไม่ถูกปลดนะ

“ในเมื่อแยกบ้านกันแล้ว ก็ไม่ควรเข้าไปวุ่นวายอีก การที่ต้องย้ายออกจากบ้านมันก็ถูกต้องแล้วนี่” เจ้าหน้าที่พูดอย่างเป็นกลาง

“และที่สำคัญคุณควรจะค*****นให้หลานสาวเสียด้วยเพราะนั้นคือมรดกที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ลูก ไม่อย่างนั้นสาวน้อยคนนี้สามารถแจ้งความเอาผิดคุณได้นะครับ”

“แต่ผมเป็นพ่อ ผมสามารถให้ใครมาอยู่บ้านของลูกชายได้ไม่ใช่หรือยังไงครับคุณเจ้าหน้าที่ และที่สำคัญเธอเป็นหลานต้องควรจะกตัญญูต่อญาติผู้ใหญ่ที่เหลืออยู่ไม่ใช่หรือไง”

หลี่ตวนยังไงก็ไม่ยินยอม เขารู้ดีว่าลูกชายคนรองคงใช้เงินของหลี่อิงอิงนั้นหมดแล้ว หากว่าเขายินยอมเขาก็ต้องช่วยคืนด้วยนะสิ

“แต่พ่อเฒ่าหลี่อย่าลืมนะครับว่าคุณแยกบ้านกับลูกชายแล้ว สิทธิ์ขาดก็ต้องเป็นของลูกสาวของเขา ต่อให้คุณเป็นพ่อหรือแม่ยังไงก็ไม่มีสิทธิ์ครับ” เจ้าหน้าที่มองว่าเรื่องนี้คงจะวุ่นวายน่าดู เพราะทั้งสองฝ่ายไม่มีใครยอมใครเลย

“อิงอิง ที่เธออยากจะไล่ครอบครัวฉันออกจากบ้าน เพราะว่าเธอโกรธที่พี่หย่งฮ่าวถอนหมั้นกับเธอแล้วมาคบกับฉันใช่ไหม ถ้ามันเป็นความต้องการของเธอ ฉันยินดีที่จะยุติความสัมพันธ์กับพี่หย่งฮ่าวก็ได้นะ เธอเป็นน้องสาวของฉันหากว่าเธอต้องการฉันก็ยินดี”

หลี่เหยาเห็นว่าเรื่องจะบานปลายและฝ่ายเธอเริ่มจนมุม จึงได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมาพร้อมกับบีบน้ำตาให้น่าสงสาร

“หยุดเลย หลี่เหยาพี่สาวที่แสนดีของหลี่อิงอิง เลิกเสแสร้งเถอะ ฉันต้องขอบคุณเธอมากที่เอาผู้ชายหลายใจคนนั้นไปได้ และดูปากหลี่อิงอิงนะคะ ฉันไม่เคยรักหย่งฮ่าวอะไรนั่นเลย ฉันจำหน้าตาผู้ชายคนนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ ตอนนี้เราคุยกันเรื่องบ้าน ไม่ได้คุยกันเรื่องผู้ชาย หวังว่าพี่สาวหลี่เหยาผู้สูงส่งเและเรียบร้อยจะเข้าใจในภาษาที่ฉันพูดนะ”

หลี่อิงอิงกลอกตามองบน อยากจะผ่าสมองยายนี่จริงๆ ว่าด้านในนั้นมีอะไรอยู่ ถ้าหากว่าไปเป็นดาราในยุคที่เธออยู่คงจะกวาดถ้วยรางวัลได้มากมายแน่เชียว

“เอาล่ะ ฉันขี้เกียจคุยแล้ว เบื่อ! ในเมื่อไม่อยากย้ายก็ไม่ต้องย้าย”

เมื่อบ้านหลี่ได้ยินดังนั้นต่างก็ยิ้มดีใจ แต่ไม่ทันไรหลี่อิงอิงก็พูดต่อคำพูดนี้ทำให้คนบ้านหลี่แทบจะล้มทั้งยืน คนอื่นๆที่ได้ยินก็เช่นกัน

“แต่ว่า ฉันจะเผาบ้านแทน จบนะคะ”

“ส่วนเงินที่ลุงรองเอาไปทั้งหมดหนึ่งพันสองร้อยหยวนเอามาคืนภายในสามวัน ถ้าไม่ได้ฉันฟ้อง เจ้าหน้าที่ที่นี่ไม่รับฟ้อง ฉันจะเข้าอำเภอ ถ้าอำเภอไม่รับฉันจะเข้าในเมืองแทน จบนะคะ”