“นายใบ้ ฉันหิวแล้ว มีอะไรให้กินบ้าง”
ถามเพราะหิวจริงๆ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่านายใบ้อาจจะฟังเธอไม่เข้าใจก็ได้ วรรณรดาจึงหันหาตัวช่วย นายใบ้คนนี้อาจสื่อสารกันด้วยการเขียนก็ได้ เพราะไม่อย่างนั้นคุณชายธีรดนย์และคนอื่นๆ จะสื่อสารกับนายใบ้ด้วยวิธีไหนกันล่ะ ทว่ายังไม่ทันจะหากระดาษกับปากกาเจอ นายใบ้ก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว จนวรรณรดาต้องทิ้งไม้กวาดแล้วเดินตาม
นายใบ้เดินมาหยุดที่ตู้เย็นสีชมพูพาสเทลสไตล์วินเทจแบบ 2 ประตูล่างบน มือเอื้อมเปิดประตูด้านล่างออก เผยให้เห็นผักสดหลายอย่างที่แช่ไว้
“ให้ฉันทำเองเหรอ”
ศีรษะของนายใบ้ก้มลงเพียงนิดแปลว่าเธอเข้าใจถูกแล้ว วรรณรดายังอึ้งกับตู้เย็นที่มีอาหารแช่อยู่ เพราะทุกพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่น แล้วใครจะคาดคิดว่าในตู้เย็นจะมีของแช่ แค่เธอคิดว่ามันยังใช้งานได้อยู่ไหม นั่นก็มากแล้ว
นายใบ้เดินเลี่ยง
