“จริงสิพี่ใหญ่ เมื่อวานข้าเห็นพวกท่านลุงและพี่ชายเอาของจากบ้านสามเราไป” จางเฟยหรงทำหน้าบึ้งน้ำเสียงก็ไม่พอใจอยู่บ้าง
“หืม.. แล้วเหตุใดเจ้าจึงต้องทำหน้าบึ้งตึงเช่นนั้นด้วยเล่า ก็แค่ท่านลุงนำของกลับไปที่บ้านเท่านั้นนี่”
“ข้าได้ยินชาวบ้านพูดกัน ว่าท่านลุงคิดเอาเปรียบพวกเราขนเอาของกินของใช้ของพวกเราไปจนหมด ไม่สนใจความเป็นอยู่ของพวกเราต่อไปอีกแล้ว ท่านลุงก็ไม่ปฏิเสธเลยสักคำ ข้าเห็นมากับตาข้าไม่อยากจะเชื่อเลยพี่ใหญ่”
จางเฟยหรงกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา คำพูดน้อยใจพรั่งพรูออกมาจากปากเล็กๆ หัวใจของเขาเจ็บปวดจริงๆ เขารักและเคารพท่านลุงทั้งสองเป็นอย่างยิ่ง
“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว น้องรอง” จางเฟยอีพอจะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น นางจึงเล่าเหตุการณ์เมื่อวาน ให้น้องชายคนรองฟังอย่างละเอียด รวมทั้งของที่นางนำออกมาจากมิติเพื่อตั้งใจจะมอบให้บ้านใหญ่และบ้านรองได้มีอาหารเก็บไว้กินมากขึ้น
เมื่อจางเฟยหรงไ
