“พี่ใหญ่ นี่มันอะไรกันขอรับ” จางเฟยหรงถามอย่างตื่นตระหนก
“ยังไม่ต้องถาม เจ้าทำงานหนักมาทั้งวันแล้ว รีบกินเสียก่อนแล้วพี่ใหญ่จะเล่าให้ฟังเอง” จางเฟยอีรู้ดีว่าน้องชายของนางคนนี้แสร้งทำเป็นผู้ใหญ่เกินตัว ทั้งที่เคร่งเครียดจะแย่อยู่แล้วแต่เขาก็แสดงออกด้วยท่าทีที่สุขุมต่อหน้านางเสมอ
“กินให้มากหน่อย ทั้งสองคนนั่นล่ะ พรุ่งนี้เจ้าก็ไม่ต้องไปช่วยงานในนาแล้วนะเฟยหรง ข้าอยากได้ฟืนมาใช้ก่อนสักหน่อยเวลานี้ในบ้านไม่มีฟืนเหลืออยู่เลย เมื่อกลางวันข้าต้องไปเก็บเอาไม้รั้วผุๆ มาทำฟืนไปก่อน”
“ได้ขอรับ” จางเฟยหรงพูดไปกินไปอย่างหิวโหย อีกทั้งอาหารนี้มีทั้งเนื้อสัตว์และไข่ เขาเคยกินเมื่อหลายปีก่อนมาแล้วยังจำรสชาติของมันได้ แต่อาหารที่พี่สาวทำให้พวกเขาวันนี้อร่อยและน่ากินกว่าที่เขาเคยกินเป็นสิบเท่า
จางเฟยอีฉีกเนื้อไก่ต้มเป็นชิ้นเล็กๆ ใส่ไว้ในถ้วยของจางเฟยเทียน ตัดไข่ดาวออกเป็นชิ้นๆ แต่ก็ปล่อยให้เขาคีบอาหารกิน
