ตอนที่ 8
1020 คำ
ถึงแม้ว่าวรันธาราจะยืนกรานหนักแน่น แต่ป้าเดซี่ก็ยังขยาดด้วยความหวาดกลัวอยู่ดี
“แต่ป้ากลัวอารมณ์ของคุณเคน ถ้าความแตกแย่แน่ๆ”
“หนูจะรับผิดชอบคนเดียวค่ะ คุณป้าเชื่อใจหนูนะคะ”
วรันธารากุมมือของป้าเดซี่เอาไว้ พร้อมกับบีบเบาๆ “เชื่อใจหนูเถอะค่ะ หนูจะไม่หลอกลวงคุณป้าอีกแล้ว”
“อีกแล้ว...? นี่หนูธารหมายถึง...”
“เอ่อ หนูหมายถึง... หนูจะไม่มีวันหลอกลวงคุณป้าน่ะค่ะ”
ป้าเดซี่คลายความกังขาแต่ก็ยังอดกังวลไม่ได้
“แต่ป้าว่า... หนูอย่าทำแบบนั้นเลยดีกว่า ป้าสัญญานะว่าถ้ามีงานดีๆ จะติดต่อให้หนูไปทำคนแรกเลย”
“ขอบคุณมากค่ะป้า แต่หนูอยากได้เงินเยอะๆ ค่ะ ขอโอกาสให้หนูนะคะ”
ดวงตาของวรันธาราคล้ายมีมนต์สะกด เพราะในที่สุดป้าเดซี่ก็จำต้องตอบตกลงทั้งๆ ที่หนักใจไม่น้อย
“ก็ได้ แต่หนูต้องแต่งมาให้เนียนนะ ไม่อย่างนั้นคุณเคนจับได้แน่นอน”
“หนูรับรองค่ะคุณป้า จะแต่งมาให้เนียนค่ะ”
สองสาวต่างวัยพูดคุยกันต่อสองสามประโยคก็แยกย้ายก็ไป ป้าเดซี่เดินกลับคฤหาสน์คาสโตรเซ่น ในขณะที่วรันธาราเดินไปเข้าไปหาผู้ชายสองคนที่ยืนรออยู่จากตรงนั้นไม่ไกลนัก
“น้องธาร คราวหน้าคราวหลังจะให้พวกพี่เล่นเป็นโจรก็เตรียมอุปกรณ์มาให้เนียนหน่อยนะ ดูสิ ให้เอาปืนเด็กเล่นแบบนี้มาขู่คนแก่ เกิดถูกจับได้ว่าเป็นของปลอมจะทำยังไง”
“ฉันขอโทษพวกพี่ด้วยก็แล้วกัน แต่ฉันไม่มีเวลาเตรียมตัวจริงๆ นี่ เอาเป็นว่าฉันจะจ่ายค่าจ้างตามที่ตกลงเอาไว้ก็แล้วกันนะ”
“ไม่ต้องหรอก พวกพี่มาช่วยเฉยๆ เอาไว้เลี้ยงข้าวก็พอ”
“ไม่ได้หรอกพี่ ทำงานก็ต้องได้เงินสิ” วรันธาราคัดค้านพร้อมกับหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วยื่นมันให้กับผู้ชายสองคนตรงหน้า
“ฉันให้พวกพี่หมดเลย”
“เยอะไป เอาแค่สองร้อยเหรียญพอ อีกร้อยเหรียญน้องธารเอาไว้ซื้อข้าวกินเถอะ”
“แต่ว่าฉัน...”
“พวกพี่เอาแค่นี้แหละ ไปล่ะ”
แล้วผู้ชายสองคนที่อยู่ข้างๆ กับห้องที่หล่อนเช่าอยู่ก็พากันเดินจากไป วรันธารามองตามไปทั้งน้ำตา“ขอบคุณมากนะคะพี่แม็ก พี่ซัน”
สองหนุ่มยกมือโบกลา ก่อนจะหายไปจากสายตา
วรันธาราเก็บธนบัตรใบสุดท้ายลงไปในกระเป๋าสตางค์ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่
“อนาคตของเราอยู่ที่วันพรุ่งนี้แล้ว”
แม้จะรู้สึกผิดกับป้าเดซี่ไม่น้อยกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป แต่วรันธาราก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว นอกจากเดินหน้าต่อไป
หน้าที่ก็คือหน้าที่ งานก็คืองาน นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่หล่อนต้องรำลึกเอาไว้เสมอ
“ป้าเดซี่คะ มีคนมาขอพบค่ะ”
ป้าเดซี่ที่กำลังง่วนอยู่กับการตั้งโต๊ะอาหารเช้าชะงักมือ
ก่อนจะหันไปถามสาวใช้
“ใครเหรอ”
“เอ่อ หนูไม่ทราบค่ะ แต่เห็นบอกว่าชื่อธาร...”
จากที่ชะงักอยู่แล้วป้าเดซี่ยิ่งชะงักใหญ่ มือสีขาวสะอาดสั่นเทาเล็กน้อย จนสาวใช้สังเกตเห็น
“ป้าเดซี่เป็นอะไรไปคะ ทำไมมือสั่นจัง หน้าก็ซีดแปลกๆ หรือว่าจะเป็นลมคะ”
“ป้าไม่เป็นไรหรอก เธอมาจัดโต๊ะต่อนะ ป้าขอตัวสักครู่”
“ค่ะ”
เมื่อเห็นสาวใช้รับคำและทำหน้าต่อแทนแล้ว ป้าเดซี่ก็รีบเดินแกมวิ่งไปหาแขกสาวที่มาขอพบ หล่อนภาวนาให้เควินไม่ลงมาเจอเสียก่อน
“หนูธาร...”
ผู้หญิงในชุดเสื้อผ้าสูงวัยยืนหันหลังให้อยู่ เส้นผมสีดำที่หล่อนเห็นเมื่อวานยามนี้ขาวโพลนเสียทั้งศีรษะ โดยมันขมวดเป็นปมไว้ด้านบนเหนือท้ายทอยและมีเน็ตสีดำคลุมทับเอาไว้อย่างเรียบร้อย
“คุณป้า...”
วรันธาราหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า และนั่นก็ยิ่งทำให้ป้าเดซี่เบิกตากว้างมากยิ่งขึ้น
“นี่หนู... ไปทำอะไรมาน่ะ ทำไมถึง...”
“ทั้งแก่ ทั้งน่าเกลียดใช่ไหมคะ”
ป้าเดซี่เดินเข้าไปใกล้ๆ พลางมองอย่างพิจารณาละเอียดลออ “ใช่ ผมก็ขาวไปทั้งหัว หน้าตาก็แกกว่าป้าอีก”
วรันธารายิ้มแต่ยิ้มไม่ได้มากเพราะติดอุปกรณ์ช่วยแก่เอาไว้
“คือหนูพอจะรู้จักช่างแต่งหน้าน่ะค่ะ ก็เลย... ไปได้สภาพนี้มา...”
“แล้วผมนี่หนูย้อมหรือว่าใส่วิกล่ะ ดูเหมือนจริงมากเลย”
“หนูใส่วิกค่ะ ที่หน้านี่ก็เป็นชิ้นเนื้อปลอมมาติดเอาไว้สร้างความอัปลักษณ์เฉยๆ คุณป้าว่าแค่นี้แก่พอหรือยังคะ”
ป้าเดซี่มองแล้วก็อดขำไม่ได้ จากสาวสวยคนเมื่อวานตอนนี้กลายเป็นหญิงชราได้อย่างน่าประหลาดใจ
“แก่เกินไปด้วยซ้ำ นี่ถ้าคุณเคนไม่รับเอาไว้เพราะคิดว่าแก่จนทำงานไม่ไหวจะยุ่งนะเนี่ย”
“อ้าว... หนูก็ลืมคิดไปเลยค่ะ”
วรันธาราทำหน้าตกใจ แต่ป้าเดซี่ที่เห็นในความพยายามของหญิงสาวก็พร้อมจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่
“ไม่ต้องกังวลหรอกนะ หนูธารทำขนาดนี้แล้ว ยังไงป้าก็จะช่วยพูดกับคุณเคนให้ ถ้าคุณเคนไม่รับหนูเข้าทำงานน่ะ”
“ขอบคุณค่ะคุณป้า”
“เรียกป้าว่าป้าเดซี่เหมือนทุกคนที่นี่เถอะ แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าคุณเคนหรือคนอื่น ต้องเรียกป้าว่าคุณเดซี่นะ เพราะหนูธารในตอนนี้ดูชรากว่าป้าอีก”
ป้าเดซี่อดหัวเราะอีกไม่ได้
“เอาเป็นว่าป้าจะพาไปที่ห้องพักก่อนนะ เดี๋ยวพอคุณเคนลงมากินข้าวเช้าแล้ว ป้าจะรีบบอกว่าได้คนมาใหม่แล้ว”
- ผู้เขียน
