“โอ..นี่ไม่น้อยเลยนะเฟยอี หากจะเก็บไว้จนถึงฤดูหนาวก็ยังเร็วไป ข้าว่าเจ้าเอาออกไปแบ่งขายสักหน่อยเถิด ที่เหลือก็เก็บไว้กิน ช่วงที่รอให้พืชผักโต”
“ข้าก็คิดเช่นนั้นเจ้าค่ะท่านป้าสะใภ้ มันหวานนี่ข้าคิดจะขายสดๆ เช่นนี้ไปเลย แต่หัวไชเท้าข้าคิดว่าจะทำเป็น หัวไชโป้วทั้งแบบเค็ม และแบบหวานเสียก่อนค่อยนำออกไปขาย จะได้เก็บไว้กินได้นานๆ เจ้าค่ะ”
“มาๆ ป้าสะใภ้จะช่วยคัดส่วนที่เน่าเสียออกให้เอง พวกเจ้าไปล้างไม้ล้างมือหาข้าวกินกันเสียก่อน ค่อยกลับมาช่วยกันขนไปเก็บ” นางหลี่ซื่อพูดพลางม้วนแขนเสื้อขึ้น นั่งลงคัดมันหวานที่เสียหายทิ้งไป
จางเฟยอีก็ไม่คัดค้าน เวลานี้นางก็เริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาแล้วเช่นกัน กล่าวขอบคุณนางหลี่ซื่อไปคำหนึ่งแล้วก็พาเด็กชายทั้งสามคนเข้าไปในครัว
หลังจากกินข้าวเรียบร้อย เด็กชายทั้งสองคนก็พากันเอาถ้วยจานไปล้าง เฉิงลู่ฉีก็แยกเอาข้าวต้มกับผัดผักใส่ไข่ไปให้เฉิงซีห่าว จางเฟยอีจึงลอบเอาตะกร้า
