‘เมียที่ฉันไม่ปรารถนา...’ แค่จั่วหัวจดหมาย วรรณรดาก็ต้องกัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ รู้ได้ในทันทีว่าใครกันเป็นคนพาเธอมาที่นี่ ใครกันทำให้เธออยู่ในสภาพนี้ แค้นใจจนสั่นแต่ก็ต้องทนอ่านต่อ แต่ก็ไม่วายจะเหลือบสายตาหวาดๆ ขึ้นมองชายที่นั่งอยู่มุมห้อง
‘เมียที่ฉันไม่ปรารถนา...
ลุกขึ้นมาทำหน้าที่เมียของเธอให้สมบูรณ์ได้แล้ว
อย่ามัวแต่นอนทอดร่างรอฉัน
หวังว่าจะกลับมาพบกับบ้านที่สะอาดเอี่ยม
ต้องการอะไรก็บอกเจ้าใบ้
ปล. แกงจืดเมื่อคืน ไม่อร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมา
ผัวที่ไม่เต็มใจ’
วรรณรดาอยากจะขยำกระดาษสีตุ่นให้แหลกคามือ ถ้าไม่เพราะคนที่นั่งอยู่มุมห้องขยับตัว และคงเป็น ‘เจ้าใบ้’ ตาม
